De goed bedoelde adviezen voor het verwezenlijken van uw diepste verlangens vliegen u in deze tijd om de oren. Daarbij hoort natuurlijk ook een flink portie navelstaren. Want zodra u weet hoe u zelf in elkaar steekt vallen de stukjes van de puzzel als door een wonder netjes op hun plaats. Tenminste, dat zegt men...?!
Populaire momenten om het merkwaardig gevormde en nutteloze lichaamsdeel te bewonderen zijn de jaarwisseling en bepaalde fasen in ons leven. Er is een heel leger aan coaches die u daarbij graag helpt. Toch wil het desondanks bij de meeste mensen niet zo goed lukken om de voornemens om te buigen tot échte verandering.
Het leidt regelmatig tot een vicieuze cirkel van reflecteren, acteren en teleurstellingen. Het maakt mensen ongelukkig. Het lijkt er op dat aantal depressieve klachten jaarlijks evenredig toeneemt met het aantal hulpverleners. Geen wonder want van al dat navelstaren word je bepaald niet vrolijk. Aardige kans dat u zich vooral richt op wat er mis is en vergeet dat er ook heel veel goed gaat.
Zelfreflectie is een vorm van zelfbedrog Wat wij niet in de gaten hebben is dat werkelijke zelfkennis een illusie is. Onze hersenen zijn, vooral als het om onszelf gaat, de grootste bedriegers. Ongemerkt vallen wij ten prooi aan allerlei vertekeningen.
Bijvoorbeeld: als er iets verkeerd gaat, zoeken wij de oorzaak vaak buiten onszelf. Gaat het goed? Dan is dat te danken aan onze geweldige vaardigheden of onnavolgbare intelligentie.
Waar het op neer komt is dat wij niet objectief over onszelf kunnen oordelen. Per definitie is dat onmogelijk. In dit verband verwoordt Roos Vonk het als volgt in haar prachtige boek 'Ego's en andere ongemakken':
'Hoewel dat [tav. denken wie wij zijn] met een gezonde behoefte aan persoonlijke ontwikkeling te maken kan hebben, zijn gedachten en gevoelens vaak steeds hetzelfde rondje om de kerk. Af en toe wordt een nieuw nisje ontdekt, maar een nieuwe hoek slaan ze niet om.'
Kortom: een tamelijk futiele bezigheid. Erger: omdat een objectieve uitgangspositie ontbreekt, gaat het dus geheid mis.
Neem bijvoorbeeld stoppen met roken. Uit ervaring weet ik dat het niet het grootste probleem is. Het werkelijke probleem is niet opnieuw beginnen. Maar daar sta je op zo'n moment nauwelijks bij stil. Wij overschatten onszelf keer op keer.
De boze buitenwereld Om het voorbeeld van het stoppen met roken nog even aan te halen. Wat wij onder meer onderschatten zijn de prikkels van buitenaf. Wij houden te weinig rekening met de invloed van allerlei (onverwachte) gebeurtenissen op ons leven.
De nicotineverslaafde neemt een ferm besluit: 'ik stop!' Meestal gaat het een tijdje goed totdat...? Er iets in hun leven gebeurt dat bijvoorbeeld spanningen oproept. Dan grijpen ze naar een sigaret. De mensen waar ze mee omgaan zijn evenmin behulpzaam. Zonder nicotine zijn sommige stoppers niet te harden. Dus werkt de omgeving mee aan het falen van de doelstellingen. Ze zeggen het niet hardop, maar ze denken: 'Ga alsjeblieft weer roken, want dat is minder erg dan met een chagrijn door het leven te moeten!' En natuurlijk doen de oude rookmaatjes er alles aan om de stoppoging te saboteren.
Wat dan wel? Stop met navelstaren. U komt er niet goed achter wie u bent en dus vallen de puzzelstukjes nooit op hun plaats. Ga gewoon iets doen. Het geeft meer voldoening dan over uw tekortkomingen nadenken.
Trouwens uw acties zeggen veel meer over uw persoonlijkheid dan welke vorm van zelfreflectie dan ook. Ze vertellen u iets over uw drijfveren. Wellicht vindt u daar een aanknopingspunt. Iets ondernemen, al is het maar pim pam petten of een spelletje halma, is soms net zo nutteloos als navelstaren, maar het leidt lekker af en is bovendien veel prettiger voor uw omgeving.
Michel Hoetmer helpt ondernemers en verkopers nieuwe klanten te werven en meer te verkopen via praktische verkooptrainingen. Wilt u wekelijks praktische verkooptips ontvangen? Meld uzelf aan voor de gratis verkooptips van SalesQuest.
Een heerlijk artikel te lezen Michel, Chapeau. Er is namelijk vrijwel geen enkele coach die de gecoachte in essentie 'de eigen weg' kan tonen laat staan adequaat coachen. Coachen in welke richting, in wat? Het blijft dan weer terugvallen op het leren van een trucje met alle teleurstellingen van dien.
Als je je persoonlijk wil ontwikkelen zul je eerst willen weten wat je in huis hebt van nature en niet de trucjes die je allemaal zijn aangeleerd. Dat verschaft dan inderdaad een totaal 'verknipt' beeld die zo zijn gevolgen heeft.
Wanneer iets niet goed gaat, prachtig. Bekijk het even, get a grip and move on. Mensen zijn namelijk alleen maar gegroeid door het maken van fouten. Essentie is dat je er van leert. Zo kom je vanzelf wel tot de conclusie wat je wel of niet ligt. Het geheim ligt hem hoegenaamd wel in het DOEN.
Maar, soms kan even navelstaren best wel heilzaam werken. De grootste inventies kwamen opborrelen tijdens een uurtje navelstaren. :O)
Steeds vaker komt men tot de conclusie dat wanneer je aangeleerde trucjes contradictief blijken aan je persoonlijkheid, je uiteindelijk vast zult lopen in hetgeen je hier zo prachtig beschrijft.
Ik ben het deels met je eens; enerzijds zie ik wel dat ongeleide reflectie iemand zelden tot nieuwe inzichten brengt, anderzijds zie ik ook geweldige doorbraken op het moment dat iemand zichzelf durft te zien als onderdeel van zijn 'probleem'.
Tegen iemand die zijn binnendienst loopt te verketteren zou je als coach moeten durven zeggen 'dat heb je dan mooi voor elkaar gekregen'. Een coache die problemen blijft externaliseren (de oorzaak niet vanbinnen zoekt), komt niet tot oplossingen.
Maar om nou maar gewoon 'iets te gaan doen...', dat zie ik ook niet als zinvol antwoord. Dat is nadenken met je handen en dat leidt zeker niet tot inzichten. Zoek hulp, zou ik zeggen!
Met enthousiaste groet, John Vrakking | daVinci - Orde op Zaken / de Binnenwereld
H Dam
|
|
17
-
01
-
2011
|
09
:
53
uur
Klinkt allemaal best wel leuk populair en zo, maar opmerkingen in de trant van: Ga gewoon wat doen'' dekken wat mij betreft ook niet bepaald de lading. Natuurlijk denk je af en toe na over jezelf en zo niet dan zijn de voorbeelden tot welke kwalijke gevolgen dat kan leiden ook legio. En uiteraard, er zijn geen coaches die de gecoachte ''de weg kan tonen'' (opmerking R. Civile), maar...daar is die coach ook niet voor! Een coach heeft geen kant en klaar antwoord, voor zover dat uberhaupt bestaat. Een goede coach kan je wel helpen om af en toe eens stil te staan bij je overtuigingen en intenties maar om dat nou af te doen als ''navelstaren'' is wat mij betreft veel te kort door de bocht.
H van Dam
Stephen
|
|
17
-
01
-
2011
|
10
:
36
uur
Alles waar te voor staat is natuurlijk ook te....maar zonder een gezonde dosis zelfreflectie blijven mensen dom en arrogant.
Zelfreflectie begint met de vraag of je het beeld van jezelf wel echt wil veranderen. Als dat een overtuigd 'ja' is, zal je moeten constateren dat je hierbij anderen nodig hebt. Je moet van anderen kritiek, commentaar, feedback, op- en aanmerkingen en wat dies meer zij willen ontvangen en hierover keer op keer je gedachten laten gaan. En of die betweters met allemaal hun eigen visie op jouw persoontje nou betaald worden of niet. Dat doet er niet echt toe.
Hoewel het natuurlijk voorkomt; ik mis voor het uitgangspunt dat over jezelf nadenken tot depressies leidt omdat je blijft hangen in onoplosbare beelden van je eigen tekortkomingen, een onderbouwing. En mocht die er toch zijn dan ben ik daarop zeker een uitzondering ;-)
En zeg nou zelf: iets over jezelf leren is natuurlijk veel interessanter dan pimpampetten of zo.
Mijn beste H. van Dam,
Met een glimlach, ik voel me niet echt aangevallen. Ik denk dat we wellicht een verschillende definitie hebben van wat een coach is, en wat het zou moeten zijn. Vanuit mijn opinie kun je pas een coach zijn wanneer je weet Wie iemand is en Weet wat die kan. Anders bega je dezelfde fout als zoveel van die zg coaches die heel veel pretenties, trucjes of methodiekjes hebben met alle gevolgen van dien.
Weet je namelijk niet welke latente aanleg en vaardigheden iemand van nature Behoort te hebben, dan ben je in een marge bezig waar je een lange weg zou kunnen aflopen. Tenminste, mijn bescheiden mening en ervaring in het coachen.
In tweede, zal je in een bepaald vakgebied je ervaring en sporen moeten hebben behaalt om iemand te kunnen coachen. Als ik de term 'lifecoach' tegenkom of 'ervaringsdeskundige', noem jezelf dan in hemelsnaam geen coach want als je niet weet wie en wat die ander is en drijft, dan kom je er ook niet echt ver in.
Een coach geeft ook geen kant en klaar antwoord maar moet het wel in zich hebben doelgericht met iemand bezig te kunnen zijn en die gaat te allen tijde naar de essentie van de persoon die wordt gecoacht. Maar daar zit hem net de crux, de meeste coaches kunnen dat helemaal niet maar noemen zich dan toch coach.
Het artikel hier gaat meer over het gegeven dat navelstaren niet productief is. Met uitzondering van wereldomvattende uitvindingen, ben ik dat wel met Michel eens.
Als je iemand aanzet tot Doen, doe dat dan zo doelgericht dat het nut heeft want anders heeft dat vrij weinig nut. Maar, onderzoek alles zelf want anders lijkt het alsof ik een mening/idee tracht te verkopen. :O)
Vlak onder een artikel over navelstaren een poll over hoe men over navelstaren denkt. Hmmm....
Tom
|
|
17
-
01
-
2011
|
18
:
55
uur
Ik ben een moeilijk punt in mijn carrière doorgekomen met hulp van een coach die mij liet zien waarom ik dingen deed zoals ik ze deed en welk effect dat dat had.
Ik ben overspannen geweest en daar uit geholpen door een psychotherapeut die me deed inzien hoe het zo ver had kunnen komen, wat er met me was gebeurd.
Ik ben gestopt met roken, dat heb ik in mijn eentje gered.
Die eerste 2 zaken had ik nooit zo goed overwonnen zonder de zelfreflectie, zonder begeleiding, zonder goede boeken, zonder op een bankje te zitten en helemaal niks meer te moeten doen....
Ik ben hulpverlener (relatie- en gezinstherapeut, gespec. in stiefgezinnenproblematiek). Ik vind dat heel veel hulpverleners en coaches oeverloos blijven doorgaan met begeleiden terwijl het heel kort kan. Ik heb meestal effect in 2-4 gesprekken
Over de auteur:
