15 april 2009 -
De controverse omtrent managementbeloningen en -bonussen houdt aan. Ondernemingen stellen dat die nodig zijn om talent te behouden. AIG beweert zelfs dat ze retentiebonussen moeten uitkeren om de werknemers de behouden die de financiële ellende veroorzaakt hebben; alleen zij zouden de kennis hebben om het tij te keren.
De kern van al deze veronderstellingen is de aanname dat mensen voornamelijk gedreven worden door geld. Maar is dat waar? Uit vele onderzoeken komt iets anders naar voren, namelijk dat mensen waardering en interessant, betekenisvol werk veel belangrijker vinden dan geld.
Zeven tegenargumenten
Er zijn meerdere redenen waarom geld geen goede motivator is. Myra White, docent Management en Organisatie aan Harvard en schrijver van het boek ‘Follow the Yellow Brick Road: A Harvard Psychologist's Guide to Becoming a Superstar’, zet er zeven op een rij:
1. De verleiding van geld werkt maar even
In het begin komen bonussen en salarisverhogingen de prestaties ten goede, maar al snel treedt gewenning op. Mensen gaan hun hoge salaris of bonus ‘gewoon’ vinden. Om iemand te blijven motiveren, zou diegene steeds meer geld moeten krijgen en zouden er steeds grotere bedragen nodig zijn om hetzelfde effect te bereiken.
2. Geld maakt egoïstisch
Mensen die alleen gedreven worden door geld, stellen hun eigenbelang voor dat van de onderneming. De ondergang van Enron kan, deels, geweten worden aan het organisatieproces van Andrew Fastow waarmee hij vooral zijn eigenbelang diende.
3. Bonussen trekken geen mensen aan en behouden geen talent
Er is altijd wel iemand die meer geld biedt. Instap- en loyaliteitsbonussen leiden er alleen maar toe dat iemand net lang genoeg blijft om de bonus op te strijken. Een veelgebruikte tactiek van Amerikaanse afgestudeerden die op deze manier snel hun studieschuld af willen betalen. Hoe reëel is die strijd om talent en is het echt nodig om enorme bonussen te betalen in het huidige economische klimaat?
4. Geld is geen garantie voor prestaties
Managers worden supersterren in hun bedrijf omdat ze de onderneming en de mensen door en door kennen en weten hoe ze dingen gedaan krijgen. Maar dat wil niet zeggen dat ze het ergens anders net zo goed doen. Als toptalenten naar een ander bedrijf gaan, doen ze het vaak slecht. Ze moeten immers eerst opnieuw kennis van de organisatie opdoen en een nieuw netwerk opbouwen. Dat kost tijd.
5. Succes is geen individuele actie
Net als in de sport, presteren zakelijke teams vooral dankzij een goede samenwerking. Individuele presatiebonussen hebben een desastreus effect op het team en de samenwerking. Ook roepen ze jaloezie en woede op omdat iedereen vindt dat hij of zij in aanmerking komt voor een grote(re) bonus.
6. Prestaties zijn niet alleen de verdienste van de top
Bonussen aan topmanagers geven voor productieprestaties is moeilijk uit te leggen. Zij staan vaak zo ver van het productieproces dat het onmogelijk is om hun individuele bijdrage aan de resultaten te bepalen. Zo wordt de bonus van de CEO vaak bepaald op basis van de aandelenkoers, wat veronderstelt dat er een directe link is tussen de acties van de CEO en de winst van de onderneming. Dat is veel te simplistisch en ook wordt er geen rekening gehouden met de vertragende werking tussen die twee. Bovendien wordt de koers door meerdere factoren beïnvloedt, zoals de stemming op de beurs, waarover de CEO weinig tot geen controle heeft.
7. De mens is competitief ingesteld
Met de veronderstelling dat je alleen een top-CEO binnen kunt halen door hem een flinke zak geld voor te houden, negeren ondernemingen de competitiedrang van de mens. Zou een manager die alles op alles gezet heeft om CEO te worden en de strijd uiteindelijk succesvol gewonnen heeft van zijn concurrenten binnen het bedrijf, de functie echt weigeren omdat die te weinig betaalt?
Herzberg gaf al aan dat geld een dissatisfier is, het maakt alleen maar ontevreden.
De voorbeelden liggen voor het oprapen nu een groot deel van de bevolking Wouter zit na te papagaaien dat al die bonussen zo slecht zijn.
Cruijff, wie anders, zei het al een keer zo mooi ''Geld is alleen maar van belang op het moment dat je over een contract praat, daarna geldt het spel weer''.
Dat geld ook voor werknemers met een meer modaal salaris, als het werk maar uitdagend is, de collega's leuk, de feedback goed.
Juist daarom zie je de factor geld in geen enkel motivatieonderzoek en wel in satisfactie theorieen.
Ik heb de neiging om te applaudiseren! Binnen de contactcenterbranche waarbinnen ik al vele jaren opereer, is een enorm verloop. 100-200% is normaal. Keer op keer wordt door het management verwezen naar incentive-systeem. De illusie ontstaat dat het versterken van het bonussysteem en het salaris de magische truuk zou zijn. Wake up, de werkelijke reden is generiek gezien dat we met elkaar de mensen niet als mensen beschouwen. We reduceren ze tot productie en normen in behandeltijd en kwaliteit. Maar de kracht om ze te binden, een team van ze te maken, een sfeer en cultuur neer te zetten waarin ze zich welkom voelen, de ruimte krijgen om te participeren en initiatieven te nemen, ontbreekt veelal. Loyaliteit ligt niet aan salaris. Het probleem is dat salaris veelal het excuus is om te blijven als je geen zin hebt. Het argument: ''Het werk is saai, maar het betaald goed'' Salaris is een basisgoed, het moet een waardering zijn voor wat je doet. De intrinsieke motivatie is veel essentieler. De meeste individuele bonussystemen leiden niet tot betere resultaten, een learning loop of teamspirit. Het tegendeel zelfs! Ik hoop oprecht dat we binnen onze branche op dit gebied nog evolueren.
Om te kijken of een stelling stand houdt kan het handig zijn om deze om te draaien. In dit geval draaien we de titel van deze column om:`Zeven redenen waarom GEEN geld EEN goede motivator is´.. Grote onzin dus. Kom daar maar eens mee aan bij een bijstandsmoeder. Geld als zodanig is geen motivator. Fysiek gezien zal enkel een stapel papier, metaal of een stukje plastic met een magneetstrip, weinig motiverend zijn. Geld echter geeft wel mogelijkheden. Hoe meer je er van hebt, hoe meer mogelijkheden er zich aan dienen (zelfs om het te delen). Volgens mij worden deze uitspraken gedaan door mensen die net niet te weinig geld hebben, maar in hun ogen,een ´teveel´ ervan afwijzen (lees in dit verband ´statusangst´, door Alain de Botton: een aanrader!. Kortom: Het poneren van een dergelijke stelling is ook een vorm van decadentie.
Jaap
|
|
15
-
04
-
2009
|
15
:
03
uur
Ik ben het wel eens met dhr. Richard Koopman.
De intrinsieke motivatie is net zo belangrijk. Het salaris met gewoon in overeenstemming zijn met de geleverde prestatie/werkzaamheden zoals Anke Straathof schrijft megabonussen en topsalarissen zijn dat volgens mij vaak niet.
Als je zoals velen onderaan de carriereladder door werk armlastig wordt motiveert dat ook niet.
Werk moet lonen, extra goed presteren mag ook extra beloont worden. Een paar ton om 3 maanden te aan te blijven ongeacht de prestatie is simpelweg graaigedrag mogelijk gemaakt door een vriendenclub. Helemaal verschrikkelijk als er dan verplicht belastinggeld naar zo'n bedrijf gaat om het te redden. Beter zou het zijn zo'n bedrijf kapot te laten gaan en de werknemers fatsoenlijk schadeloos te stellen en te helpen aan een nieuwe baan bij een bedrijf dat wel maatschappijlijk verantwoord te werk gaat of zo'n bedrijf als het nog levensvatbaar is staatseigendom te maken als het omkiept.
Het lijkt mij goedkoper en beter een bedrijf dat door dergelijke graaipraktijken in de financiele problemen komt als het levensvatbaar is met belastinggeld in leven te houden met nieuwe managers en bestuurders en beleid dan duizenden werknemers in de ww te dumpen danwel miljarden erin te stoppen en alsnog na enige tijd duizenden werknemers in de ww te dumpen en wederom bij de belastingbetaler aan te moeten kloppen en in de krant te lezen dat bonussen en topsalarissen toch via omwegen toegekend zijn geworden.
Een tijd geleden was de Postbank nog een staatsbedrijf. Zo'n bank had dus eigenlijk nooit een winstoogmerk hoeven hebben. Die staatsbank had simpelweg de klanten kunnen overnemen van omvallende banken. Iets wat men nu ook eigenlijk min of meer doet al heeft men het steeds over winst en de grote berg geld die we straks kunnen verdienen aan de wederverkoop. Waar haalt men die winst vandaan? Juist weer uit de markt. De klanten gaan die winst betalen maar dezelfde klanten betalen ook extra belasting als de verkoop niet de beoogde winst oplevert. Leuk staaltje boerenbedrog en het gegraai blijft zo voortbestaan.
Wat gooit verder roet in het eten? De globalisering. Welk bedrijf is nog Nederlands?
Veel bedrijven zijn in handen van buitenlandse investeerders/eigenaren of houden hier enkel nog kantoor. Steun je die, steun je voornamelijk het buitenland (lees de werkgelegenheid in China enz.)
Door al deze acties wordt de belastingdruk op den duur hoger en juist de laagst betaalden merken dit. Zij werken vaak alleen maar omdat zij moesten en niet omdat ze daar veel financieel voordeel uit slaan. De vele uitzendkrachten waarmee ik werkte balanceerden bijna allemaal op de armoedegrens, konden niks opbouwen en er was geen vooruitzicht op verbetering. De enige hoop die zij vaak hadden was een vast contract te bemachtigen waardoor ze konden lenen en eindelijk die spullen aanschaffen die ze graag wilden hebben. Jazeker ze kregen ook een bonusje net als wij vaste medewerkers maar die ging in een pot en daar werd een bedrijfsfeest mee betaald. De uitzendkracht maakte dat meestal niet mee die was dan weer door het Amerikaans moederbedrijf naar huis gestuurd, zo ging dat altijd al. Ik kreeg een fikse bonus en mijn leidinggevende nog een dikkere bonus en met zijn allen hadden we regelmatig grote feesten waarschijnlijk van de bonus die de uitzendkrachten toekwam maar die verplicht in de ''sociale pot'' gestort werd.
Mijn top managers kregen dus de tonnen en zorgden voor de meest vreemde problemen op de werkvloer die contraproduktief werkten. De uitzendkrachten werkten gemotiveerd want de worst is een vast contract van het bedrijf. Het bedrijf zit al tientallen jaren zwaar in de financiele problemen en gaat van eigenaar naar eigenaar en opereerde al onder veel op elkaar lijkende namen. De salarissen aan de top worden echter steeds hoger en er zitten nog steeds dezelfde poppetjes op de troon. Ze worden heen en weer geschoven tussen Afrika, Amerika, Europa en Azie waar de meesten dan ook riante huizen hebben staan en ook nog een eigen prive politie en knokploeg in het leven hebben geroepen in Afrika. Ze rijden hier met de droomauto's rond en houden maffiafeesten. Bizar genoeg is dat waar de gemiddelde werknemer respect voor kan opbrengen. Ik kan het ze niet verbieden wil dat ook niet maar ik baal er wel van dat Donner ww gelden beschikbaar stelt voor een tijdelijke ww. Hiermee houdt hij juist deze praktijken in stand. Gewoon failliet laten gaan zo krijgt de concurrentie tenminste een kans. De produkten die ze maken blijven toch nodig. Geef die werknemers gewoon ww en help bedrijven die wel maatschappelijk verantwoord bezig zijn dan het in stand houden van structuren die de enkeling steenrijk maken ten koste van velen. Of maak er als het omvalt een staatsbedrijf van om de werknemers een toekomst te gunnen, ontsla de graaitop en zet er een integer management neer. Het is notabene niet eens een Nederlands bedrijf en niet het enige bedrijf dat zo te werk gaat.
jacques
|
|
15
-
04
-
2009
|
16
:
26
uur
Dag
Ik ben het met een aantal stellingen eens en met anderen absoluut niet.
Toch zal ik het kort houden en in de ik-factor verder schrijven omdat het over mezelf gaat.
Momenteel werk ik sinds mijn universitaire opleiding. Ik heb een MBA en tal van andere opleidingen, geneeskunde, specialisaties en vergaarde enorm veel ervaring qua Manager/Director in Internationale Telecom bedrijven werkte 10 jaar als head ICU in een ziekenhuis, had in totaal 6 werkgevers waarvan er 2 failliet gingen, spreek vloeiend 6 talen en ben hoger (actief)reserve marine-officier. Ik ben 53 jaar jong.
Dat is mijn profiel en kennis welke ik meebreng.
Moet ik daarvoor betaald worden, NEEN.
Geniet ik respect via een redelijke wedde, JA
Werk ik hard en vergroot ik het bedrijf, JA
Moet ik daarvoor bonussen hebben, NEEN
Geniet ik erkentelijkheid door deze te krijgen, JA
Waar het er wel om gaat is dat beide partijen zich goed voelen en de afspraken naleven.
Een eerlijk salaris is daarbij niet ontdenkbaar + de voordelen.
Maar als je ervoor werkt en deels betaald (auto) dan ben je correct bezig.
Een salaris moet een reflexie zijn van je motivatie en het goed gevoel ergens te werken.
Is dat allemaal aan de orde dan hoor je niemand klagen.
Het is zelden dat je spontaan een beloning krijgt als deze niet bij aanvang is besproken (package).
Ooit zei wijlen mijn vader mij, als je in een bedrijf binnenkomt en je eerste contact 'onthaal' lacht en is vriendelijk dan is het een goed bedrijf, kijk naar de lichaamstaal van de mensen.
Hij had gelijk.
Moet je eerst werkloos worden om te weten wat je had, of moet je bedrijf failliet gaan.
Denk daar maar eens over na, hierbij is iedereen slachtoffer en dar heeft niets te maken met mogelijk uitbetaalde bonussen.
Toen het openbaar maken van de bonussen niet aan de orde was, was er helemaal geen probleem.
Nu wordt dit gegeven misbruikt.
Heeft iemand al nagedacht wat onze politici verdienen, ALLE extra's inbegrepen en zitpenningen en, en, en,...we komen goed in de buurt.
En, denkt u dat mijn inbreng, mijn ervaringen en kennis mij hebben geholpen tot het vinden van de juiste job?
Neen integendeel, ik was steeds overqualified,...
Wees gegroet
Jacques
Jaja... het is tegenwoordig zeer 'deugdzaam' om iedereen die meer verdient dan jezelf als graaier te bestempelen. Zelfs burgemeesters die vrijgepleit zijn van onrechtmatig declaratiegedrag (utrecht) gaan alsnog aan de schandpaal.. Dit begint bijna totalitaire trekjes te krijgen.
ankie straathof
|
|
15
-
04
-
2009
|
22
:
11
uur
Mensen van graaigedrag bestempelen is wat mij betreft te makkelijk. We maken elkaar zo. Let wel, ik ben niet tegen bonussen. Ik heb moeite met de illusie dat een incentivebeleid alleen er voor zal zorgen dat er minder uitstroom is of dat de performances structureel zal verbeteren. Zoek eerst oprecht naar de oorzaak van het probleem. Mijn persoonlijke overtuiging is dat als geld het enige is wat mensen bindt met het bedrijf en de persoonlijke prestatie, dat het uiteindelijk toch zal leiden tot uitstroom. Een bedrijf moet mensen binden en waarderen. In een onderneming moet een omgeving zijn waarin mensen kunnen ontwikkelen, zich gestimuleerd voelen om met ideeen te komen en waarin mensen regelruimte hebben.
Daarnaast mag salaris natuurlijk nimmer een dissatisfier zijn en moet je mensen waarderen zowel met een bonus op zijn tijd en met een schouderklopje of een etentje enz. Ik heb de afgelopen jaren met enige regelmaat mensen om hun uitzonderlijke prestatie spontaan een grote bonus gegevens. Simpelweg omdat ze het waard zijn. Echter dat is wat anders dan simpelweg een incentivebeleid invoeren als secundaire arbeidsvoorwaarden en denken dat de problemen van je organisatie oplossen. Voor wat betreft de bonussen van de top van de organisaties, het moet wat mij betreft net zo goed in balans zijn met hun prestatie. Bonussen krijgen terwijl de consument een hogere prijs betalen of het bedrijf langs de afgrond gaat, kan mijns inziens niet. Ik heb er moeite mee als er wel een bonus van een paar ton wordt uitgekeerd, terwijl een medewerkersfeest er niet in zit. Ik heb persoonlijk jaren met bonussen te maken gehad.Ik zal niet zeggen dat een extra geldbedrag niet leuk is, maar loop ik er harder voor. Nee! Ik stoorde me altijd aan die eeuwige discussies van collega directieleden/managers over de hoogte van de bonussen, over de auto's die ze niet mochten kiezen, over de kerstkados van leveranciers die ze kregen. Ik heb eens voorgesteld om die kerstkadootjes op een stapel te leggen en verloten onder de medewerkers en met de bonussen met je team te gaan uiteten. De reactie was: maar ik heb er toch voor gewerkt, het zijn mijn relaties van wie ik de kadoos krijg. Sorry, hypocriet misschien maar dat gedrag staat me ernstig tegen. Ik wil natuurlijk heel graag een goed salaris, gewoon omdat ik goed ben en het bij mijn prestatie hoort. Echter bovenal wil ik geintrigeerd blijven door mijn werk, wil ik bevlogen raken voor mijn bedrijf en mijn mensen en de uitdagingen. Ik wil beweging creeren en samen innovatieve oplossingen bedenken. Dat en dat alleen is voor mij de belangrijkste drijfveer.
Als dat niet meer lukt, of het kost uiteindelijk alleen maar negatieve energie, dan komt het moment om grenzen te trekken. Of dat nu betekent dat ik achteruit ga of dat ik even geen baan heb. So be it. Uiteindelijk is een huurhuis net zo goed een huis als een koophuis. Misschien wat kleiner!
