Micheal, manager in de plaatselijke supermarkt, leeft een bescheiden leven, samen met zijn kikker Kermie. Altijd al had hij de droom om rijk te worden. ‘Kermie!’ roept hij op een dag, ‘Nu worden we rijk! Ik ga je leren vliegen!’ Kermie is doodsbang bij dat vooruitzicht: ‘Maar ik kan helemaal niet vliegen, Michael! Ik ben een kikker, geen parkiet!’
Teleurgesteld over deze eerste reactie zegt hij tegen Kermie: ‘Die negatieve houding van jou is een probleem, daar gaan we eerst wat aan doen’ En hij stuurt Kermie naar een driedaagse cursus, waar hij van alles leert zoals; time-management, planning, motivatie, behalve .... vliegen’.
Vliegprogramma
Dan start het vliegprogramma. Het appartementencomplex heeft 15 verdiepingen. Het plan is dat Kermie iedere dag uit een raam springt van een hogere verdieping, te beginnen met de eerste. Na elke sprong verwacht Michael dat Kermie zijn prestaties analyseert en die iedere dag een beetje verbetert. Tegen de tijd dat ze de bovenste verdieping bereiken, zal Kermie zeker kunnen vliegen.
Doffe plof
Kermie pleit voor zijn leven. Maar Micheal laat zich niet hinderen door een weigeraar’, een nee-zegger. Dus hij opent het raam op dag één van het vliegprogramma en gooit Kermie eruit. Kermie landt met een doffe plof.
Handige Gids voor de Manager
De volgende dag smeekt Kermie opnieuw om niet uit het raam gegooid te worden. Michael opent daarop zijn handige boekje ‘Coachgids voor de effectieve manager’ en laat Kermie zien dat je altijd weerstand kan verwachten bij het implementeren van nieuwe programma's. Daarna gooit hij Kermie weer uit het raam. PLOF!
Uitstel is afstel?
Op de derde dag vraagt Kermie om uitstel, totdat het weer beter is en de vliegomstandigheden gunstiger zijn. Maar Michael was er klaar mee: hij wijst naar de tijdlijn, naar de derde mijlpaal en vraagt: 'Je wilt toch niet van de planning afwijken?' Uit zijn training weet Kermie dat als hij vandaag niet springt, hij morgen twee keer moet, dus zegt hij maar: ‘Ok, laten we gaan’.
Toch progressie?
Op de vijfde dag flappert hij waanzinnig met zijn kikkerpootjes in een vergeefse poging langzamer te vallen. Op de zesde dag bindt hij een kleine rode cape om zijn nek en probeert als Superman te denken. ‘Als je echt wilt en er een mentale voorstelling van maakt …..’. Maar wat hij ook probeert, Kermie kan niet vliegen.
Ik ben er klaar mee
Op de zevende dag smeekt Kermie niet langer om genade, hij accepteert zijn lot en zegt nog: ‘Je weet toch wel dat je me vermoordt?’ Michael wijst erop dat Kermies optreden tot dusver niet erg voorbeeldig was, en dat nog geen van de gestelde mijlpalen is gehaald. Daarop zegt Kermie zacht: 'Hou je mond maar en doe het raam open.' Hij springt eruit, richt zich op een grote puntige rots bij de hoek van het gebouw, en gaat op het grote lelieblad naar de kikkerhemel.
Evaluatie en .....
Michael is buitengewoon overstuur. Zijn doel is niet gehaald, Kermie heeft gefaald om te leren vliegen. Hij had zelfs helemaal geen vorderingen geboekt, terwijl Michael hem zo had gecoacht: ‘je moet slimmer vallen, niet harder’.
Doorgaan.......
Als Michael later wat afstand neemt en terugkijkt op het hele proces concludeert hij: ‘De volgende keer ga ik het anders doen... neem ik een slimmere kikker!’
Dit verhaal kreeg ik van een collega uit de VS. Typisch Amerikaans toch?
Over de auteur:
