In de wondere wereld van de menselijke emoties kunnen we het ons niet veroorloven zwart/wit te denken of te doen. Daarvoor zijn ze veel te complex en veel te interactief. Hetzelfde geldt voor klagen. Een binaire benadering is ongewenst maar ook totaal onnodig. Ik wil daarom graag een parallel trekken met vegetarisme. Hè?! Jazeker, lees snel verder!
Als je de euvele moed hebt gehad een anti-klaagboek te schrijven (waarin je notabene eerste hulp durft te bieden bij zeuren en zaniken) ontstaan er aan de uiterste randen van het spectrum zowel bizarre als inspirerende reacties.
Haatmail
Zo was ik kortstondig uit mijn evenwicht gebracht toen ik mijn eerste haatmail ontving. Jazeker! Zomaar ineens twee A4-tjes vol met de grofste scheldwoorden, beledigingen en verwensingen alleen al op basis van de titel van het boek. Achter elkaar door geschreven, zonder hoofdletters of interpunctie. Dat is alleen al een hele prestatie; ik zou het niet kunnen.
Hartverwarmend
Helemaal aan de andere kant ontving ik een hartverwarmende mail van iemand die schreef dat hij "zichzelf ontmaskert [had] als notoire klager". Hij ondervond dat hij zichzelf schuldig maakte aan het verspreiden van negatieve energie, voelde dat aan lijf en leden en was geïnspireerd geraakt door de mogelijkheden er weer vanaf te komen. Kijk, zoiets is natuurlijk geweldig om te lezen!
Binair
Het zijn voorbeelden van uiterste reacties. Tussen die twee extremen bevindt zich, zou je denken, een breed scala aan gedragsvariaties maar er doet zich een interessant verschijnsel voor. Reacties op het anti-klaagboek lijken een binair karakter te hebben: óf aan, óf uit. Óf je klaagt je te pletter, óf je bent een positiviteitsgoeroe. Terwijl ik feitelijk een poging doe de naald van de klaagmeter wat meer naar het midden te krijgen.
Gelijke hekel
Beide uitersten op de schaal zijn namelijk even ineffectief. De hele dag zwaar lopen te klagen en alles de grond in boren is net zo erg als wanneer je de hele dag loopt te huppelen en te springen van vreugde en geluk en alles van iedereen altijd helemaal oké vindt. Aan beide types bestaat een zekere mate van ‘gelijke hekel’: op de langere termijn kun je er niks mee.
Inspiratie door vegetarisme
Ik sprak hierover met een goede vriendin van me. Ze is vegetariër en herkent het verschijnsel. Mensen denken dat vegetariërs er op uit zijn om iedere notoire vleeseter te bekeren. Dat iedereen maar over moet gaan op tofoe, mie, paddenstoelen, zilvervliesrijst en groene blaadjes. Terwijl er voor een carnivoor ook enige inspiratie uit kan gaan van het vegetarisme. Je zou bijvoorbeeld eens een dagje geen vlees kunnen eten. Of wat meer biologisch verantwoord scharrelvlees kunnen kopen. Dat vereist helemaal geen radicale verandering van je levenswijze.
Zwart/wit
Ik vind dat een mooie vergelijking. Je bent niet óf vegetariër óf vleeseter. Dat kán wel maar het hóeft niet. Je kunt er ook tussenin gaan zitten en meer bewust met je eetpatroon omgaan. Het punt hier is dat er geen zwart-witte wereld bestaat. Je eetgedrag is niet binair, klagen en anti-klagen zijn niet binair; er zijn meer dan voldoende grijstinten. Maar daarvoor is eerst bewustzijn nodig. Waarom doe je wat je doet zoals je het doet? Wat kan anders, beter? Hoe doe je dat in de praktijk?
Binaire prullenbak
Laten we dus eerst maar eens probéren te anti-klagen voordat we het hele concept in de binaire prullenbak gooien. Een dagje wat minder mopperen, een keer een spontaan compliment uitdelen, een weekend iets compleet anders doen met aandacht voor elkaar, de TV wat eerder uitzetten, je hobby’s weer oppakken. Kortom: laat die zoutvaatjes en azijnflesjes maar lekker in je rugzak zitten en doe gezellig mee!
Zo. En nu even naar buiten en diep snuiven want terwijl ik dit schrijf doet de zon haar uiterste best om jou en mij naar buiten te krijgen. En dat is heel wat waard, he?
Mijn interesse is gewekt, dit lijkt me nu een leuk boek. Grappige maar terechte vergelijking met vegetarisme! Eigenlijk is het met alles zo, zwart wit lukt niet op de lange termijn.
Over de auteur:
