Heeft u zich ook wel eens afgevraagd waarom Nederlanders zoveel klagen? Negatieve zaken trekken onze aandacht. Klagen zit ons blijkbaar diep in de genen.
Onder de titel ‘bloopers van verkopers’ plaatste ik op mijn website www.salesquest.nl een tijdje geleden een nieuwe categorie artikelen. De serie mocht zich verheugen in een warme belangstelling. Toch was ik niet tevreden. Ik schreef in eerste instantie stukjes over fouten die verkopers maken. Leerzaam, maar nogal belerend. Dus gooide ik het over een andere boeg: verhalen uit het leven gegrepen. Verhalen van échte verkopers die elke dag met hun voeten in de klei staan. Verhalen die mensen laten glimlachen.
Reacties uitlokken
Maar wat doe je als je nog geen goed verhaal hebt? Dan plaats je een blunder van jezelf. De meeste mensen zullen vast wel begrijpen dat verkooptrainers ook af en toe fouten maken. Het kan geen kwaad om je kwetsbaar op te stellen. Als een trainer zijn blooper durft op te biechten, dan komen verkopers ook makkelijker met hun verhalen. Dat werkte, want een dag later vond ik het eerste verhaal in mijn postvakje.
De wet van Murphy
Ik gaf mijn megablooper de plastische titel: “Trainer bereidt stokpaardje.” Uiteraard attendeerde de spellingscontrole mij niet op de nieuwe blunder die ik bezig was te begaan. En dus verstuurde ik het berichtje, niets vermoedend, naar de abonnees van mijn nieuwsbrief. Normaal ontvang ik weinig reacties, maar nu blijkt dat ons land wemelt van de wijsneuzen. Uit alle krochten en gaten van het internet werd ik er op geattendeerd: dat je voedsel bereidt maar zodra je op de rug van een ezel kruipt, is het echter: berijden. Sommige reacties waren aardig of grappig. Maar het belerende vingertje is kennelijk ook goed vertegenwoordigd op het internet: “Uw fout doet ernstig afbreuk aan het artikel!” Ja, ja, ja… ik weet het nu zo langzamerhand wel. Mij een ezel noemen? Dat is een belediging voor het arme dier.
Die ellendige mondigheid
Wij Nederlanders zijn een mondig volkje. Het werd me weer eens pijnlijk duidelijk deze zomer in de VS. Daar vielen de mussen pas écht in coma van het dak. Maar ik hoorde vrijwel niemand zeuren over het weer. Amerikanen zijn vergeleken met ons échte positivo’s. En als ik dat in Nederland vertel hoor ik onmiddellijk: “maar dat is zo onecht, zo vreselijk gemaakt!” Valt volgens mij wel mee. Ik kan u honderden voorbeelden noemen van gemeende Amerikaanse vriendelijkheid. Maar daar zal ik u verder niet mee vervelen.
Ik keer weer terug naar Nederland. Een tijdje geleden hoorde ik iemand op de radio een rake opmerking maken:
“Wij Nederlanders kunnen onze mond niet houden, zelfs als wij dood zijn, moeten wij nog het laatste woord hebben. Want steeds meer mensen schrijven zelf de tekst voor hun overlijdensadvertentie en de afscheidsspeech!”
Wat bezielt ons toch? Waarom willen wij zo graag een trieste bijeenkomst omtoveren tot eentje die je in een diepe depressie doet wegzinken?
Nog een voorbeeld. Gisteren zat ik met een groepje trainers. Dat is het ergste soort dat er hier in de polder rondloopt. Iemand geeft een reactie op een vraag van de gespreksleider. Een andere deelnemer zit op zijn stoel te wippen. Hij denkt uitsluitend aan zijn reactie en steekt onmiddellijk van wal zodra de eerste spreker zijn laatste woorden heeft uitgeboerd. Vervolgens vertelt hij precies, maar dan ook precies hetzelfde.
Waarom? Waarom toch?
Waarom horen wij onszelf zo graag spreken? Waarom klagen wij zoveel? Bijvoorbeeld over de NS? Bij de NS is dat makkelijk verklaarbaar. Moeten ze maar niet zo dom zijn een spoorboekje uit te geven. Dat is vragen om moeilijkheden. Ik heb drie jaar in Egypte gewoond. En daar klaagde nooit iemand over de vertraging van de treinen. Vertraging was gewoon. Daar raakt men in de stress als de trein wel op tijd rijdt. Egypte is een jungle vergeleken bij Nederland. Zou dat de oorzaak zijn? Wij hebben hier alles zó mooi geregeld dat er weinig reden tot klagen is. En dus klagen wij er lustig op los als er ook maar iets is dat ons perfecte wereldbeeld verstoord. Dat is meteen de reden waarom Amerikanen minder klagen. Die zijn wat losser. Ze aanvaarden tegenslagen als iets "dat er gewoon bijhoort". Het is daar ook allemaal minder strak georganiseerd.
Plotseling realiseer ik me dat ik in dit artikel constant zit te mopperen. Ik moet de titel dus veranderen in: "wat ben ik toch een vreselijke zeikerd!" Waarom toch?
Gratis verkooptips
Ontvang elke week praktische verkooptips. Neem een gratis abonnement op de nieuwsbrief van Michel Hoetmer. Surf naar: www.salesquest.nl
Michel Hoetmer helpt ondernemers en verkopers nieuwe klanten te werven en meer te verkopen via praktische verkooptrainingen. Wilt u wekelijks praktische verkooptips ontvangen? Meld uzelf aan voor de gratis verkooptips van SalesQuest.
Als je het niet erg vindt, doe ik even niet mee, met je geklaag. Ik heb al genoeg geklaagd bij je vorige logje.
Ik heb wel het idee, dat we in Nederland teveel kijken naar wat er slecht gaat, omdat er zoveel goed gaat. Wat dat betreft lijkt het bijgeloof te bestaan, dat als iets goed gaat je toch vooral moet wijzen op wat er slecht gaat om het goede te mogen behouden.
Het valt me wat dat betreft op, dat je in Nederland eigenlijk van gelukzaligheid dood van je stoel zou moeten vallen. Je mag je tot in het perfectionistische uitleven en hebt daar heel veel ruimte voor, omdat het Nederlandse gras verschrikkelijk hoog staat. Dus als iemand daar ook nog eens boven uitsteekt, dan steekt hij er heel hoog uit in vergelijking met andere landen. In Nederland steekt iemand dan waarschijnlijk net een centimetertje uit boven het maaiveld wat niet zoals in de meeste landen op een centimetertje ligt, maar op een meter of twee. Maar schijnbaar kunnen we ons maaiveld ook op twee meter leggen, omdat we zelf allemaal boven het gras uitsteken, als we er al niet gewoon overheen zweven terwijl we denken dat we door het gras lopen.
Maar laten we verder maar gewoon blijven klagen over hoe slecht het allemaal loopt, want het zou wel eens kunnen dat ze in het buitenland jaloers op ons worden, zo goed als we het hebben en wij daar ook nog eens gelukkig en blij mee blijken te zijn.
heer M.P.D. Odijk
|
|
15
-
09
-
2006
|
07
:
55
uur
Een bijzonder grappig artikel:
Een klaagzang van een Nederlander over het feit dat Nederlanders klagen. Een betere illustratie is niet denkbaar.
Serieus: Als je naar klagen kijkt als een vorm van kritiek en streven naar perfectie, dan hoeft klagen niet negatief te zijn. Het is echter wél van belang dat je naar de inhoud en niet naar de toon kijkt.
Ton
|
|
15
-
09
-
2006
|
08
:
37
uur
Weet ik ook niet meneer Hoetmer.
Volgens mij klagen die anderen (Amerikanen en Egyptenaren) ook, tenminste als ze hier wonen. Misschien hebben zij zich aangepast aan ons.
Klagen is een manier om het beter te krijgen om zich interessant voor te doen en om vrienden, gelijkgezinden te zoeken.
Ik vind persoonlijk dat ik in Nederland, ondanks dat ik het misschien wel beter heb dan in sommige andere landen het recht heb om te klagen want ik denk dat sommige zaken gewoon beter of anders kunnen.
Als je in Egypte woont is tijd niet zo belangrijk dat zit in de cultuur ingebakken waarom zou je dan klagen over het te laat komen van een trein?
Ok wij Nederlanders klagen misschien over veel zaken terwijl we kennelijk niet beseffen dat het allemaal nog veel slechter kan dat is ook zo.
Wat let ons om te stoppen met klagen en een dikke grijns te trekken als de trein te laat is? Wat maakt het uit als daardoor de afspraak niet meer gehaald wordt, wat maakt het uit als het dagenlang regent of 35 graden is. We kunnen het niet voorkomen we kunnen het slechts fluitend aanvaarden zoals het komt. Dat leeft uiteindelijk gemakkelijker.
heer Phil H. Kleingeld
|
|
15
-
09
-
2006
|
09
:
13
uur
Klagen is een door de democratie verworven goed want als je in Egypte en andere dictatoriaal/feodaal geleide landen je mond open durft te doen om ergens over te klagen, ben je nog niet jarig. In een vorige carrière was ik internationaal reisleider voor Amerikanen en sjouwde heel Europa, Afrika en het Midden-Oosten door. Als er één volk is dat constant klaagt, het liefst bij de rechter, dan zijn dat de Amerikanen wel, zoals onlangs weer eens bleek uit een goed bedoelde actie voor gratis koffie bij Starbuck's. Er werd misbruik gemaakt van de goede intenties van deze keten en doordat men de actie stopte vond een mevrouw dat ze maar eens 14 miljoen dollar moest eisen omdat ze geen gratis bakkie leut kreeg. De in SPIN-geschoolde trainers weten als geen ander dat het de bedoeling van deze diagnosemethode is om prospects aan het klagen te krijgen; eerst op zoek naar een latente klacht en daarna doorvragen tot de klacht expliciet is. Ik hoop dan ook van harte dat er nog lang veel te klagen blijft, want anders waren verkopers overbodig, hadden huisartsen geen bestaan meer en hebben wij geen managers of politici nodig die wij de schuld kunnen geven van alles dat fout gaat binnen een organisatie. Om met een positieve noot te eindigen; hebben wij geen klagende klanten nodig om ons van een hogere klantentrouw te verzekeren?
heer Henk Es
|
|
15
-
09
-
2006
|
09
:
44
uur
Beste Michel,
Een artikel recht uit mijn hart. Het gaat ons allemaal veel te veel voor de wind.
Een beetje meer zelfspot maakt het leven ook een stuk prettiger.......
Bedankt.
Henk van Es
Rik Vegter
|
|
15
-
09
-
2006
|
15
:
21
uur
Geachte heer Hoetmer,
Een positieve benadering is inderdaad stukken beter. Ik herken ook uw verhaal over de VS. Amerikanen regelen niet alles tot het gaatje, maar zij zitten daar niet of veel minder mee. Veel ongemakken die dan ontstaan lachen zij weg of negeren ze gewoon. Die brengen je immers alleen maar van het doel af.
Vanwege die mentaliteit storten Amerikanen zich volgens mijn bescheiden mening ook sneller in (zakelijke) avonturen. Zij zien denk ik wel de normale "beren op de weg", maar minder. En in ieder geval bedenken zij zo weinig mogelijk additionele beren, waardoor Amerikanen sneller tot beslissingen kunnen (en durven) komen.
In mijn vak (advocaat) ligt de valkuil voor de hand je te concentreren op de gevaren (beren) en niet het accent te leggen op hoe iets wel goed zou kunnen gaan. Dat laatste blijft een uitdaging, zeker zonder je op 101 manieren in te dekken. Overigens is dat laatste weer iets waar Amerikanen wel erg goed in zijn. Want als het juridisch wordt...
Tot slot, ga door met uw verfrissende column. Ik weet zeker dat de meeste lezers uw beschouwingen zeer waarderen.
Met vriendelijke groet,
Rik Vegter
marij@zeelandnet.nl
|
|
17
-
09
-
2006
|
21
:
34
uur
Leuk artikel om te lezen aan de vooravond van een nieuwe werkweek.
Je weet tenslotte nooit vooraf of het morgen een dag vol klagers wordt of niet. Wat ik ondertussen wel weet is dat er een heleboel mensen zijn die veel te klagen hebben en het toch niet doen. Misschien zijn ze klaagmoe of weten ze ondertussen dat een andere instelling hen en hun omgeving meer steunt. Een klaagarme omgeving heeft veel prettiger energie en dat levert heel wat meer mogelijkheden dan andersom.
L. Plum
|
|
17
-
09
-
2006
|
23
:
49
uur
Na het lezen van de reactie van N. Dragt, durf ik te concluderen dat we te maken hebben met een sterk staaltje ironie.
Ten eerste neemt u zich voor in u post om niet wederom te gaan klagen, waarna u uw hele 'post' toch vol klaagt.
Daarnaast moge het duidelijk zijn dat u het artikel niet gelezen heeft of gewoon niet heeft begrepen. U geeft namelijk kritiek op het artikel terwijl u exact hetzelfde standpunt inneemt. (ironie #2).
Prachtig.
Pim Smit
|
|
17
-
09
-
2006
|
17
:
02
uur
Even een eyecatcher, zo'n artikeltje.
Ik denk dat klagen een veelvoorkomende uiting van een emotie is die ook in onze samenleving geaccepteerd wordt.
Voor mezelf denk ik dat klagen voorkomen kan worden door minder van vanzelfsprekendheden in het dagelijks leven uit te gaan.
Klagen gebeurd in een open samenleving die in een razend tempo aan het veranderen is.
Er worden steeds hogere eisen aan de burger gesteld en daarbij is klagen in veel gevallen ook een trap op de rem.
Verder geen klachten....
Pim Smit
Leonie Linssen, coach
|
|
18
-
09
-
2006
|
09
:
14
uur
Leuk artikel met de nodige zelfspot. Ik heb er ook om gelachen en ja, ik herken de positieve Amerikaan: dat is wat mij inderdaad opviel toen ik in Amerika mijn eerste dienstreisje had. Zelfs peptalk op de radio, tussen de plaatjes door, geweldig! Ik dacht meteen: dat zouden we in Nederland ook moeten doen. Net zoiets als het nieuws dusdanig brengen dat de nadruk op de positieve kant van de dingen wordt gelegd. Alles wat aandacht krijgt dat groeit. Ook hier.
Waarom klagen mensen? Omdat het soms gewoon zo lekker is. Als je klaagt, kun je alles en iedereen de schuld geven en hoef je niet naar jezelf te kijken. En je hoeft ook niet in actie te komen, dat is wel zo prettig. Iemand wijzen op zijn spelfouten: dat betekent dat ik toch wel beter en slimmer en dan jij (en dat is toch een heerlijk gevoel, nietwaar?). Ik heb ooit een column geschreven over spelvouten en perfectionisme. Zie ook (Klik hier)
Klagen zorgt natuurlijk ook voor herkenning, en herkenning zorgt voor verbondenheid. Wij tegen de rest van de boze wereld.
Het voorbeeld van de trein: het is ook echt Nederlands. Ik heb tijdens mijn wereldreis in Laos uren gewacht op bussen die ooit zouden vertrekken. Die gingen namelijk pas als de bus vol was. En wanneer dat was wist je nooit van tevoren. Het kon 5 minuten later zijn of 2.5 uur. Ik heb er wel van geleerd om de tijd te zien als een cadeautje: gaat de bus niet? Dan heb ik dus tijd over voor iets anders. Mensen kijken, in mijn dagboek schrijven, een extra kopje koffie drinken of kletsen met mijn medemensen. Terug in Nederland ren ik nooit meer voor de trein. Want als ik hem mis, heb ik altijd weer extra tijd voor iets anders. En ik kan er nog van genieten ook.
Ik kijk nog even naar in het stroomtaal-woordenboek bij het woord 'klagen'. Daarin wordt beschreven: 'het leven als zwaar ervaren en dit ook zo verwoorden.'
Zullen we de komende week onze aandacht maar vestigen op positiviteit en op alles wat goed gaat in het leven? Tenslotte: alles wat aandacht krijgt dat groeit... :-)
Bart Struycken
|
|
18
-
09
-
2006
|
10
:
01
uur
Met een glimlach las ik het artikel. De ironie ook van eigen geklaag.
Ach..klagen is makkelijk.
Het geeft ook verlichting (uitspreken van ontevredenheid).
Je krijgt reacties, soms van gelijkgezinde, dat geeft verbroedering.
Soms krijg je andere meningen. Dat kan ook verlichtend werken (andere inzichten). Of het frustreert (stom mens).
Toch, geef mij maar positivo's.
En als ik positivo ben, dan kom ik vaak tegen dat het vervaagd wordt met relativering.... ja maar etc. Of ik wordt vreemd aangekeken in onbegrip, onwetend hoe te reageren, ongemak.
Als ik mezelf hoor klagen, en ik ervaar dat ik aan het klagen ben (soms heb je het niet een door), dan probeer ik het om te draaien - waar is hierin mijn eigen verantwoordelijkheid?
Eigen verantwoording nemen - dat geeft bevrijding.
Leuk op een maandag ochtend....mijmeringen.....
Bart Struycken
heer H irsel
|
|
18
-
09
-
2006
|
10
:
07
uur
Wat ik wel grappig vind:
Als ik tegen iemand zeg "een stokpaardje bereiden", dan begrijpt hij/zij precies wat ik bedoel. Als men het opschrijft wordt er geklaagd.
Je begreip. Dis plijdooi ij of ei verweideren nederlands.
Men begrijpt het toch wel.
Sylvia Silooy
|
|
19
-
09
-
2006
|
11
:
04
uur
Beste Michel,
Ik ben het in zoverre met je eens dat Nederlanders inderdaad ontzettend kunnen klagen, maar......
Klagen zorgt ervoor dat je gehoord wordt..
Zonder klagen zou iedereen (overheid/bedrijfsleven) die het in Nederland voor het zeggen heeft maar zijn gang kunnen gaan ten koste van anderen..
Klagen zorgt voor een redelijk geregeld leven in een redelijk georganiseerd land..
Aan de andere kant zie ik ook uit eigen ervaring dat de zogenoemde tolerantie en flexibiliteit van de Nederlanders toch niet zo groot is als wordt gezegd.
Ikzelf ben een grote positieveling maar kan ook geweldig kritiek leveren.
Ik kan iedere klager aanraden om eens voor een jaar in het buitenland te gaan wonen en werken zodat na zo'n periode een objectieve kijk ontstaat over hoe het leven in Nederland nu eigenlijk is.
Na een jaar op Aruba te hebben gewoond en gewerkt wist ik weer wat ik miste van Nederland met al zijn regeltjes en hokjesmentaliteit.
Drie uur wachten in de rij op een overheidskantoor om je nieuwe kentekenplaat c.q. wegenbelasting op te halen en te betalen terwijl dat in Nederland gewoon via internet kan. Snel en afdoende.
Uren wachten om een paar postzegels te kopen op het postkantoor waar geen airco hangt.
Wachten in een winkel waar 5 medewerkers nodig zijn om dat ene produkt wat je koopt uit het magazijn te halen, te controleren, af te rekenen en in te pakken. Over efficiëntie gesproken.
Een bus die nooit op tijd komt of helemaal niet komt.
Een afspraak die opeens niet doorgaat terwijl jij alle tijd hebt gestoken in een goed voorbereid verkoopverhaal.
Wat was het fijn om weer in Nederland te zijn, waar alles dan ineens zo goed is geregeld en georganiseerd en dat allemaal omdat we zoveel klagen.
En aan de andere kant .... wat hebben wij nou te klagen? We hebben het best goed hier in dit kleine kikkerlandje.
Tsja, mag ik dan af en toe in ieder geval een klein beetje klagen.....
Met vriendelijke groet,
Sylvia Silooy
Edwin van der Smissen
|
|
20
-
09
-
2006
|
10
:
47
uur
Beste mensen,
Slechts weinig mensen zijn er zich van bewust dat zo'n 80% van onze gedachten continu negatief worden beinvloed. Dat zegt op zich al genoeg hoe dergelijke negativiteit en geklaag ontstaat. We zien eerder de problemen dan de kansen. Wie kijkt er tegenwoordig nog in de spiegel en durft tegen zichzelf te zeggen: "wauw, dit wordt mijn dag"
Zodra we dergelijk gedrag vertonen worden we door invloeden van buitenaf zoals media, collega's, file-drukte, het weer en dergelijke direkt weer geconfronteerd met onze klaagcultuur... Je omgeveing zal je ofwel positief stimuleren of negatief beinvloeden. Het is aan ieder individu de keuze wat je wilt horen...
Met positieve groet,
Edwin
(coach)
heer M.P.D. Odijk
|
|
21
-
09
-
2006
|
09
:
49
uur
In Reactie op Silvia's opmerking "Klagen zorgt ervoor dat je gehoord wordt":
Het is natuurlijk zo dat klachten gehoord worden, maar dat is niet je uiteindelijke bedoeling. Je wilt dat er geluisterd wordt, en gehandeld naar je klacht.
In mijn optiek is de nederlandse klacht aan inflatie onderhevig. Ik ben het met Silvia eens dat klagen tot goede zaken (kan) leid(t)(en), maar overdaad schaadt ook hierin in mijn optiek.
mevrouw S.J Klarenbeek
|
|
25
-
09
-
2006
|
09
:
56
uur
Wij Nederlanders zijn een mondig volkje, dat is zeker waar maar wij Nederlanders zijn ook niet gauw tevreden, persoonlijk denk ik dat het klagen er bij ons ingebakken zit en wij ons pas beseffen wat we allemaal hadden als het er niet meer is.
vrolijke groet,
Silvia
N. Dragt
|
|
25
-
09
-
2006
|
13
:
18
uur
Ik zat gisterenavond toevallig naar een programma op Nationale Geographic te kijken over vreemd gedrag van mensen.
Er waren drie voorbeelden die me bij bleven. De eerste ging over boeren en boerinnen in het Andes gebergte, die één keer per jaar samenkomen. Tijdens die dag, ik geloof vlak voor het oogst seizoen, gaan de boeren elkaar te lijf en de boerinnen ook, tot ze bloeden. De presentator gaf aan, dat dit te vergelijken was met het plegen van een bloedoffer om de goden om een goede oogst te vragen.
In Afrika is er een stam, waar de vrouwen jaarlijks de mannen van de stam uitdagen, namens de mannen in hun familie, om met een zwiepende tak tot bloedens toe geslagen te worden. Ik begreep niet helemaal wat nu het doel van dit alles was, maar het zal ook wel iets te maken hebben gehad met het afroepen van gunsten.
Wat dat betreft lijkt ons zeuren er sterk op, dat we nog steeds onze goden positief proberen te stemmen, ook al zeggen we dat het niet zo is. Gelukkig hoeven we daar geen zoenoffers meer voor te verrichten, die met bloed gepaard gaan. Maar we offeren nog steeds iets op, namelijk ons goede humeur.
Ik ben het wat dat betreft dan ook eens met Edwin v.d. Smissen, dat we ons bewust ervan moeten worden, dat we kiezen om te klagen en dat we dus ook een andere keuze hebben.
Igor
|
|
26
-
09
-
2006
|
14
:
29
uur
Ik vind het enorm compliment als ik tegen iemand (rechtstreeks) klaag. Klagen is een investering. Voorbeeld: als een krant een echt domme fout maakt ga ik zeker geen klachtbrief schrijven, dat zou immers zonde van mijn tijd zijn. Doet mijn vrouw iets stoms dan vertel ik het haar wel - liefst uitgebreid. Ik wil immers nog lang met haar leven dus moet ze zoveelmogelijk ophouden met stomme dingen doen. Klagen is dus complimenteren.
Iets ander dat me ergert : ik erger me bijzonder aan Nederlanders die overal over klagen om vervolgens te proclameren hoeveel erger het in de rest van de wereld dan wel niet moet zijn ! Nederlanders maken er een kunst van om over hun eigen boedel te klagen op een bijzonder met zichzelf ingenomen manier.
Voorbeeld: de NS mag dan beter zijn dan hun Egyptische equivalent, dat neemt niet weg dat ze nog altijd beroerd zijn. Ik leef in Frankrijk en verbaas me bij ieder bezoek aan NL aan de onbekwaamheid gekoppeld aan chauvinisme. Nederland heeft juist niet genoeg zelfkritiek!
Ben wel blij dat ik uit mijn cultuur althans een ongeëvenaard talent heb meegekregen om er 'es goed over te klagen!
mevrouw M. van Dijk
|
|
27
-
09
-
2006
|
09
:
44
uur
Ik liep laatst iemand stralend tegemoet. " Jij ziet er goed uit" zei iemand. " ik tel mijn zegeningen" antwoordde ik.
" Ja, jij komt van geluk nog eens onder de trein" zei iemand toen.
......Vandaar al die vertragingen bij de NS?
Die kunnen al die geluk stromen niet meer aan.
Monique
Leonie Linssen
|
|
5
-
10
-
2006
|
09
:
19
uur
Helemaal eens met Coby.
Ik denk zeker dat je zelf heel veel kunt doen aan hoe jij de wereld ervaart. De manier waarop je dingen beleeft en hoe je ernaar kijkt, zorgt ook voor je reacties en of je wel of niet klaagt. Het glas is halfleeg of halfvol. Ik heb genoten van dat halve glas en ik heb lekker nog een half glas! Mijn coachingsbureau draagt dan ook niet voor niets de naam Verander je Wereld. Ik denk dat ieder mens in staat is om op een andere manier naar dingen te kijken dan hij gewend is. En daardoor zijn wereldbeeld te veranderen.
Alles wat aandacht krijgt dat groeit, is een van mijn lijfspreuken. Als je je richt op alles wat niet goed gaat, worden je negatieve emoties op die manier alleen maar gevoed. Als je je aandacht richt op alles wat wel goed gaat, gaat je positieve energie stromen. En dat is lekker.
Ik krijg dan ook de kriebels van de opmerking van Igor die zegt dat hij bij zijn vrouw gaat klagen als ze iets stoms doet, uitgebreid nog wel. Want hij wil nog lang bij haar zijn. Oef, denk ik dan, ik ben benieuwd op welke manier dit gebeurt en of zijn vrouw dit ook als een investering ervaart. En of het ook zo werkt. Misschien is het een idee haar vooral complimenten geeft als dingen goed gaan?
Een prachtig initiatief van hoe je zelf dingen kunt veranderen in de wereld is het www.blijbedrijf.nl
De bedoeling van het Blijbedrijf, is om Nederland vrolijk te maken. Als je iemand verrast, wordt diegene blij en jij zelf ook!
Iedereen kan 'medewerker' te worden van het Blijbedrijf.
De medewerkers komen lokaal als Blijbrigade in actie om zomaar voor verrassingen te zorgen op straat, in een winkel, op een station of waar dan ook...
Geweldig! Iets wat jij zelf dus helemaal in de hand hebt, want iedereen kan in zijn omgeving een blijbrigade oprichten en meedoen. Prachtig initiatief toch?
Coby
|
|
4
-
10
-
2006
|
18
:
21
uur
Waarom klagen? waarom niet eens naar jezelf kijken en proberen te veranderen zodat je niet meer hoeft te klagen?
tis maar hoe je het bekijkt.. je kan je ergeren en maar klagen of iets doen voorjezelf zodat je je niet meer ergert en niet meer hoeft te klagen..
zou dan de wereld niet heel anders eruit zien?
Coby
|
|
5
-
10
-
2006
|
16
:
20
uur
tja het is zo simpel he?
mevrouw Leonie GM Linssen
|
|
5
-
10
-
2006
|
17
:
50
uur
Een ander prachtig voorbeeld van iemand die niet wilde klagen en haar leven op een andere manier inhoud heeft gegeven is de 81 jarige mevrouw Edith Veerman van Leeuwen. Zij lijdt aan ondraaglijke pijnen ten gevolge van een aangeboren tumor in haar ruggemerg. Toen zij merkte dat zij negatief werd van haar pijnklachten en dat dit haar leven begon te vergallen, besloot ze als afleiding te gaan studeren. Met als resultaat dat zij op 81 jarige leeftijd haar bul Engels behaalde! :-)
Ik vond dit zo'n mooi voorbeeld van 'alles wat aandacht krijgt dat groeit' dat ik dit thema in mijn nieuwsbrief van oktober heb verwerkt. Meer lezen? (Klik hier)
Michel Hoetmer
|
|
5
-
10
-
2006
|
19
:
32
uur
Mevrouw Linssen,
Inderdaad een prachtig voorbeeld. Het is nog mooier: ze gaat nu een andere studie oppakken. Zet dat eens tegenover de vele mensen, vaak veel jonger dan deze mevrouw, die ik hoor zeggen: "Ja maar dat kan ik niet meer hoor!" Dat doet me denken aan een uitspraak van Henry Ford: "Of je nu denkt dat je iets kunt, of niet kunt, in beiden gevallen heb je gelijk!"
L. van Kints
|
|
8
-
10
-
2006
|
15
:
40
uur
Uw rake artikel heeft me doen glimlachen. Amerikanen hebben geen tijd om te klagen. Ze moeten heel hard werken om het hoofd boven water te houden. Daardoor willen ze de vrije uurtjes die ze hebben niet verdoen met klagen, maar met gezellig sociaal bezig te zijn.
Als voorzitter van de NANAI (Netherlands Association for North American Indians) uit ik nogal eens kritiek op de verschillende Amerikaanse/Canadese overheden. Maar als men daardoor denkt dat ik dus een hekel heb aan Amerikanen, zit men fout.
Ik heb veel Amerikaanse vrienden, die me altijd een positief gevoel geven door hun vriendelijke gastvrije manier van doen. Men noemt dat hier dikwijls hypocriet. Ja, ja. Hier moet je al blij zijn als je wordt gezien door de kauwgom kauwende of babbelende verkoopster zodra je een winkel binnenstapt. Inderdaad, verkopers zijn meestal meer oplettend.
Het verhaal van de vreemde die in zijn auto stapt om je de juiste weg te wijzen gaat nooit over Hollanders maar is in Amerika geen uitzondering.
De gemiddelde Nederlander kan nog veel leren van die hypocriete Amerikanen. Of ze nu in New York wonen, in Rapid City, Weatherford of Seattle.
Het is denk ik de aard van Hollanders om overal kritiek op te hebben en daar doe ik soms graag aan mee. Toch voel ik het als thuiskomen zodra het vliegtuig landt op een Amerikaans vliegveld.
Ik was als leider (soms lijder) van een groep donateur van onze stichting in de VS in september 2001. We zouden terugvliegen op .... 9/11!
We zaten daardoor een kleine week vast in Denver. Ik heb zelden meer geklaag gehoord als tijdens die week. Vragen om bonnetjes in het restaurant voor de verzekering, op de dag van de ramp! De moteleigenaar werd even kwaad en beet een van de klagers toe dat ze blij moest zijn gezond in het centrum van Denver te zijn in plaats van in het centrum van New York. Een glazige blijk was het antwoord.
Ik ben blij met de vele nieuwe Nederlanders die zich de afgelopen jaren hier hebben gevestigd. Zij geven wat kleur aan de grijze Nederlandse samenleving.
www.nanai.nl
angelo
|
|
5
-
05
-
2007
|
18
:
56
uur
"Je creëert je eigen werkelijkheid......"
En die is niet van mijzelf, maar toevallig ook van een Amerikaanse dame....
Merlijn
|
|
1
-
08
-
2008
|
06
:
03
uur
Is klagen nu ook al taboe geworden... ;-)
joon
|
|
4
-
08
-
2008
|
08
:
10
uur
Ben het er helemaal mee eens. Wij moeten niet zo klagen. Toen ik stage liep in New York ging een wereld voor mij open. Men is daar inderdaad open en vriendelijk en het is echt ook!
Negatief zijn en klagen brengt allerlei ziektes mee, laten we daarom allemaal eens vriendelijker zijn dan wordt alles wat dragelijker.
Gelukkig verschijnen er steeds meer initiatieven die positiviteit bevorderen.
Kijk eens op www.nederlandpositief.nl
of hier op www.zinfo.nl met iedere dag positief nieuws
en wat te denken van de invloed op klagen en vloeken op eten? Zie bijvoorbeeld dit rijstexperiment (Klik hier)
Op www.geluksschaal.org kun je je geluk bepalen
en zo kan ik nog wel even doorgaan...(ik heb in de loop der jaren heel wat links verzameld)
Amerikanen kunnen er trouwens ook wat van, surf eens rond op het happiness-project, www.happiness-project.com
en voordat er nu iemand gaat klagen dat ik hier spam vertoon stop ik maar gauw ;-)
Ton van Well
|
|
5
-
08
-
2008
|
18
:
40
uur
Zoals een aantal reacties aangeeft is er met klagen niets mis.Als bijdrage op dit forum nodig ik eenieder uit om op een rustig moment de website kleurrijkeakkoorden.net te bekijken, een metapolitiek manifest. daarbij werd ik geïnspireerd door de levenshouding van Mahatma Gandhi: ''Wees zelf de verandering die je graag bij anderen wilt zien'' en die van Nelson Mandela, die stelde in de voetsporen van Marianne Williamson:''Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn”.
hans.windmuller@pwn.nl
|
|
6
-
08
-
2008
|
08
:
34
uur
Om maar eens iets positiefs over klagen te zeggen:
Uit een krantenartikel vernam ik dat Fransen langer leven omdat ze klagen en daarme hun gevoelens niet opkroppen.
Klagen betekent naar mijn idee ook dat je bewust bezig bent met zaken/het leven.
Klagen creeert ook een bepaalde verbondenheid met elkaar: alle treinreizigers tegen de NS.
Samen klagen zorgt ervoor dat dingen opgelost worden waar je in je eentje niets begint.
Klagen zorgt dus voor een beter leven met elkaar!
Dave
|
|
17
-
08
-
2011
|
03
:
29
uur
We zijn gewoon een land der Zeikerds..
Toen ik in Egypte op vakantie was konden ze er ook wel van maar toch was er een verschil.. hun gingen meer zuchten. hier gaan we echt klagen alsof de wereld vergaatt
honesty
|
|
26
-
10
-
2012
|
02
:
17
uur
nederduuters cultuur = klagenindustrie . want meer hebben ze niet te bieden.
is de overheid aanbelasting klagen stokje wordt doorgegeven aan de gefrusteerde burgers en die gaan weer op hun beurt klagen :
- klagen over kleine dingtjes ;
- psychische klaagziekelijk zijn
- klagen heb je niks ander te doen? jullie waren toch zo druk druk ? id met klagen
- klagen is inhoudloos en kleurloos nederduuts levenstyle op nahouden.
- nederduuters klagen piepen zeuren over geluid barbeque luchtjes openhaard afgrijselijk dingen heur t.o.v pedofielen / verkrachters / moordernaars/ afpersingen/ belassting betalen/natuurvernietigers / leugenaars.
- klagers zijn extreem verwende doordrammers ;
- klagers is alleen voor elitaire verwenden burgers _{toplaag niet over te spreken}
dus aanpassen aan nederlands cultuur = het verwende klaag zeiken ze hebben niks anders te doen cultuur...
Martin Stevense
|
|
29
-
10
-
2012
|
14
:
47
uur
Klagen=kunst(ig)
En niet alle kunst is mooi, je houdt er van of je houdt er niet van.
Zo en nu een lekkere bak koffie en een leuk gesprek met een collega-ondernemer.
Veel plezier allemaal!
En dank voor het artikel Michel, ik heb het gelezen en de meeste reacties ook, zonder te klagen...
Over de auteur:
