We besteden meer dan de helft van onze ‘wakkere tijd’ aan werk en we worden er eerder moe dan sterk van. Drukte, stress, en burnout liggen op de loer. ‘Valt wel mee, ben nog best wel fit…’ hoor ik je zeggen. Ohja? Hoe weet je dat? Lees snel verder en ontdek hoe je binnen één minuut kunt bepalen hoe het zit: ben je fit of futloos?
Ken je deze? 'Zet een pan water op het vuur met een kikker erin en hij zwemt rond totdat-ie binnenstebuiten keert. Maar gooi een kikker in een pan met kokend water en hij springt er meteen weer uit'. Het is een mythe maar ook een metafoor! Het is het verschil tussen iemand die hopeloos vastzit in een ontsporend prutsproject en iemand anders die er van buiten tegenaan kijkt.
De mens is een sociaal zoogdier. We bewegen ons in groepen en zijn voortdurend bezig om elkaars sentimenten te toetsen, ons te conformeren en meningen van elkaar over te nemen, die we vervolgens verder verspreiden. Helaas beïnvloeden we elkaar vaker negatief dan positief en daarbij verliezen we de werkelijkheid uit het oog. Een actueel en verontrustend voorbeeld: de NS, de treinreiziger en de Consumentenbond. Lees en huiver.
Gefeliciteerd! Ook jij deelt je plaats op onze tak in de bio-boom met de chimpansee, de orang-oetan, de gorilla en de gibbon. Wij zijn namelijk het zoogdier Homo Sapiens. We zijn geprogrammeerd met oergedrag dat miljoenen jaren teruggaat. Maar we zijn ook een slim, zelfbewust zoogdier. En dat zouden we best eens wat vaker mogen laten zien, anno 2014.
Ben je gelukkig? Klaag je veel of is het juist die ander? Ben jij een workaholic of valt het nog wel mee? Hoe staat het met het prutsgehalte van jouw werkomgeving? Intuïtief denken we heel goed te weten hoe het ervoor staat met gedrag, werk en leven. Vaak klopt het maar soms bedriegt de schijn. Meten is weten zou ik willen zeggen, dus wat let je?
Er zijn drie absolute zekerheden in het leven, twee eeuwige tegenpolen en één hardnekkige constante. Daar kun je je tegen verzetten maar dat is zinloos: ze stuiteren voortdurend in je gezicht, zowel zakelijk als privé. Beter is te erkennen dat ze allemaal onvermijdelijk zijn. Dat geeft rust, een sterk proactief gevoel en het relativeert fantástisch.
Heeft de overheid het monopoly op prutsprojecten? Met de hogesnelheidslijn en het Fyra Fiasco zou je haast denken van wel. De realisatie van dit soort megaprojecten is rampzalig en het kost ieder jaar weer miljarden waarvoor de belastingbetaler mag opdraaien. En dan mislukt ook nog eens tweederde van álle projecten, groot en klein, altijd en overal. Zijn we gedoemd? Welnee, er is juist hoop!
Op de projectmanagementschool leren we precies hoe het allemaal moet: het einde van het project komt na het begin, je kunt het maar beter zo goed mogelijk voorbereiden en het is verstandig het geheel in kleine overzichtelijke stukjes op te delen. Logisch, he? Waarom verprutsen we dan nog steeds twee derde van alle projecten, groot en klein, altijd en overal?
Sinds 1990 zijn onze computers meer dan 4000 keer zo snel geworden en naderen onze methodieken aan perfectie. Toch mislukt nog steeds tweederde van alle projecten, groot en klein, altijd en overal. Wat is hier aan de hand?
Zonder assistentes zijn onze dokters, leiders en managers nergens. Niemand werkt waarlijk alleen. Je hoeft je maar vóór te stellen dat alle ondersteuning spontaan een weekje wegvalt en je raakt in paniek. Dat mag best wel eens wat vaker erkend worden. Toegegeven, zonder leiders en managers geen assistentes, maar er is geen enkele reden om te stellen dat een dergelijke wederzijds afhankelijke werkrelatie scheef zou moeten staan. Wat denk jij?
Pesten op het werk is niet anders dan pesten op school. De daders doen hetzelfde, de slachtoffers lijden niet minder. Traditioneel wordt de focus gelegd op deze twee groepen. Maar wat doen we met die grote groep buitenstaanders? Die staan er omheen en kijken er naar. Misschien moeten we hier leren van ‘KiVa’, de antipest-methode uit Finland. Want wat werkt op het schoolplein zou zomaar eens succesvol kunnen zijn op de werkplek.
Klagen over de economische crisis is als klagen over het weer. We koesteren het irrationeel en onrealistisch verlangen naar een immer schijnende zon. De aandelen moeten voortdurend omhoog (de huizenprijzen ook), onze inkomens moeten ieder jaar boven de inflatie uitstijgen, we willen almaar gelukkiger worden, nog meer dingen kopen, de hele tijd gezond zijn… Maar wat omlaag gaat, gaat ook weer omhoog, dus waarom zijn we eigenlijk zo bang voor de Grote Boze Golf?
De mobiele telefoon is niet meer uit het straatbeeld weg te denken. Iedereen kan ons overal bereiken en alle informatie van de wereld is met slechts een tik, tap, veeg of pinch onder handbereik. We lijken steeds meer eenzijdig afhankelijk te worden van onze smartphone maar dat is een gevaarlijke misvatting. De smartphone is ook afhankelijk van ons! Maar hoe voorkom je een wederzijds afhankelijke relatie? Door het uit te maken en daarna vriendjes te blijven. Lees snel verder!
