23 april 2010 -
Camiel Eurlings en Wouter Bos verkiezen hun privéleven boven hun carrière. Zij vonden hun werk & privé niet in balans in de functie die zij uitoefen(d)en. Uit een internetpoll van Arbo Unie blijkt dat ruim 81 procent van de stemmers vindt dat zij een goed voorbeeld stellen.
Een kleine 30 procent daarvan zou graag daadwerkelijk dezelfde keuze willen maken, maar kan dat met de huidige baan niet. Twaalf procent van de stemmers geeft aan dat het thuisfront ook graag zou willen dat zij dezelfde keuze maken. En ruim zeven procent vindt carrière maken op dit moment het belangrijkst. Uit deze cijfers blijkt dat de balans werk-privé nog lang niet op orde is.
Welbevinden Arbo Unie adviseert daarom organisaties te investeren in het in kaart brengen van medewerkerstevredenheid, levensfasebewust personeelsbeleid en de mogelijkheden van het Nieuwe Werken te onderzoeken. Een goede balans tussen werk en privé draagt in een belangrijke mate bij aan het welbevinden van een werknemer. Beide partijen, zowel werkgever als werknemer, zijn erbij gebaat als een werknemer lekker in zijn vel zit. Want niet alleen fysiek, maar ook het mentale problemen zorgen voor een daling in productiviteit en veroorzaken dus economische schade.
Ik wil hier, op de vroege morgen bij een kop koffie, toch wel een groot bezwaar aan tekenen bij de twee namen die hier als vorbeeld worden opgevoerd.
Camiel Eurlings heeft om uiterst genante redenen slechts tijdelijk een stap terug gedaan waarvan het maar helemaal de vraag zal zijn of hij dat deed, of heeft gedaan, om de welbekende redenen. Er zijn veel teveel aanwijzingen dat hij namelijk over aanzienlijke tijd gewoon weer zal aantreden waarmee de grote Leugen een feit zal worden. Time will tell.
Bos is een heel ander verhaal. Menig een haalt een totaal andere reden aan dan dat hij heeft gegeven en de speculaties zijn dan ook niet van de lucht. Voorlopig draait hij nog steeds volledig mee in hte poltieke circuit waardoor ook hier de opgegeven reden zich terug te trekken wel heel erg dubieus aan het worden is.
Nu verwacht het gros van de lezers niet eens dat politici heden ten dage klare taal spreken laat staan dat de opgegeven redenen door deze twee werkelijk het gezinsleven zou betreffen.
De politiek is nu eenmaal GEEN afspiegeling van de samenleving. Laten we daar heel erg helder over zijn. Ook al presenteerd men dit nog zo graag, het is niet zo. De laatste vijftien jaar is er vanuit de politiek alles aan gedaan de 24 uurs economie te stimuleren en dat heeft natuurlijk zo zijn gevolgen.
Als we alles op een andere leest haden geschoeid, met een meer weldoordachte balans, dan hadden we feitelijk deze stelling en discussie niet. Dat is dus al een teken aan de wand. Gebrek aan kennis en visie.
Er is namelijk helemaal niets mis met een bbetere balans tussen werk en privé. Ik geef u even twee kleine voorbeelden.
1. In Spanje, Italie en Frankrijk bijvoorbeeld, hoef je niet echt aan te kloppen tussen twee en half vijf bij de overheid of super. Die zijn dan gewoon lekker gesloten. Ik zag dan nog wel eens Nederlanders een beetje foeterend staan dat ze bij een bank niet terecht konden. Aanpassen dus.
2. De middenstand in Nederland werd opgezadeld met vrijwel onbetaalbare flexibilisering van de openingstijden. resultaat? We zien het.
Zelf neem ik de telefoon niet eens op als ik zit te eten. Het betreffende probleem zal na het eten ook wel bestaan en iemand die is overleden is dat na de maaltijd ook. Nuchterheid troef.
Dat geld ook voor bepaalde probleemstellingen. Als je om vijf uur, half zes, het gebouw uitloopt dan is het probleem nog steeds dezelfde de volgende morgen. Het grappige is dat wanneer je in gedachten het probleem 'parkeert', je een oplossing vaak invalt op het moment dat je niet eens ermee bezig bent.
Het is een kwestie van willen kijken. Weet u wat wel heel erg typisch is de laatste vijftien jaar? De cijfers van uitval door o.m. burn out en psychische problemen zijn groter dan ooit te voren. Er zijn nog nooit zoveel middeltjes hiervoor uitgeschreven dan eerder in de geschiedenis van laat ons zeggen de paracetamol.
Is dat niet een rare gedachte en gewaarwording? Ik denk dat we met zijn allen er misschien maar eens heel serieus over na moeten denken een paar dingen in oude luister te herstellen. Andere landen in Europa doen namelijk ook niet zo idioot als men hier de laatste vijftien jaar op dit vlak aan het doen is.
Feit is nog steeds dat in het particuliere bedrijfsleven part-time willen werken nog steeds vaak ''einde carriere'' betekent. Zeker in tijden van massaontslagen.
Het feit dat de beide heren het uberhaupt kunnen doen geeft aan dat er nog steeds een groot verschil is tussen de overheid en het particuliere bedrijfsleven.
En bovendien weet ik niet zeker wat nu precies hun beweegredenen zijn geweest. Is ook hun zaak.
