Wie wil niet bekend staan als een wijs mens? Terwijl we zoeken naar wijsheid worden we geconfronteerd met veel onzin. En dat is weer goed, dan moeten we daar weer over nadenken en neemt de wijsheid toe. Maar herkennen we onzin, in bijvoorbeeld die beestenverhalen die coaches en consultants gebruiken. Kent u dat verhaal van die wijze blinde Indiërs en de olifant? Die Indiërs waren helemaal niet wijs.
alleen al door op de domheid van dit verhaal te wijzen blijkt hoe zinnig deze verhalen kunnen zijn.
Ingrid Kraai
|
|
10
-
06
-
2007
|
17
:
35
uur
Wat ik zo lees over de mens, in dit geval de Indiërs, sta ik er niet echt versteld van. Als we deze situatie om zouden draaien weet ik zeker dat de olifant het wel zou doen, het verkennen van de mens en het doorgeven aan zijn soortgenoten. Het zijn zeer intelligente dieren die kennis aan elkaar doorgeven en zo waterbronnen e.d. terug kunnen vinden. De olifanten wisten van te voren dat de Tsunami kwam en besloten het hoger op te zoeken waardoor ze toeristen, mensen dus, van de dood hebben gered. Zo zie ik veel bij dieren en een groot verschil is tussen de mensen en de dieren dat ze wat vaker hun snavel dicht houden! Het is niet alleen het elkaar bevragen maar echt luisteren naar iemands hoogste lied is voor veel mensen erg moeilijk. Hun eigen verhaal of een "mening" die nergens op gestoeld is wordt eruit gekwaakt. Als ik deze mensen ontmoet denk ik "Hij/zij is als een haan die denkt dat de zon opgaat om hem te horen kraaien.
martijn aslander
|
|
14
-
06
-
2007
|
16
:
19
uur
er is net een boek uit, met als titel, de hele olifant, van marja de vries. Een boek over wijsheid!
heer G. van der Wagt
|
|
15
-
06
-
2007
|
01
:
58
uur
Als een gedegen manager is het juist je taak uit verschillende bronnen informatie op te vragen. Als je deze informatie vervolgens in het juiste perspectief plaatst kun je pas kennis verkrijgen. Bovendien wordt er in managementkringen ook vaak een voorbeeld aangehaald over miscommunicatie geillustreerd door plaatjes waar een marketeer/strateeg/klant verschillende ideen hebben hoe schommel te maken. Door communicatie en reflectie is dit eenvoudig te voorkomen.
Paul Fransen
|
|
9
-
11
-
2009
|
12
:
38
uur
Jammer dat meneer Aart alleen de klok heeft horen luiden, maar niet goed weet waar de klepel hangt. Het verhaal is niet gebaseerd op een gedicht van een Amerikaan uit 1878, maar is vele eeuwen ouder en kent zijn oorsprong in een soefi-parabel. Het is ook bekend binnen het hindoeisme en aanverwante religies. Het verhaal geeft uitleg aan een belangrijke kerngedachte van het soefisme, over de onkenbaarheid van de (volledige) waarheid voor de individuele mens, de zinloosheid om erover te ruzien en het belang van wederzijdse interesse in elkaars zienswijzen. De conclusie die meneer Aart ons aanbiedt is dus conform de oorspronkelijke parabel: 'iedereen heeft gelijk en een stukje van de waarheid'. De onzin die meneer Aart herkent ('als ze wijs zouden zijn zouden ze hun bevindingen delen') is precies wat de oorspronkelijke parabel ons wil leren. Helaas is dat deel weggelaten in de uitleg van meneer Aart, wat noch zijn eigen wijsheid, noch die van de Indiers ten goede komt. Want als je verhalen half vertelt of verdraait, worden het al snel onzinverhalen, waar we niet echt wijzer van worden!
Over de auteur:
