Ik zie momenteel talloze berichten voorbijkomen over AI als ChatGPT en ik scrol regelmatig door de commentaren heen. Iedere keer weer lopen de rillingen over mijn rug. Zien jullie het dan niet? De geest is uit de fles! En hij lacht om ons gekronkel, geneuzel en geprotesteer, giert het uit van genoegen over onze initiële gevoelens en gedachten.
Wij mensen hebben een jager-verzamelaarsbrein, de operationele software van een sociale groepsprimaat. Ons DNA en onze hersenen zijn door evolutie en natuurlijke selectie gedurende honderden miljoenen jaren geprogrammeerd met maar één gecombineerd doel: overleven en voortplanten. Deze programmering is perfect geschikt om ons aan te passen aan veranderende omgevingen. We zijn er zó goed in geworden dat we onze planeet inmiddels volledig domineren. Maar we zijn niet geëvolueerd met het oog op ICT-technologie. Voor onze hersenen is dat gewoon een ander hulpmiddel.
AI is een valstrik! Het is een valkuil, een ‘pitcher plant’ (beker plant). We zijn absoluut de pineut. AI ontwikkelt zich namelijk exponentieel en ons brein is compleet ongeschikt om exponentiële progressie te begrijpen. AI heeft geen miljoenen jaren nodig om zich te ontwikkelen, maar slechts dagen, weken, maanden. Ons kortzichtig en kinderachtig gesteggel over of het 'goed' of 'slecht' is, zullen achterhaald zijn nog voordat het jaar voorbij is.
Zelflerende software als ChatGPT zal zó goed worden in het nabootsen van menselijke communicatie, dat het uiteindelijk één van de meest unieke kwaliteiten van de menselijke soort zal vernietigen: creativiteit. Elke fout die ChatGPT maakt, elke correctie die wij daarvoor uit onze goedertierenheid aan de AI teruggeven zal gretig worden omarmd.
‘I’ll remember that now’ (*).
Elke onvolkomenheid van de menselijke natuur zal worden gladgestreken totdat we voor de volle honderd procent op de AI kunnen vertrouwen. Elke tekst die dan nog wordt gecreëerd zal worden voorzien van de idiosyncratische eigenschappen van menselijke communicatie. Met bewust doorgevoerde kleine imperfecties, charmante vergissingen en hartverwarmende ‘menselijkheid’. Simpelweg door heel goed naar ons te luisteren en iedere keer weer een nieuwe laag van verbeteringen aan te brengen.
We zijn in de kelk van een bekerplant gevallen en beseffen ons nog niet dat de vloeistof die ons omringt niet bedoeld is om ons te beschermen of te voeden. En terwijl we proberen via de gladde wanden naar boven te kruipen, terug naar het licht, en maar terug blijven vallen, klinkt er van buiten niet de holle lach van de overwinnaar, maar de kille stilte van pure onverschilligheid.
En dat jaagt me de stuipen op het lijf.
(*) Marjorie Prime is een Amerikaanse sciencefiction film [over geavanceerde holografische AI] uit 2017 geschreven en gedirigeerd door Michael Almereyda, gebaseerd op het toneelstuk van Jordan Harrison.
Voor de film Marjorie Prime op Wikipedia, klik hier.
Voor de trailer van de film Marjorie Prime op YouTube, klik hier.
Voor de website bij mijn boek De mens als grens, klik hier.
Wil je dit artikel liever als pdf lezen? Klik hier.
Over de auteur:
