Volgens "The Secret" scheppen we de wereld met onze eigen gedachten. Ben je ontevreden over de wereld, dan is het je eigen schuld. Overnames, reorganisaties en ontslagen leiden voor veel managers en medewerkers tot persoonlijke drama's, terwijl bestuurders flinke beloningen krijgen. Een kwestie van positief denken?
In een aantal grote veranderingstrajecten bij bedrijven komen we regelmatig het ‘positivo-virus’ tegen. Managers, zelfs in de hogere regionen, lijken er mee besmet. Het gevolg is dat het tegenwoordig moeilijk is om met hen te praten over dat wat er mis kan gaan, wat de beren op de weg zijn, welke problemen ze tegen gaan komen om daar verschillende scenario’s’ voor te maken. ‘Je moet er wel in geloven’.
Niets dan positief
Niet alleen managers, ook coaches hebben op dit moment sterk de neiging om met visualisaties te werken en niet meer te praten over problemen maar alleen maar over uitdagingen. Wie is daar eigenlijk mee begonnen?
Het is een trend, die medewerkers dwingt om er in mee te gaan. Want de gedachte aan een mislukking is al een inleiding op de mislukking, daarom moeten we negatieve gedachten uitbannen. Maar dat heeft ook een prijs. Tijdens het Challenger programma waren ze bij NASA zo druk bezig met het visualiseren van een perfecte lancering dat een aantal ingenieurs met hun waarschuwingen geen gehoor kreeg.
Beroepspessimisten
De stijl van artsen en ICT-ers is helemaal tegenovergesteld. Zij beginnen meestal met zich het ergste voor te stellen. ‘Er is in ieder geval nog een reflex’ of ‘hij kan nog zelf ademhalen’. ICT-ers beginnen vaak direct de doemscenario’s te schetsen en vertellen je wat er allemaal mis kan gaan en waar we allemaal rekening mee moeten houden. We hebben dan ook geen last gehad van de millenniumbug en er is ons een wereldwijde SARS-epidemie bespaard. Bij de Belastingdienst lopen vast flink wat ICT-ers rond die de huidige malaise feilloos voorspelden.
Het kan ook mis gaan
Medewerkers denken vaak net als artsen en ICT-ers. Zij moeten immers maatregelen nemen om de klappen op te vangen. Dat is hun realiteit. Maar als ze willen praten over hun zorgen en problemen zijn ze niet welkom, dan zijn het ‘doemdenkers’ en negatievelingen.
Dat gaat volledig in tegen de kennis die we inmiddels hebben over veranderen: het is belangrijk voor het management om de zorgen en problemen van medewerkers te kennen. Enerzijds is dat om de medewerkers goed te informeren, anderzijds kunnen medewerkers feilloos zaken aankaarten die men over het hoofd ziet.
Ik heb geen probleem met een positieve grondhouding, maar wel met de onderdrukking van angsten en emoties als gevolg van bijgeloof. Geen enkele vorm van magisch denken zal onze bedrijven doen ontwikkelen. Shell heeft bijvoorbeeld lang bekend gestaan om de scenario’s die zij maakten om de verschillende problemen, of uitdagingen zo u wilt, een prominente plek te geven in hun toekomstplannen. Managers moeten zich ook willen verdiepen in problemen.
Een hoera voor de pessimisten!
Artikel met plezier gelezen en ben het met Aart Pijl eens.
Het woord uitdagingen i.p.v. problemen komt typisch vanuit Amerika, dit z.g. positivisme waaide jaren geleden over naar Nederland.
Alles werd een uitdaging, managers kwamen terug van cursussen en spraken tegen hun medewerkers een heel andere taal.
Reactie van de man op de werkvloer was vaak: zeker weer op cursus geweest. Weer zo’n verlichte leider, die na een week gelukkig weer terug was op aarde.
Reorganisatie, fusies en zelfs cultuurveranderingen zijn geen kleinigheden, zeker niet voor de gemiddelde werknemer.
Het is een bedreiging en zeker geen opgelegde uitdaging.
Zolang we niet iedereen betrekken in het proces van veranderen, zal deze reactie blijven en hoe positief je als manager ook bent, je kan ze geen ideeën opleggen van boven af.
Door het gehele personeel te betrekken in het oplossen van problemen (mag dit woord weer?) krijgen ze meer inzicht in de complexiteit van het probleem.
En voor de manager de kans om de echte deskundigen aan het woord te laten, ik bedoel niet al die ingehuurde externe deskundigen, maar de echte deskundigen, uw eigen personeel!
Als externe katalysator(coach) bevind ik me binnen dit proces en de kunst is om de mensen mee te laten denken en met oplossingen te laten komen.
Dan is veranderen een leuke bezigheid voor iedereen!
Stop is met het ontkennen van de gedachten en gevoelens van de mensen, maar luister ernaar, praat erover en vraag hen ook naar de oplossing. Door dit te doen bereik je het evenwicht om samen de toekomst aan te kunnen.
En mijn ervaring dat de grootse negativelingen
vaak de beste promotors zijn, wanneer ze betrokken worden en vooral betrokken raken.
Ad Beer
|
|
1
-
11
-
2007
|
09
:
38
uur
Ik kan de schrijver wel volgen, maar de voorbeelden van de arts en de ICTer zijn een beetje ongelukkig.
Er is nog een oogreflex lijkt me een positieve instelling, het geeft aan dat er nog hoop is.
En ICTers zijn volgens mij de meest positief ingestelde werkers ter wereld. Iedere keer als er weer eens een probleem is roepen ze blij dat ze het binnen een paar minuten hebben opgelost en dat het nooit meer voor zal komen. Ze roepen continue in hun verkooppraatjes dat ze de oplossing voor alle problemen hebben, maar achteraf blijkt dat ze bij iedere oplossing 7 nieuwe problemen hebben weten te scheppen.
Dat millenium verhaal kwam niet van ICTers, maar van politici die nog steeds dachten dat we in 8 bits systemen werkten en die konden maar 2 cijfers aan. De ICT riep vervolgens dat ze dat allemaal op konden lossen en jawel, er was geen milleniumprobleem, maar de ICT had wel miljarden verdiend aan een non-probleem.
The Secret is onzin, dat weten we allemaal toch? Positief denken geeft energie, maar het is wel goed om in ieder team een advocaat van de duivel te hebben die zich mag uitputten met het vinden van problemen, juist daardoor kunnen problemen worden voorkomen.
CGMM Damen
|
|
2
-
11
-
2007
|
09
:
44
uur
Het artikel slaat eigenlijk iets te ver door naar de verkeerde kant van positivisme.
Het schetst positivisme als een doel, terwijl het eigenlijk een middel zou zijn om meer te bereiken.
Tegen mijn collega's ben ik altijd positief omdat men soms neigt naar het negatieve. Ook al hebben zij dan min of meer gelijk, het benadrukken van de positieve kant van de zaak zorgt dan voor hernieuwd elan. Het licht laten schijnen op verbetering en het aantonen van andere mogelijkheden is mijns insziens ook een vorm van positivisme.
Het ''tsjakkaaa'' gedrag van sommige managers is geen vorm van positivisme maar van miskend populair willen doen. Deze managers hebben geen feeling voor wat er werkelijk speelt en zij vervallen in een karikatuur.
Nogmaals, positivisme is een vorm van gedrag waarbij je meerdere kanten kunt bekijken in een minder gunstige situatie en hier een nuttige positieve draai aan kunt geven.
Hendrik van Dijk, een bekend ondernemer uit Gemert, was de eerste die me een écht wezenlijk besef gaf dat er zoiets bestaat als een verschil tussen ‘informatie’ en ‘kennis’. Tijdens een van onze gesprekken vroeg ik wat voor hem persoonlijk ambachtelijke kennis betekende. ‘Voor mijzelf begint dat met informatie over enkele wiskundige formules die te maken hebben met onder andere oppervlakte en volumeberekeningen en informatie over bepaalde materialen’, zei hij,’Op het moment dat ik met die informatie iets ga DOEN in de praktijk ontstaat er voor mij kennis. Dan wordt er aan die informatie een andere dimensie, een praktische ervaring toegevoegd. Dan ontstaan ‘de geheimen van de smid’: een soort kennis met een grote ‘K’ die je niet van de ene dag op de andere opdoet maar door heel lang met die informatie in de praktijk bezig te zijn en te combineren. Iets vergelijkbaars zie ik bij positief denken. Hoe vaak zie je niet dat mensen naar een seminar gaan over ‘positief denken’, daar een kick van krijgen en vervolgens geen vruchten kunnen plukken van dat positieve denken. Het is net zoals Hendrik dat al aangaf. Je kunt informatie hebben over positief denken maar dan moet je het nog leren (GAAN!) toepassen in de praktijk. Met andere woorden, er honderd boeken over lezen of cursussen over volgen, helpt niet als je er vervolgens niet mee gaat werken, iets mee doen om uit te vinden hoe het voor jou werkt. Dat gaat niet van de ene op de andere dag. Zie daarvoor diverse verhalen op www.managementissues.com
E. Klop
|
|
5
-
11
-
2007
|
10
:
33
uur
Ja kan honderden boeken lezen, seminars en trainingen volgen. Wat al niet van dat soort dingen. Als men de confrontatie met jezelf en/of de structuren van het bedrijf niet aan durft dan zal je niets bereiken. Zelfkennis dus. Het accepteren van jezelf, met alle goede en ''foute'' eigenschappen. Visualisatie zonder actie, zal zijn als ''lucht'' Actie zonder visie zal het zelfde resultaat opleveren. Hoe kan jij een visie uitdragen als deze geen deel van jou is. Hoe kan jij andere inspireren als het geen deel van jezelf is. Begin dus bij jezelf, blijf bij jezelf en handelt vanuit basis uit jezelf! Mijn advies: denk niet vóór een ander, maar laat een ander meedenken. Behandel een ander zoals jezelf behandeld wil worden. Geef respect, toon respect en eis respect. Maak duidelijk aan je personeel wat de toekomst visie is van het bedrijf, wat je wil bereiken. Visualiseer die toekomst en zorg er voor dat die visie een deel wordt, een beleving. En denk niet voor een ander Laat ieder op zijn of haar niveau! Niet iedereen wil of kan verder denken dan alleen zijn of haar niveau. Hou de lijnen kort zodat basis personeel met een zelfde visie op de werkvloer staat dan de managers.
Voor mij is positief denken goed maar nooit bewezen als het middel om te overleven. Voel ik me er echt lekker bij door positief te denken?
Waarom hebben we de vlucht- of vechtreactie aangeleerd? Positief denken kan zorgen voor minder alert gedrag en daardoor inadequaat gedrag naar een negatieve waarheid. De prikkel om allert te zijn is belangrijk. De hormonen voor dit soort reacties (adrenaline) zijn niet voor niets in ons lichaam aanwezig. Positief denken is soms de kop in het zand steken. ''Ik hoef het niet te zien en dus er niets mee te doen''.De aanleiding van de kop in het zand is toch vluchten dus ook positivo's doen het.
Pessimisme is erg goed in te zetten als waarschuwingssysteem voor blind optimisme en andersom. De kunst ligt in de communicatie tussen de mensen met deze variabelen in de richting van een doel.
Over de auteur:
