Elk jaar verschijnen er weer nieuwe psychologische tests en modellen. De kleuren, cijfers, namen en rollen vliegen je om de oren. De markt is groot en ‘coachend’ Nederland lust er wel pap van. Maar hoe verstandig is al die aandacht voor de psyche van onze medewerkers?
Voor sommige managers is vergaderen een bijna permanente activiteit. Ze lopen vergadering in en uit, weten dat het een kostbare manier is van communiceren en weten ook dat de effectiviteit ervan vaak te wensen overlaat. Het verhaal van de Pavlov vogels is illustratief voor wat vaak gebeurt.
Een mooie uitspraak in dit kader is: “Het leven is 10% wat gebeurt, en 90% is onze reactie daarop”.
Het eerste gesprek met een nieuwe klant, daar kan ik mij echt op verheugen. Ik zorg dat ik op tijd ben. In dit geval was dat maar goed ook, want er was geen parkeerplaats meer vrij, behalve twee parkeerplaatsen naast de voordeur met de bordjes ‘Directie’.
Veel mensen die na middernacht zappen zijn de schilderlessen van Bob Ross wel tegengekomen. Bob Ross overleed in 1995, maar zijn schilderlessen zijn nog steeds wereldberoemd. En onlangs ben ik erachter gekomen dat hij een groot voorbeeld is voor managers en trainers. Met zijn aanpak lukt het hem om mensen in heel korte tijd prestaties te laten leveren, die niemand voor mogelijk hield. Is dat niet de wens van iedere manager?
Mijn aandacht wordt de laatste tijd getrokken door de reclamecampagnes van een aantal grote banken. Ik krijg de indruk dat ze mij (en u ook) aan willen spreken. In de televisiespotjes en op de foto’s in de krant is de klant van deze banken een goed geklede, redelijk gefortuneerde, ambitieuze manager en ondernemer. Ik voel mij niet aangesproken als klant, maar wel om op zoek te gaan naar het patroon in deze reclames.
Er zijn verschillende modellen voor besluitvorming. Eén van de modellen die mij erg aanspreekt is die van Otto Scharmer van het MIT Boston, die vooral geschikt is voor vraagstukken die gericht zijn op de toekomst. Hij noemt zijn model ‘the U-process’.
Speelt u wel eens op kantoor? Of is dat helemaal niet de bedoeling? Ingepakt in pakken en stropdassen moeten we de moeilijkste problemen oplossen, waar veel creativiteit voor nodig is. Maar waar halen we die in zo’n serieuze omgeving vandaan?
