Afgelopen week was ik te gast op een seminar van een grote organisatie. Ik kende de directeur van de club maar had verder geen flauw benul wie ik daar tegen het lijf zou lopen. Vooraf werd er geen gastenlijst toegestuurd dus moest ik alles maar een beetje over me heen laten komen.
De enige voorbereiding die ik kon treffen was mijzelf voorzien van enkele ‘contactinstrumenten’ zoals mijn Poken, een reverspeld in de vorm van een Venetiaans Masker, het boekje ‘Wie heeft mijn kaas gepikt’ en mijn badge die ik altijd rechts hoog op mijn colbert draag. (Is makkelijk bij het spieken naar je naam.) Deze ‘instrumenten’ staan er bijna altijd borg voor dat iemand mij aanspreekt als ikzelf daartoe nog geen initiatief heb genomen. ‘Leuk speldje; spook van de opera?’ ‘Is dat een leuk boekje om te lezen?, ‘Wat is dat voor een dingentje?’ als er naar mijn Poken wordt gewezen. Natuurlijk heb ik altijd wel een paar visitekaartjes bij me, maar ik ben geen gulle uitdeler noch een verwoede verzamelaar.
Irritante gewoonten
Nadat ik de gastheer had begroet stapte er direct een boom van een kerel op mij af. Omdat hij erg dicht bij kwam staan moest ik mijn hoofd in mijn nek stoppen om oogcontact te zoeken. De man had een enorme walm van knoflook om zich heen hangen maar de hint, of hij misschien pepermunt bij zich had, kwam niet door en ik maakte me met een flauwe smoes snel uit de benen.
De gastheer had mijn laatste artikel over Elevator Pitches kennelijk niet gelezen want hij kondigde aan dat enkele mensen een korte bedrijfspresentatie wilden houden. Er werd wat gerommeld met een microfoon en de eerste spreker begon in majesteitsmeervoud te vertellen hoe geweldig haar nieuwe evenementenbureau wel was, gevolgd door een man in een slordig zittend grijs pak, die een poging deed duidelijk te maken waarom men voor zijn accountantskantoor zou moeten kiezen. De mensen die het dichtst bij te sprekers stonden waren min of meer uit beleefdheid gedwongen te doen alsof zij luisterden, maar de rest ging lekker verder met keuvelen, drinken en het verorberen van de snacks die werden uitgedeeld.
Eindelijk trof ik iemand waarmee een leuk gesprek mogelijk was; een bergbeklimmer! Ik vroeg wat de lastigste berg was die hij ooit had beklommen. Hij kwam niet tot antwoorden toe want een andere bezoeker verbrak de code dat je niet moet inbreken als twee mensen in gesprek zijn die tegenover elkaar staan. Dat doe je overigens ook niet als mensen in een cirkel staan. Ons ‘prospectgehalte’ werd snel vastgesteld door gerichte vragen als:’Ik welke business zit u? Maakt u al gebruik van video’s op uw website? ‘Wilt u een gratis websitescan?’ U mag twee keer raden in welke ‘business’ de vragensteller zit.
Heijermans-bijeenkomsten
‘Netwerk’bijeenkomsten hebben iets kunstmatigs. Mensen worden bij elkaar gebracht met min of meer de verplichting leuke contacten te leggen, of beter nog, zaken met elkaar te doen. Deze bijeenkomsten komen in verschillende verpakkingen zoals bijvoorbeeld hapje-, drankje-, sprekerbijeenkomsten, ontbijtsessies, businesslunches of zogenaamde speeddates. In de praktijk blijken de kansen op zakelijk gewin verwaarloosbaar te zijn (rond de 3%), maar toch blijven de mensen terugkomen als de muizen uit het boekje ‘Wie heeft mijn kaas gepikt’. Immers, je weet maar nooit of het toch een keertje lukt.
Dergelijke Heijermans-bijeenkomsten (Op hoop van zegen!) worden duizenden malen per jaar georganiseerd maar zijn meestal verloren tijd. Tijd die beter besteed kan worden met werken, ontspannen of het onderhouden van de contacten met de bestaande relaties. Of wacht eens, zouden die bijeenkomsten daarvoor misschien bedoeld zijn; gezellig met elkaar keuvelen onder het genot van een hapje en een drankje? Eerlijk gezegd weet ik in dat geval betere restaurants.
Over de auteur: Phil H. Kleingeld is auteur, ghostwriter en columnist, Onder de naam Rent-a-Penverzorgt hij workshops in hedendaagse digitale en analoge communicatievormen waaronder sociale media. Phil is daarnaast spreker en auteur van 24 boeken op het gebied van zakelijke communicatie zoals netwerken, verkoop, telefonische communicatie, relatiebeheer, time management, marketing en schriftelijke communicatie.
Een van de specialisaties van Phil is het verzorgen van workshops over sales gerelateerde onderwerpen als Neuroselling, Storytelling en Offertes omzetten in opdrachten.
Ik ga, inderdaad, alleen nog maar naar de massale netwerkborrels om, juist ja, te borrelen.
Daarnaast bezoek ik ook wel enkele ''open coffees'' waar het over het algemeen wat gezelliger en kleinschaliger is.
Netwerken doe ik op straat, in het stadion, tijdens het winkelen, op internet. Kan ik het nuttige met het aangename combineren.
Dat er een poken reversspeld is wist ik niet, nu heb ik mijn poken wel altijd bij, maar wordt hij net zo vaak gebruikt als mijn fiets.
Dus toch nog wat opgestoken van deze blog
Over de auteur:
