Taboes op werkende moeder en zorgende vader moeten verdwijnen
16 april 2009 -
De Nederlandse cultuur belemmert mannen om te zorgen en vrouwen om te werken. (Jongeren)vertegenwoordigers van werkgevers- en werknemersorganisaties slaan de handen ineen om een oplossing te vinden voor de wens van de huidige generatie mannen om zorg en werk te combineren.
Huibrecht Bos (voorzitter VNO-NCW-Jong), Bart Robben (bestuurslid MKB Jong), Klaas Pieter Derks (voorzitter CNV Jong), Rutger Groot Wassink (initiatiefnemer PapaPlus), Richard Steenborg (voorzitter MHP) en Martijn de Wildt (lid Taskforce DeeltijdPlus spraken elkaar tijdens een diner pensant, geïnitieerd door de Taskforce DeeltijdPlus (TDP), over de vraag hoe de arbeidsparticipatie van vrouwen en de zorgtaken bij mannen vergroot kunnen worden. Belangrijkste conclusie van de mannen: de huidige taboes moeten verdwijnen. "Een fulltime werkende vrouw is een ontaarde moeder en een zorgende vader heeft per definitie geen ambitie. Naar dit heersende ouderwetse idee is onze maatschappij ingericht, terwijl voor de huidige generatie zorg en carrière combineren vanzelfsprekend is. Nu moeten zowel vrouwen als mannen te veel moeite doen om dit daadwerkelijk te realiseren."
Flexibilisering
Binnen veel organisaties leeft de opvatting nog altijd dat de wens om in deeltijd te werken gelijk staat aan het in de kast zetten van een loopbaan met perspectief. De mannen pleiten daarom voor flexibilisering van arbeid. Flexibele werktijden en thuiswerken moeten de norm worden, waarbij organisaties niet op aanwezigheid sturen, maar op prestaties. Een fulltime werkweek kan dus prima een zorgdag omvatten indien men afspraken maakt over de te behalen resultaten. En zo komt de gehekelde salarisachteruitgang, een gevoelig punt bij mannen, ook niet aan de orde. "Mannen willen niet per se minder werken, zo blijkt uit het onderzoek 'Nederland Deeltijdland' van het SCP, maar ze willen wel naast een fulltime baan zorg dragen voor de kinderen. Deze zorgtijd moeten ze opeisen," stelt De Wildt namens de deelnemers aan het debat. "Tegelijkertijd moeten vrouwen die in deeltijd werken hun wens om carrière te maken meer kracht bijzetten."
Verspilling
Zowel de (jongeren)organisaties van werkgevers als werknemers vinden het belangrijk dat vrouwen weer of meer kunnen werken om zo de verspilling van vrouwelijk talent te voorkomen. Wanneer werkgevers flexibel werken niet mogelijk maken, doen ze niet alleen hun werknemers maar ook zichzelf te kort. Ze lopen immers talentvolle vrouwen mis. Het is de overtuiging van de sociale partners dat de mogelijkheid om flexibel te werken altijd aanwezig is. De heersende cultuur in organisaties wordt veelal in stand gehouden door mannen aan de top die traditioneel denken in het kostwinnersmodel. Door zelf het goede voorbeeld te geven kunnen zij een bijdrage leveren aan de nodige cultuurverandering binnen bedrijven.
In aanvulling hierop moet ook eens duidelijk worden gemaakt dat je met 4 dagen per week prima carriere kunt maken. Bovendien leveren mensen die 4 dagen werken vaak meer werk af dan degenen die verplicht 5 dagen uitzitten. Zeer waarschijnlijk omdat deze deeltijdwerkers gedreven en enthousiaste werknemers zijn die beter plannen.
Anita
|
|
20
-
04
-
2009
|
09
:
28
uur
Zo is het maar net, en het zou goed zijn voor werkgevers zich eens te realiseren dat deze kinderen de toekomst van morgen zijn. Het loont zich dus om ook te investeren in de zorg voor hen!
Anne
|
|
20
-
04
-
2009
|
15
:
28
uur
Inderdaad Anita. Maar niet alleen de werkgever, ook de overheid dient zich te realiseren dat goede kinderopvang ontzettend belangrijk is voor vrouwen en dus voor de samenleving. Een werkende moeder moet veelal haar (jonge) kind zien onder te brengen voordat ze naar haar werk gaat en kan niet altijd voor zeven uur weer bij het kinderdagverblijf op de stoep staan. Ik zie de gastouder als een goed alternatief (want flexibel), maar wat doet Dijksma? Ze overweegt de kraan voor gastouderopvang dicht te draaien...
Weinigen realiseren zich hoe snel en onomkeerbaar kinderen tot 6 jaar zich ontwikkelen. Wie zijn/haar kind in die periode laat opvoeden door anderen, neemt daarmee ook risico's.
Als kinderpsycholoog in Den Haag word ik geregeld geconfronteerd met kinderen jonger dan 5 jaar die een groot deel van hun jonge leventje buitenshuis zijn ''opgevoed''. En hoeveel invloed dat heeft op met name de taalontwikkeling en de hechting.
Er zijn 2 à 3-jarigen die per week te maken hebben met wel 7 verschillende ''opvoeders''.Eén invloed is aanwijsbaar, die van vorming tot kleine kritische consument/manipulator. Moeder wordt vergeleken met de anderen en handig uitgespeeld. Nadat moeder iets verboden heeft kan de kleine laten weten dat hij het verbodene van juf Annie(één van de 7) toevallig wèl mag. Met als impliciete dreiging dat moeder goed moet weten dat zij niets méér waard is dan juf Annie, ze is immers maar één van de velen. En dan wil moeder uit schuldgevoel wel door de knieën gaan.Als zo'n kind ook bij anderen succes heeft, dan wordt vroeg of laat de kinderpsycholoog erbij gehaald. De vrijgevochtenheid is echter al flink gevorderd.
En dan heb ik het nog niet eens over de blijvend achterlopende taalontwikkeling als de taligheid van de verzorgers aan wie het kind vaak wordt toevertrouwd, nogal sterk beperkt blijkt te zijn.
Het taboe op werkende moeders en zorgende vaders kan maar beter niet te snel over boord worden gezet.
Anita
|
|
23
-
04
-
2009
|
11
:
35
uur
Hallo Job,
dat realiseer ik me maar al te goed. Ik denk dan ook niet dat iedereen fulltime zou moeten werken. Niet met kinderen onder de 6 jaar, maar ook daarna heb je als ouder nog verantwoordelijkheden in de opvoeding. Ook een puber kan nog niet al zijn verantwoordelijkheden inschatten en ontspoort nog makkelijk. Anderzijds vind ik het ook geen goed voorbeeld om steun te blijven trekken terwijl je ook zelf voor (een deel van) je inkomen kunt zorgen. Ik vind dan ook dat het parttime werken meer gestimuleerd moet worden. Daarnaast wil ik nogmaals de werkgevers oproepen om het blikveld wat te vergroten. Ikzelf loop er steeds tegenaan dat ik 'overgekwalificeerd' ben voor parttime vacatures, en de vacatures waar ik dan wel (volgens de werkgevers dan) geschikt voor zou zijn, zijn niet parttime. Heren en dames werkgevers, zegt u dan maar wat u wel wilt! Ik persoonlijk vind het namelijk niet van ook maar enige mate van inzicht getuigen om fulltime te gaan werken en de kinderen bij Jeugdzorg onder te brengen! Wilt u dan zo'n werknemer en zult u niet mopperen en klagen als de sociale lasten wederom omhoog gaan? Het lijkt mij dat we op deze wijze in een vicieuze cirkel terechtkomen, politiek: denk eens na over de langere termijn en doe er wat aan!
N.B. Werkgevers die op zoek zijn naar personeel: u kunt mijn CV opvragen!
Beste Anita,
Werk voor ouders van kinderen MOET vandaag de dag. Als ouders zich maar wel realiseren dat je concentratie maar een keer kunt uitgeven. Carriere maken vraagt m.i. te veel concentratie om daarnaast nog voldoende over te hebben voor je kinderen. Twee carriere-makers moeten geen kinderen nemen, zeker niet als zij geen vast vervangend ouderschap kunnen inbouwen, dat wel de tijd neemt voor hun kinderen.
Tot en met het 5e jaar is de invloedrijkste periode. Na het 11e/12e jaar moet een kind zijn ijzeren voorraad voor het leven binnen hebben. Dan worden de gevormde krachten verder uitgeprobeerd op leeftijdsgenoten. Opvoeding is veranderd in voeding. En wat er achterstallig is gaat van boem = ho.
Zie wat genoemd wordt ''het Marokkanenprobleem'' ( (Klik hier) ) Het kan een ieder overkomen, vooral tweeverdienende carrieremakers met kinderen.
Overigens heb ik daar als psycholoog natuurlijk belang bij.
Met groet van Job
Ronald Vermeij
|
|
27
-
04
-
2009
|
10
:
44
uur
Waarom nog vasthouden aan dat ingeprente voordeoorlogse beeld dat
- mannen 40+ uren moeten werken
- vrouwen alleen achter het aanrecht mogen leven, kinderen krijgen en verzorgen en het huishouden doen?
We kunnen hier wel een hele discussie over opstarten of dat wel evolutionair, genetisch en biologisch verantwoord is dat ''vrouwen mannelijke zaken'' gaan uitvoeren, maar daarmee komen we - met zijn allen - niet dichter bij een constructieve oplossing voor deze uitdaging.
Mijn kijk op de zaak is de volgende:
1. Wees te-vrede-n met wat u nu hebt:
Dan hoeft u niet zo nodig een ''ego-strelende carriere'' te maken ten koste van uw gevoelsmatige gezondheid op latere leeftijd! Dan heeft u het ook niet meer zo nodig om uw ego op te laten jagen om steeds meer, hoger, sneller en verder te laten presteren. Das ook beter voor uw gezondheid, want daarvoor zijn geen reserve onderdelen te koop!
2. Blijf (als vrouw en man) uw eigen grenzen voelen!.
Laat uw eigen gevoel bepalen hoeveel U eigenlijk wilt werken. 40 urige werkweken op een werkvloer van een bedrijf is meer tijd dan een gemiddeld stel met haar, zijn partner doorbrengt.
(Een deel van) die tijd kunt u ook investeren in de opvoeding van uw eigen kindje(s), maar dan moet U er zelf wel voor kiezen.
3. Ga allebei STANDAARD PARTTIME werken!
Het feit dat er alleen maar 40 urige banen aangeboden worden, wil niet zeggen dat u daar dan ook maar mee in moet stemmen! Dan kunt u, naast ''uw kunstje om je rekeningen te betalen, dromen te financieren'', ook nog LEVEN, hier en nu!. Dan hoeft u met UW EIGEN LEVEN niet te wachten tot u uw pensioengerechtigde leeftijd(75? 70? 75? 80? uw dood?) hebt bereikt.
Zodat u niet, na uw pensioenleeftijd achter de geraniums te beseffen dat u uw mooiste tijd, uw mooiste inspanningen, uw beste creativiteit, uw beste energie hebt weggeschonken aan belangen van een ander dan uzelf, onder het mom van een ''carriere''. Een hol, leeg en alleen ego-strelend begrip waar u - buiten uw werkvloer - TOTAAL NIETS aan hebt,
Like buddha says ''u kunt het niet meenemen naar uw volgende incarnatie, dus waarom u er nog druk over maken?''
[Verspilling van talenten en geestesvrijheid!]
Deze maatschappij verspilt structureel gigantisch veel van de talenten van haar burgers. Dit gebeurd door ze gevoelloos en eenzijdig op te leiden en te hersenspoelen met het beeld van:
- geboren worden (voor de kinderbijslag)
- opgroeien in je eigen gezin
- naar school moeten gaan tot je 18! (jeugdgevangenis, mental-prison)
- dingen moeten leren waar JIJ geen belang bij hebt (gek he die verveling op school)
- tijdens school word je alleen maar produktierijp gemaakt ''om te werken voor een werk-gever''
- je moet wel werken totaan je pensioen of totdat je door neervalt op de werkvloer van een ander, voor je pensioen.
- Na je pensioen, als je structureel opgebrand ben door maar te werken voor een ander, mag JIJ pas met je EIGEN (Zwitser?) LEVEN gaan beginnen.
Dit is - in mijn ogen - een levenslange loonslavernij in een eenzijdige gezagsdragende arbeids-relatie vanaf de wieg totaan uw bejaardentehuis of uw eigen graf in een verzorgingsstaat. Die verzorgingsstaat zorgt alleen voor zichzelf, en niet voor jouw belangen!
That is not my idea of love, life and fun!.
[Hoe kan het beter?]
In mijn ogen zou deze 21ste eeuwse maatschappij en ons land erbij gebaat zijn, bij een TOTALE ARBEIDS, ECONOMIE en OPLEIDINGS CULTUUR omslag
Hieronder een opsomming wat ik concreet bedoel:
- geboren worden (uit liefde)
- opgroeien in je eigen gezin (met beide ouders)
Als kind ZELF kunnen kiezen:
- WAT je wilt gaan doen, worden
- HOE je wilt leren
- In welke VORM je wilt leren,werken
- HOELANG je wilt ''werken''
- WELKE ongedwongen positieve,creatieve bijdrage JIJ wilt leveren aan jezelf, je omgeving, de wereld
[Tijd voor een nieuwe Aquarius Spirit]
Binnen staat-gecontroleerde opleidingen gaan werken aan hogere morele standaarden, normen en waarden dan het ouderwetse ego, status, carrriere, individualisering circus waar de meesten van ons al jaren mee gehersenspoeld zijn.
- Bevorder de groei van het INDIVIDU,
- Ga structureel helpen aan ONTPLOOIING van alle individuele talenten,
- INSPIREER jonge mensen tot het leveren van hun eigen unieke bijdrage op een manier die bij henzelf past.
Dit advies geld ook voor de oudere generatie. Ga uw eigen unieke ding doen, die u voelt vanuit uw hart.
Zoals Paul in de CarGlass commerciel zo mooi zegt ''Wacht niet tot het te laat is''
Of - voor de oudere generatie lezers - James Dean sprak.. ''Dream as if you'll live forever. Live as if you'll die today''
[Zelf uw kindje opvoeden?]
Uw kind kunt je maar een keer zien opgroeien, werken kun u uw hele leven nog. The choice is yours and your alone!
Als u als ouder graag uw kindje wil zien opgroeien, pas dan uw materiele en financiele verlangens aan naar uw gevoel! Dan kunt u BEIDEN met een part-time baan genieten van het leven en samen uw eigen kroost kan zien opgroeien.
Wie weet wilt u zelf graag uw kindje lesgeven en onderwijzen in het leven, de dingen die ze zelf willen leren. Dat wilt u toch - als verantwoordelijke ouder - niet uit handen geven aan ''een school'' omdat uw ego zo nodig carriere moet maken en achter de kudde aanlopen?
''In iedereen die de bereidheid en het geduld heeft, is een goede (levens)leraar aanwezig'' - Lao Tse.
Eline
|
|
27
-
04
-
2009
|
15
:
03
uur
Beste Job,
En zo heb je met een aantal eenvoudige, doch bijzonder generaliserende, zinnen weer een flink aantal mensen(met name moeders) met het welbekende schuldgevoel opgezadeld. Want daar komt het weer op neer. Met het overgrote deel van de kinderen waarvan beide ouders werken gaat het meer dan uitstekend. Zo ook met onze 4 kinderen, van peuter tot puber, ondanks de 32 urige werkweken van mijn partner en mijzelf. Inderdaad, je moet de zorg voor de momenten dat je er zelf niet bent zorgvuldig uitkiezen en daar verstandig mee omgaan. Je kan je afvragen of de problemen die jij in je praktijk ziet te maken hebben met het onderwerp waar we het nu over hebben of met de keuzes die hun ouders (niet) maken. Toch? Ouders die in staat zijn zorg en werk samen goed te verdelen en daarbij ondersteund worden door werkgevers en overheid zullen daardoor juist nog beter in staat zijn voor hun kinderen te zorgen. En van het opgroeien te genieten! Juist daar gaat dit artikel nu net over. Dus, laten we alsjeblieft ophouden met het in stand houden van de huidige cultuur door anderen schuldgevoelens aan te blijven praten. De keuzes die gemaakt moeten worden zijn niet zo zwart/wit: goed of niet goed.
J. Rommens
|
|
28
-
04
-
2009
|
09
:
41
uur
Ik ben een fulltime (4x9uur) werkende moeder die jarenlang de enige kostwinner is geweest van ons gezin. Samen met een zorgende vader die 10 jaar lang nagegenoeg niet gewerkt heeft om onze kinderen een goede start te geven.
Het heeft gezorgd voor vele verwondermomenten en tot op heden ben ik nog steeds de enige vrouw binnen ons bedrijf wat het op deze manier gedaan heeft. Het traditionele rollenpatroon is kennelijk erg moeilijk te breken.
Het grappige was dat toen ik mijn besluit 11 jaar geleden kenbaar maakte om fulltime te blijven werken, dat veel mannen opmerkte: ''Jouw man heeft het goed voor elkaar, ik wou dat ik zo'n vrouw had, die voor mij ging werken.'' En dan werd er wat meesmuilend gelachen. Mijn enige antwoord was altijd: ''wat let je ?'' Vervolgens kwam dan wel eens de reactie: ''zolang zij niet evenveel verdient als ik, zal ik wel moeten blijven werken''. En dat werd toen gezegd door mannen die meer verdienden als ik op dat moment.
Het is een keuze dames en heren. Een keuze die je maakt. En die keuze betekent soms dat je financieel (flink) moet inleveren. En dat is niet altijd makkelijk, dat zal ik niet ontkennen. Inmiddels heb ik hierdoor wel carriere kunnen maken en financieel maakt dit op de lange termijn het helemaal goed. Als vrouw heb ik juist wel door kunnen stromen omdat ik fulltime werkte en omdat ik vrouw was ! Juist in functies waar ze moeilijk vrouwen voor konden vinden.
Ik ben het met Job eens dat je je kinderen, zeker als ze nog erg jong zijn, niet teveel aan (verschillende) anderen uit moet besteden. Echter zijn er best andere keuzes te maken in de rolverdeling van man/vrouw. Daar moeten beiden bereid zijn om daar eerlijk en creatief naar te kijken om te delen in de zorgtaken en in de werkverantwoordelijkheden.
Mannen moeten af van het idee dat zij de enige zijn die goed geld kunnen verdienen en vrouwen moeten af van het pruillipje dat ze afhankelijk zijn van anderen om te kunnen werken. Het zijn niet alleen haar kinderen (zoals vrouwen vaak plachten te zeggen), het zijn ook zijn kinderen en beiden dienen goede afspraken te maken en daar ben je samen bij en voor verantwoordelijk.
En dan hoef je echt niet tot 7 uur 's avonds voor door te werken; voor wat minder centjes zijn er genoeg banen waarbij je om half vijf gewoon naar huis kan of thuis wat uurtjes kan maken.
Hallo Eline,
Het enige dat ik doe is ouders wijzen op wetmatigheden in de menselijke ontwikkeling en hen te vragen daarmee rekening te houden. En wat werkorganisatie van een gezin betreft een oude schoen niet te snel weg te gooien.
Je komt alleen met open deuren aanzetten zoals de combinatie vrouw/schuldgevoel en verder dat het overgrote deel van de kinderen met werkende ouders het goed doen.
En jij mag je natuurlijk best de relatie afvragen tussen werkende ouders en kinderproblemen, maar dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.Daar ging namelijk veel onderzoek aan vooraf.
Mijn wijzen op wetmatigheden had niet zozeer relatie met het idealistische artikeltje alswel met de onderliggende werkelijkheid.
Wat bijzonder dat uw echtgenoot de zorgrol zo succesvol op zich nam. Maar dat dit mogelijk werd heeft vast ook iets met u te maken.
U moet hem veel vrijheid van handelen hebben gegeven.Dat doen veel vrouwen niet, zij blijven hun man hinderen met voorschriften. HET breekpunt voor veel mannen. En dan gaat de kop in de wind en mag de vrouw het zelf doen.
Daarom willen mannen meestal ook beroepsmatig niet zorgen. En zie je dus weinig mannen in de zorg voor en/of onderwijs aan het jonge kind.
Daar deed ik jaren geleden onderzoek naar. Ik zocht daarvoor creches in Europa waar overwegend mannen werkten. Ik vond er slechts één! Ten noorden van Oslo. Maar daar kregen de verzorgers geheel de vrije hand.Dat betekende zomer en winter vaak de natuur in met fietsjes, sleetjes, bijltjes, zagen etc.. Dat leverde geregeld een schrammetje, vuil jasje of onnodig poepluiertje op, maar dat kon niet deren. Moe, maar met rode konen en intens gelukkig doken ze daarna hun bedjes in.
Je voorstellen zweven zachtjes met de ontspannenheid van Aziatische wijsgeren de wereld in.
Heel anders dan de praktijk van het leven daar. Japan bijvoorbeeld heeft momenteel meer suicides per 1000 inwoners dan waar ook ter wereld. Vooral onder jongeren.De eigen wijsgerige geest zal zelfs daar weer moeten worden ontdekt.
Hopelijk leert de huidige economische wereldepressie dat een mens maar één keer leeft (voor zover we kunnen weten). En het aantal contact- en communicatiemiddelen op vele gebieden van vandaag zoals internet, vervoer etc. maken ongetwijfeld steeds meer mogelijk.Ruimte en tijd hoeven haast geen rol meer te spelen Iedere week geef ik een Frans jongetje via Skype les op de neusfluit.
In 2005 ben ik met mijn privé-praktijk van kinderpsycholoog begonnen, na een kleine 30 jaar in de ambtelijke kinderpsychologie. Zonder enige kennis van de computer. Dat was bikkelen het eerste jaar: vooral in de sectie computer en management.
En nu, in het bezit van enige zelfgefabriceerde websites, zie ik, terugkijkend dat mijn beroepsuitoefening veel efficienter èn ontspannener had kunnen zijn. Niet langer afhankelijk van de tijdrovende en zenuwslopende slavernij o.l.v. de wetten van Parkinson en het Peter-principle.Daar moest helaas ik eerst 59 voor worden.Beste Ronald, laat de wereld je levensprincipes kennen.En hopelijk kun je er ook voldoende naar leven.
Ieder mens zou die keus vroeg moeten kunnen maken. Eigenlijk zou iedereen daarom al jong in staat moeten worden gesteld om -onafhankelijk van ouderlijk vooroordeel en frustratie- zijn talenten te leren kennen en te ontplooien.En daar zijn best wegen voor denkbaar.
EB Witzier
|
|
11
-
05
-
2009
|
14
:
11
uur
Ik werk 4 dagen, mijn man 3 dagen, als sinds de geboorte van onze oudste dochter (10). Als een mannelijke collega mij vraagt hoeveel dagen ik werk en ik noem 4, dan is de reactie vaak: dat is veel. En dan zeg ik: hoeveel dagen werk jij dan. Bij het antwoord van 5, vraag ik hen dan of dat niet veel is. Het antwoord is dan vaak, ja maar mijn vrouw werkt parttime. Mijn antwoord is dan, ja maar mijn man ook. Nou dan vallen ze bijna van hun stoel af.
Ik snap nog steeds niet waarom het voor mij zwaarder zou zijn om 4 of 5 dagen te werken dan voor een man die een parttimer thuis heeft zitten, maar toch schijnen veel mensen dat te denken.
Dat ik daarnaast ook nog een HBO studie volg, is voor veel mensen helemaal verbazingwekkend.
Onze 2 dochters gaan op ma en di altijd naar de NSO (voorheen KDV) en zijn daar volgens mij echt niet slechter van geworden. Iedereen blij.
