Afgelopen week was er een hoop ophef over een Amerikaans vliegtuig dat rechtsomkeert maakte nadat een groep Indiërs zich aan boord zou hebben misdragen. Het toestel vloog onder begeleiding van twee F16’s terug naar Schiphol. Was dit allemaal een gevolg van overspannen Amerikaans gedrag van de bemanning, zoals de kranten melden? Of zou er iets anders aan de hand kunnen zijn?
Ik maak me klaar voor de tweede etappe van een lange reis door de VS. We vliegen met Continental Airlines van Newark naar San Diego. Het toestel hangt nog aan de slurf. Ik zit al op mijn plaats, maar om mij heen zijn andere passagiers nog druk bezig zich te installeren. De stewardess loopt langs en zegt op gebiedende toon: “Meneer u moet uw veiligheidsriem vastmaken!” Een beetje verbaasd geef ik gehoor aan haar opdracht.
Een tijdje later zitten wij in de lucht en wordt een filmpje vertoond op beeldschermpjes die uit het plafond zijn geklapt. Het is een beetje opschepperij over de maatschappij waar wij mee vliegen. “Continental opereert met de nieuwste vliegtuigen en de bemanning behoort tot de vriendelijkste in de industrie.” Dan hoor ik de stem van de piloot over de intercom:
“Hi folks, here is your captain speaking. As you might have noticed, it is a little bit choppy out here. Please keep your seatbelts fastened!”
Omdat het toestel van de ene naar de andere luchtzak hobbelt, is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt de veiligheidsriem los te maken. Maar op een gegeven moment moet ik toch écht eventjes naar de WC. Als het toestel eindelijk eventjes rustig door de lucht glijdt, is mijn moment gekomen. Helaas stuurt een strenge stewardess me subiet terug naar mijn plek. Na een half uurtje wordt het me écht te gortig. Als een boef die zich voorbereid op een criminele handeling gluur ik door het gangpad. De bemanning is druk bezig met de catering en ze zien mijn stiekeme manoeuvre over het hoofd. Dat lucht op! Na een turbulente vlucht landen we veilig in San Diego.
Een paar dagen later ben ik vroeg op. Omdat koffie in de Amerikaanse hotels over het algemeen niet te zuipen is, begin ik aan mijn dagelijkse wandeling naar Starbucks. Op straat zie ik een grappig tafereel. Een auto rijdt met een sukkelgangetje, gevolgd door een politieauto. De eerste auto negeert een stopbord en slaat rechtsaf. Onmiddellijk hoor ik een gillende sirene en de politieman sommeert de arme automobilist via zijn megafoon naar de zijkant van de weg. Zijn vergrijp: doorrijden bij een stopbord terwijl er in geen velden of wegen een andere weggebruiker te bekennen is. De straf is onverbiddelijk.
Dat doet mij denken aan mijn eerste bezoek aan de VS. Wij reden op een stille landweg ergens in de staat Mississippi samen met een Amerikaanse kennis. Bij een driesprong met een stopbord zag ik niets aankomen en dus reed ik door. De kennis sprak mij op verbeten toon toe: “Michel je moét stoppen!” Ik: “Ja maar, er komt helemaal niets aan.” Zij: “En toch moet je stoppen!” Duizenden mijlen verder ben ik er inmiddels aan gewend en heb ik me bij het onvermijdelijke neergelegd.
In de VS vind je een woud van stopborden. En daarvoor stop je gewoon. Nogal tuttig, maar er zijn ook grote voordelen. Vrijwel iedereen gehoorzaamt en dus verloopt alles kalm en gedisciplineerd. Het geeft orde. Bijvoorbeeld op de talloze kruisingen waarop aan elke kant een stopbord staat. De auto die het eerst arriveert, mag ook als eerste weer vertrekken. Maar je moet wel eventjes stoppen. Het werkt perfect. Zoiets zou in ons landje vrees ik in een chaos eindigen. Ik blijf me telkens verbazen over het nette rijgedrag van de Amerikanen. Dreig je een “zebra” (twee witte strepen over de rijbaan) over te steken? Dan staan ze meteen op de rem. Moet je dat eens in Nederland proberen. Je mag blij zijn dat je heelhuids de overkant haalt!
De laatste etappe van onze reis gaat weer gewoon met onze koninklijke luchtvaartmaatschappij van San Francisco naar Amsterdam. De stemming is vrolijk. Tijdens het instappen maak ik een kort praatje met een exotisch uitziend heerschap. Hij blijkt een Indiër te zijn op weg naar Mumbay. Al lang voordat het toestel richting de startbaan taxiet, verkeert de man in dromenland. De stoel is volledig uitgeklapt in de slaapstand. En zijn veiligheidsriem? Die bungelt losjes langs de leuning. Gelukkig heb ik mijn iPod in de aanslag want de man snurkt luidruchtig. De stewardess komt langs. Wij kijken elkaar aan en schieten in de lach. Ze laat hem, ook tijdens de start, met rust. Zo gaan Nederlanders met regeltjes om. Het ene is niet beter dan het andere.
De grap is dat het groepje Indiërs bewust voor KLM had gekozen om Amerikaanse maatschappijen te vermijden. Wisten zij veel dat KLM samenwerkt met North West! De Amerikanen zijn ietsje pietsje strenger en dat leidt soms tot in onze ogen koddige botsingen. Gewoon een kwestie van cultuurverschil. Als je je aanpast is er niets aan de hand. Ga je er tegenin en weiger je te gehoorzamen? Dan kan het soms gierend uit de klauwen lopen, zoals de Indiërs hebben ervaren. Wij vinden het overspannen gedrag. Voor de Amerikanen is het de gewoonste zaak van de wereld om je aan dit soort regeltjes te houden. Om met een bekende Nederlandse filosoof te spreken: “Elk nadeel heb zijn voordeel.”
Michel Hoetmer helpt ondernemers en verkopers nieuwe klanten te werven en meer te verkopen via praktische verkooptrainingen. Wilt u wekelijks praktische verkooptips ontvangen? Meld uzelf aan voor de gratis verkooptips van SalesQuest.
Iemand die een paar keer een voetbal iets te hard tegen zijn totem heeft gehad meteen een bekend filosoof te noemen vind ik leuk maar niet helemaal juist.
heer T Refman
|
|
29
-
08
-
2006
|
10
:
28
uur
Het stuk dat u schreef geeft het probleem weer waarin de nederlandse maatschapij zich verkeerd.
De trant van het hoeft allemaal niet meer, waarom zou iets zou moeten, terwijl het anders ook wel goed komt of anders iets minder goed.
De normvervaging zorgt voor inquonsequent gedrag en is ondermijnend op de werkvloer en haalt kwaliteit naar beneden.
Dus als allen de standaard welke die ook moge zijn goed uitvoeren is er meer tijd om je toe te leggen op andere zaken die verbetert kunnen worden.
De mentaliteit die de klm heeft in dit verhaal is dezelfde dan die van de jeugd maar die is ondertussen al weer verder afgezakt in desintresse
marina
|
|
29
-
08
-
2006
|
20
:
36
uur
Verbazingwekkend, dat twee mensen een reactie geven op een artikel en er beiden naast slaan!.
Het ging er niet om of Cruyf een fiosoof is, of dat er normvervaging op de werkvloer is! (overigens: zoveel taalfouten in een stukje is ook behoorlijk normvervagend!)
Er zijn veel verschillen tussen de Amerikaanse en de Nederandse manier van met de regels omgaan. Voor elk volk werkt die manier die zij met zijn allen hebben gekozen!
Ton
|
|
29
-
08
-
2006
|
23
:
48
uur
Onze overheid en dienders zijn lekker inconsequent en hypocriet en laten de burgers maar al te vaak "zwemmen", om het in managerstaal uit te drukken.
"Geef je verstand voorrang" was enkele jaren geleden de kreet in verkeersland. Krijg je een 30 tonner op een halve meter achter je bumperkleven omdat je exact 80 rijdt dan wordt je wel geflitst omdat je te hard rijdt omdat je vreest voor een ernstig ongeluk en als je dan een stukje 90 gaat rijden om veiligheidsafstand te creeëren.
Verder zijn hier stukken (snel)weg waar snelheidsbeperkingen zijn maar als je je aan de snelheid houdt dan breng je je zelf in gevaar omdat iedereen je langs wil of voorbijstuift.
Ik kan me prima aanpassen aan het "wild-west" van bijvoorbeeld Italië maar ook aan het Amerikaanse of Duitse gedisplineerd weggedrag maar minder goed aan alles wat hier tussen in ligt.
Zo ook wat het werk aangaat. Bedrijven die regels kennen maar waar echter zich niemand zich aan die regels houdt, behalve dan als een directeur langs komt of een klant op bezoek is vindt ik moeilijker dan de bedrijven waar geen regels opgevolgd worden of waar alles volgens strikt gehanteerde regels loopt.
Maar goed liever "regels zijn regels" dan lamlendig en inconsequent gedrag.
Al bevestigen uitzonderingen weer de regel en zijn regels gemaakt om te overtreden en moet je soms je verstand voorang geven.
Met dit laatste bewijs ik toch maar weer netjes dat ik een Nederlander ben en ontkracht ik al het voorgaande.
"Moet kunnen anno 2006!"
heer Ton Wilde
|
|
4
-
09
-
2006
|
08
:
55
uur
Helaas mis ik hier in de discussie het ‘waarom’ van regels.
Als het goed is hebben regels een doel; ze zijn gemaakt om iets te bewerkstelligen. Bij het maken van een regel moet afgewogen worden of de beperking van de vrijheid, die regels per definitie in zich hebben, opweegt tegen de doelgerichte sturing van de regel.
Helaas zien wij veel regels die voor de realisatie van het doel een zodanig kleine meerwaarde hebben dat de balans tussen de opgelegde beperking in vrijheid en het stimuleren van het bereiken van het doel, de verkeerde kant doorslaat. In sommige gevallen brengen regels andere hogere doelen of soms zelfs het originele doel in gevaar. Jammer genoeg zien we dan vaak dat de regel leidend gaat worden in het gedrag en het doel vanwege het bestaan van de regel bijgesteld wordt want 'regels zijn regels!'
Het pragmatische antwoord hierop is simpel:
Als de regels ons verhinderen het doel te bereiken veranderen we de regels niet het doel!
Een motto waar ik, als pragmatisch Nederlander, geheel achter kan staan.
mevrouw J van der Voort
|
|
18
-
09
-
2006
|
16
:
32
uur
Meneer Braspenning, waar is uw gevoel voor humor gebleven, en meneer Refman, een foei voor het overtreden van de spellingsregels. Moeten stoppen voor een stopbord als er niemand aankomt is natuurlijk om te gillen zo leuk. Voor eigen veiligheid, ivm start-turbulentie, was het natuurlijk beter geweest als meneer zijn seatbelt even had vastgegespt voordat hij in slaap viel. Maar om nu meteen te spreken van normvervaging... Maar nu we het daar toch over hebben... Voor een stopbord moeten stoppen omdat het de regel is, terwijl de situatie waarvoor die regel is opgesteld op dat moment niet geldt, kan ook heel vreselijk zijn, afhankelijk van hoe uw petje die dag staat. Want, waarom heeft dat stopbord er toch moeten komen? Waren de verkeersregels niet toereikend om die vreselijke normvervaging van elkaar bij een kruispunt aanrijden te dekken? Ik vind normvervaging juist het moeten opstellen van heel veel regeltjes. Gij zult niet doodslaan. Toen waren de normen pas echt vervaagd.
Over de auteur:
