Een selectiegesprek is een belangrijk contactmoment tussen de sollicitant en u. Beide partijen steken veel tijd in de voorbereiding. Er hangt veel vanaf zou u denken. Toch kan zo’n gesprek totaal anders uitpakken dan u zou verwachten. Heeft u wel eens meegemaakt dat u het na de eerste kennismaking al had gehad met de sollicitant? Zit u het gesprek dan nog uit of zegt u hem dat meteen? Of heeft u de ervaring dat een kandidaat halverwege het gesprek opstond en vertrok? Wat was daarop uw reactie?
Als u een selectiegesprek gaat voeren, heeft u wellicht de intentie de sollicitant onbevangen te ontmoeten. Uit wat de sollicitant vertelt in het gesprek moet blijken of hij al dan niet de geschikte kandidaat is. Toch kan het voorkomen dat de eerste indruk werkelijk allesbepalend is. Elke manager die regelmatig selectiegesprekken voert, krijgt wel eens te maken met een sollicitant die zich onmogelijk gedraagt of er zeer vreemde ideeën op na houdt. Ook kan het zijn dat u alleen al bij het zien van de kandidaat het gevoel krijgt dat dit absoluut niet de persoon is die u zoekt. Tja en dan moet het gesprek nog beginnen. Misschien zit u uit beleefdheid de afgesproken tijd uit, maar vraagt u zich tegelijkertijd af in hoeverre dat nog zin heeft.
Gaat u daar maar zitten…
Zo heb ik zelf eens in zo’n dilemma gezeten. De sollicitant kwam binnen en ging meteen zitten, zonder iemand een hand te geven. De personeelsfunctionaris die er bij was, sprak hem aan en vertelde hem dat zij een andere plek voor hem had bedacht. De sollicitant haalde zijn schouders op en zei: ‘Oh, dat kan best, maar nu zit ik al!’. De personeelsfunctionaris keek mij met grote ogen aan. Ik fronste met een pruillip terug. We wisten beiden al dat dit het niet zou worden. Toch besloten we het gesprek tot de eindtijd uit te zitten. De kandidaat presenteerde zich in dat gesprek zoals we konden verwachten. Hij had het erg hoog op met zichzelf en was er blijkbaar van overtuigd dat hij het wel zou worden.
Heeft u de X-factor?
Na Idols kunnen we in het programma X-factor zien dat deelnemers soms een totaal ander beeld van zichzelf hebben dan wat ze laten zien. Mensen die totaal niet kunnen zingen, melden zich aan voor het programma en staan publiekelijk voor schut. Ze zijn zelfs beledigd als ze worden geconfronteerd met de werkelijkheid. Op de zelfde manier zijn sollicitanten niet altijd even bewust van hun blinde vlekken en gedragen zich onmogelijk zonder dat ook maar enigszins in de gaten te hebben.
Mosterd na de maaltijd
Overigens kunnen sollicitanten u ook op een andere manier verrassen. Tijdens een ander selectiegesprek ontmoette ik een heer die solliciteerde als manager. Hij zag er netjes uit en antwoordde perfect op alle gestelde vragen. Hij kreeg een aantal pittige cases voorgelegd en ook daarmee wist hij uitstekend om te gaan. Hij bleek ook bereid vanaf de andere kant van het land te verhuizen. Uiteindelijk vroegen we de man of hij nog vragen of opmerkingen had. Dit bevestigde hij. Vervolgens vertelde hij dat hij onderweg een telefoontje had gehad van zijn huidige werkgever met de vraag of hij bereid was leiding te geven aan een nieuwe afdeling. Hij kreeg de verantwoordelijkheid die geheel op te zetten en dat stond hem zeker aan. Wij vroegen hem verbaasd of dat betekende dat hij al een andere baan had. Hij zei dat dit inderdaad het geval was. Op onze verbaasde reactie zei hij dat hij uit beleefdheid toch maar was gekomen op de afspraak. Toen we het gesprek wilden afronden had hij nog twee vragen: 1. “Wat vonden jullie eigenlijk van het gesprek en van mij; zou ik geschikt zijn bevonden?” en 2.“Hoe kan ik mijn reiskosten bij jullie declareren?”.
Heeft u ook eens zoiets meegemaakt?
Ik ben erg benieuwd naar uw ervaringen op dit gebied. Bent u wel eens verrast door de mobiele telefoon van de gegadigde (die hij gewoon beantwoordde)? Heeft u wel eens een sollicitant gehad die zijn jas aanhield, zijn moeder meebracht of zijn schoenen bij de deur uitdeed? Welke uitzonderlijke uitspraken heeft u wel eens gehoord tijdens een selectiegesprek. Zijn uw gesprekken wel eens voortijdig beëindigd? En hoe gaat u met dergelijke situaties om?
Tja, de tijd uitzitten..... doe je dat wel of niet?
Op basis van ervaring van honderd+ sollicitatiegesprekken te hebben gevoerd ben ik 98% overtuigd van de 30 seconden regel (de uitslag is na 30 seconden praten eigenlijk al bekend). Het is mij 2 keer gebeurd dat ik na het gesprek een andere beslissing heb genomen dan wat het "onderbuikgevoel" in het begin aangaf.
Is het zinvol, als er echt geen twijfel is dat die persoon het niet wordt, om het totale gesprek uit te zitten? Ik doe het niet (meer) in ieder geval, en breng de duur van het gesprek terug van (bijna 1 uur) tot 20 minuten of zo. Waarbij ik nog wel vragen stel om onderbouwing te zoeken voor het gevoel, want goed afscheid nemen is natuurlijk belangrijk.
Overigens verwacht ik hetzelfde van de sollicitant. Indien het geen zin heeft om verder te praten, stop dan!
Fail den Boon
|
|
11
-
12
-
2006
|
11
:
01
uur
Na inmiddels zo'n 1200 sollicitatiegesprekken (hoe hou ik het vol :-)), ben ik erachter gekomen dat mijn indruk gedurende de eerste 5 minuten heel veel te maken heeft met mijn eigen rugzak, vooringenomenheden en ervaringen. Natuurlijk is het belangrijk om uit te gaan van het onderbuikgevoel maar ook kleding, uiterlijk ed. kunnen een mening (soms onterecht) beinvloeden. De eerste 5 minuten sla ik daarom over (mijn indruk gedurende deze periode zegt net zoveel over mij als over de kandidaat).
In deze 1200 gesprekken heb ik idiote dingen meegemaakt: de doorgewinterde verkoper die gedurende het gehele gesprek van een uur met zijn elleboog op tafel zat en zijn hand in zijn zij hield, de automotive-man die voordat hij plaatsnam via de binnenzak van zijn broek e.e.a. recht moest leggen (sorry...echt gebeurd), vele overspannen en huilende mensen die op eenvoudige vragen als "hoe komt het dat je niet verder bent gekomen" of " waarom ben jij nou juist het slachtoffer van de reorganisatie" de emoties niet meer konden bedwingen.
Of de kandidaten die het hoofd laten hangen en je schuin omhoog aankijken, de kandidaten die de nagels aan het reinigen zijn gedurende het gesprek, of de man die 2 x zijn koffie omstootte omdat hij zijn gebarentaal niet onder controle had.
Ook heb ik veel mannen in motorpak mogen ontvangen, zo ook een die onder het klussen (spijkerbroek met verf) even een gesprekje kwam doen.
De dame die tijdens een warme zomer een ieniemienie truitje aanhad en voorovergebogen het gesprek met mij voerde had wellicht menig man kunnen bekoren maar als vrouw werd ik er een beetje lacherig van.
Allemaal kandidaat voor managementfunctie!!!
Tijd voor een bloemlezing? Serieus: ik heb al een tijd het plan om een boekje te schrijven met uitspraken van kandidaten, opdrachtgevers en recruiters (want ook wioj doen hele domme dingen), voorzien van tekeningen (a la Peter van Straaten). Maar goed....geen tijd is het excuus.
Met vriendelijke groet,
Fail den Boon
Directeur NetWerkt bv
Karin
|
|
11
-
12
-
2006
|
12
:
33
uur
Het meest memorabele sollicitatiegesprek dat ik heb gevoerd was met een sollicitant die zijn eigen koffie had meegenomen onder het mom dat bedrijfskoffie niet te drinken was. Het sollicitatiegesprek afgemaakt omdat we gefascineerd waren door de 'bijzonderheid' van de sollicitant.
Ronn van Etten
|
|
11
-
12
-
2006
|
13
:
17
uur
Je kunt je oprecht afvragen wat er op tegen is, om na een kwartiertje het gesprek te beeindigen, als het besluit helder is (of dat negatief of positief is).
Ik hoor wel eens: respect voor de sollicitant, ze zijn van zo ver gekomen, je hebt toch aangegeven dat het ca. 45 minuten zou duren, en meer daarvan.
Respect? Ja moet er zijn, uiteraard. Maar als helder is dat iemand het niet wordt, is het dan respectvol om het gesprek "toch maar/voor de fake" de volle tijd te laten duren? Creeer je niet te veel hoop? Liever dan maar een gedeelte van de tijd gebruiken om eerlijk de ervaringen te delen. Heb je gelijk nog een laatste "meetmoment" hoe daar mee om wordt gegaan.
Tijd van de kandidaat? Dat argument geldt natuurlijk voor beide kanten van de tafel en aan de werkgeverskant vaak dubbel of driedubbel.
Nee, eerlijk duurt het kortst, maar wel in alle realiteit. Dus er mag dan wel iets meer worden geroepen dan "Ik geloof niet dat we met u doorgaan".
Mijns inziens verdient de kandidaat het (sowieso) om een duidelijke feedback te krijgen en goede redenen waarom de keuze niet op hem/haar valt. En vaak heeft de kandidaat ook door wat er gebeurt in dat kwartiertje. Waarom dan nog een of meer dagen laten wachten om het bericht door te geven?
Maar: durven de managers, p&o-adviseurs, etc het ook aan, om die knoop zo duidelijk door te hakken?
groet,
Ronn van Etten
Van Zelf Advies
André Rohlfs
|
|
11
-
12
-
2006
|
14
:
47
uur
Reactie van beide zijden:
Als sollicitant ben ik driemaal in mijn leven vroegtijdig opgestapt.
1. De sollicitatiecommissie had op een podium plaatsgenomen en ik werd in een grote zaal in het midden aan een tafeltje geplaatst. De sollicitatiecommissie was onverstaanbaar, v.v.. Toen ik voorstelde om de communicatieproblemen op te lossen, door ook op het podium plaats te nemen, werd dit afgeweerd. Toen heb ik afscheid genomen met de woorden: Als uw organisatie zo staat op miscommunicatie, ben ik hier niet op de goede plaats. Ik groet u heren.
2. Gaandeweg in het sollicitatiegesprek dat zeer geanimeerd verliep, meldt het hoofd Psychiatrie dat zij ontzettende veel moeten lopen en dat ze een schoenzolenvergoeding hebben aangevraagd. Ik liep op dat moment de eerste dag (en toen voorlopig ook de laatste) zonder elleboogsteunen (krukken) na 4 maanden platgelegen te heben met mijn geamputeerde voet.
Op dat moment reageerde ik accuut: "Het heeft weinig zin dit gesprek voort te zetten, daar mijn loopvermogen niet aan hun dagelijkse praktijk zou voldoen.".
3. Bij een loopbaangesprek meent de consulent mijn universitaire opleiding tot klinisch psycholoog als LBO-niveau te moeten inschaten, mijn P&O-adviseurschap waarin ik beleidsstukken voor een organisatie van 2600 medewerkers schreef als niet relevant te moeten inschatten, grappen over mijn beperkte loopvermogen te moeten maken met vragen of ik niet aan atletiek doe zoals hardlopen, hoogspringen. Nadat ik het personage in kwestie te kennen gegeven had dat ik zijn houding en werkwijze niet op prijs stelde, en hij antwoordde dat ik het er maar me te doen had, meldde ik hem dat dit het einde dan van het gesprek was en ben opgestapt. Hierop werden enige intimidatiepogingen gedaan zoals suggeren dat ik daarmee ontslag nam. Terecht dat ik opstapte.
Als P&O-adviseur maakte ik mee dat een sollicitant totaal niet wist wat de functie inhield. Docent is toch wezenlijk wat anders dan technisch-assistent. Of iemand die kauwgomkauwend, pet op, denkt anderhalf maal het minimum loon te zullen gaan verdienen als 18-jarige met twee mislukte stages tijdens zijn opleiding die nog afgerond moest worden en geen berichten dat hij vakvaardig is.
Selwyn
|
|
11
-
12
-
2006
|
18
:
33
uur
Ik ben regelmatig weggelopen tijdens sollicitaties. Als er geen synergie is of als de interviewer mij in een underdogpositie duwt dan is het voor mij snel over. Een sollicitatiegesprek is een tweerichtingsgesprek met wederzijds respect. Van mij wordt verwacht dat ik redelijk en eerlijk ben, wees het zelf dan ook.
Ik vind dat het draait om wie je voor je hebt, niet om wat je voor je hebt. Een CV met talloze diploma's zijn niet het belangrijkste. Ik ben met een stuk minder papiertjes niet minder succesvol geworden dan mensen met een boodschappenlijst aan diploma's.
Het gaat erom hoe de kandidaat zichzelf presenteert en heeft ontwikkelt. Dat telt. Het mooie pak of mooie rijtje diploma's zijn randvoorwaarden.
David Van de Voorde
|
|
12
-
12
-
2006
|
14
:
47
uur
Als sollicitant heb ik de volgende 2 ergerlijke situaties meegemaakt:
- de interviewster die het gesprek begint met "Ja, euh, begin maar..." en achteraf een half uur gediscusieert over mijn ideaalbeeld van een manager, terwijl ik voor een technische functie solliciteerde. Op het einde van het gesprek moest ik zelf nog vragen wat de job eigenlijk concreet inhield, want daar had ze nog met geen woord over gerept! Ik was heel blij toen ik dat bedrijf buitenliep om nooit meer terug te komen!
- in een ander selectiegesrpek van 2 uur werd gepeild naar mijn "talenten", ingesteldheid, etc., los van technische kennis. Na 3 maanden uiteindelijk bij het bedrijf zelf uitgenodigd. Die man stelde kort 3 technische ja/nee vragen, waarna hij besliste dat ik niet voldeed. Waarvoor is dan zo'n soft-skills interview eigenlijk goed?! Of waarom worden niet eerst die ja/nee vragen gesteld? Wat een tijdverspilling...
In het algemeen stel ik dikwijls vast dat noch sollicitant, noch bedrijf eigenlijk goed weten wat ze te bieden hebben en wat de functie inhoudt. Het zijn altijd "exciting new opportunities" en veel mensen trappen daar nog in ook, waardoor ze natuurlijk niet de verandering vinden die ze zochten...
heer M.C. Velde
|
|
12
-
12
-
2006
|
09
:
04
uur
Ik heb eens een dame van begin twintig op sollicitatie gehad voor een junior commerciele buitendienst funktie. Omdat ik vanuit een vorige job gezien had dat een vrouw in deze funktie heel goed kan uitwerken, had zij stiekem een beetje mijn voorkeur. Gedurende het gesprek kon ik toch niet aan een wat ongeinteresseerde indruk ontkomen. Toen het gesprek op de leaseauto, een Megane, aankwam werd me duidelijk waarom. Ze gaf aan de wagen niet echt belangrijk te vinden want ze had nu een Mercedes "van pappie gekregen" en dus had ze liever kilometervergoeding. Ik wil graag dat vooral een junior blij is met wat hem geboden wordt en zich inzet voor b.v. een grotere bonus of grotere leaseauto, dus was hiermee voor mij de beslissing gemaakt.
Over de auteur:
