Er zit wel een addertje onder het gras. Wie zijn werk verliest krijgt ook wellicht een ww-uitkering die gebaseerd kan zijn op de 4 daagse werkweek (afhankelijk van het aantal weken dat gewerkt is op basis van minder uren)
Wie nu geen werk heeft en net kan rondkomen van zijn ww kan van een koude kermis thuiskomen als hij na een half jaar weer ontslagen wordt. Hij krijgt dan ook een lagere uitkering omdat hij op basis van minder uren is gaan werken (ook weer afhankelijk van het aantal weken)
Momenteel is de situatie dermate onzeker op de arbeidsmarkt dat ontslag erg waarschijnlijk is geworden, zeker als men pas kort werkt. Last in first out. Dus de nieuwe vertrekt maar het eerste. Vaste contracten worden nauwelijks nog gegeven. Bijna ieder contract is een tijdelijk contract of op inleenbasis gebaseerd.
Uiteraard is het een heel goed streven om deel te nemen aan het arbeidsproces. De laatste jaren echter zijn er steeds meer mensen arm aan het worden door te werken.
Vaste lasten kun je niet snel aanpassen en met werken zul je toch minimaal je vaste lasten moeten kunnen betalen lijkt me.
Ik wil hierbij trouwens niet beweren dat de werkgevers te weinig betalen dat zou te makkelijk zijn! De heffingen en belastingen zijn wel m.i. buiten proportie.
Heel wat oud collega's van mij zitten momenteel in de schuldsanering. Dat waren allen goede loyale medewerkers. Jong, kindertjes, huisje gekocht, autootje. Het werk sloot, ze gingen aan de slag als uitzendkracht. Elk jaar weer een nieuwe job ergens en veel onzekerheid en een mager inkomen. De crisis heeft ze nu allemaal genekt.
Zij waren de eersten die de straat op vlogen en diegenen met de magerste uitkeringen. Zij hadden beter in de bijstand kunnen komen dan in de ww. Immers de bijstand kent meer mogelijkheden t.o.v. de ww.
De regering houdt zich trouwens heel stil hierover. De regelgeving en het beleid is heel falend voor deze groep.
