Dat Klanten Wegjagen een activiteit is die omwille van haar populariteit door de Unesco tot Cultureel Erfgoed van de Mensheid uitgeroepen zou moeten worden, blijkt nog maar eens uit de volgende post uit het weblog van Alan Weiss, een van Amerika's meest originele marketingdenkers:
Journalisten verdringen elkaar in de media om te vertellen hoe kwalitatief hun berichtgeving wel was in vergelijking tot wat andere media anno 2009 brengen.
Ten eerste is die superieure kwaliteit een grove generalisatie en dus een onwaarheid. Ten tweede is een kwaliteitsoordeel waardeloos als je zelf de criteria mag bepalen. En ten derde zijn die kwaliteitscriteria ondertussen volstrekt verouderd…
Toezichthouder AFM heeft het nu bevestigd: provisies van 80 procent op koopsompolissen waren jarenlang doodgewoon. Niet alleen DSB, maar ook heel 'brave' banken (inclusief -zelfs- de Rabobank) maakten zich er 'schuldig' aan. Ik schrijf 'schuldig' tussen aanhalingstekens omdat banken volgens mij niet zoveel misdaan hebben.
Valt het u ook op dat steeds vaker seminars, workshops en congressen gratis worden aangeboden? Bij analyse blijkt dat deze gratis gebeurtenissen doorgaans worden aangeboden door mensen die teveel tijd hebben en onvoldoende overtuigd zijn van de waarde van hun product of dienst.
1. Stel ik vast dat klantbehoeften sinds het begin van de recessie veranderd zijn? (andere producten/diensten? andere kanalen? andere service? andere prijs? etc.)
2. Bieden wij nog steeds dezelfde producten diensten aan op dezelfde manier en proberen we daar nog steeds dezelfde prijs voor te krijgen?
Wat DSB Bank (bijna) de kop heeft gekost is het feit dat Pieter Lakeman spaarders opriep om hun geld weg te halen bij de Wognumse bank. Hij probeerde hiermee een paar duizend klanten te redden die producten hebben gekocht waar maar liefst 80 procent marge op zat voor de bank. Pure diefstal dus. Een aantal bedrijven maakt het echter nog bonter.
"We hebben het niet zien aankomen" is een zinnetje dat de oplettende lezer terugvindt in ALLE beschrijvingen van bedrijven waar het fout gaat: Wessanen, DSB, Van der Moolen en ga zo maar door. Zelfs de kredietcrisis hadden de experts niet zien aankomen. Het roept de gewetensvraag op waar de dunne scheidingslijn ligt tussen realisme en het onvoorwaardelijke geloof in het eigen kunnen dat van leiders verwacht wordt.
Hebt u wel eens een verkoopboekje gelezen? Dan bent u vast de volgende 'wijsheid' tegengekomen: "je moet minimaal 5 afsluitpogingen doen om de order binnen te halen. Helaas ondernemen de meeste verkopers te weinig afsluitpogingen en daarom verliezen ze orders."
Dit is echter de grootste onzin. Zie deze instructieve video van Victor Antonio...
Wantrouwen is van alle tijden. Idem dito met grappen erover maken. Vandaag een eerste experiment met video. De heren van Monty Python kunnen als geen ander duidelijk maken dat je verkopers absoluut nooit moet vertrouwen.
Schokkend nieuws, de kranten koppen "Nederlanders vertrouwen elkaar niet"! Maar liefst zes op de tien Nederlanders schijnen elkaar niet te vertrouwen. Ook met onze relaties is het blijkbaar niet helemaal pluis, want 16% wantrouwt zijn of haar partner en maar liefst 30% wantrouwt vrienden en familie. Van je vrienden moet je het dus kennelijk ook niet hebben in ons koude kikkerlandje.
Mensen die willen veranderen weten dat het resultaat niet vanzelf zal komen. Ze weten dat voor een succesvolle verandering focus, energie, aandacht, commitment én vertrouwen in een goede afloop vereist zijn. Pas als deze bouwstenen aanwezig zijn ontstaat het vertrouwen in zichzelf om de verandering ook daadwerkelijk te realiseren. Voor organisaties is dit exact hetzelfde.
Pieter Lakeman, die naar eigen zeggen 1200 'gedupeerde klanten' van DSB Bank vertegenwoordigt, wil dat u uw spaargeld bij DSB weghaalt, zodat de bank failliet gaat en zijn klanten er beter van worden (video). Dat is ronduit immoreel gedrag. En dom ook nog. Want bij een faillissement verliest iedereen, inclusief Lakeman.
Vandaag vroeg een bevriende relatie mij om haar en enkele collega’s wegwijs te maken op LinkedIn. Nu ben ik geen expert zoals onze zuiderbuur Jan Vermeiren, maar ik kom er een eind mee en in het land der blinden is éénoog koning moet je maar denken, dus stemde ik toe. Oh ja, er was niet echt een budget voor mijn diensten. Waarom verbaasde me dat niet?
Als u net zo bent als ik, krijgt u bij het horen of lezen van het woord ‘netwerken’ spontaan last van een misselijkmakend gevoel. Er zijn weinig woorden in onze taal die zo misbruikt zijn als het N-woord. De vraag dringt zich op waarom vrijwel dagelijks mensen zich actief storten op het N-werken.
