16 februari 2009 -
Miljoenen mensen voelen zich verraden door de financiële instellingen die anderhalf jaar geleden nog zo solide en onschendbaar leken. Het vertrouwen in financiële leiders en instellingen is echter volledig verdampt. Wat betekent dat?
Uit onderzoek van Luigi Zingales (Booth School of Business) en Paola Sapienza (Kellogg School of Management), blijkt dat nog geen vijfde van de Amerikanen nog vertrouwen heeft in het financiële systeem. Nog maar twaalf procent vertrouwt de aandelenbeurs en meer dan een tiende heeft zijn geld van de bank gehaald.
Schuldvraag
Vertrouwen is grote invloed op economisch gedrag. Een gebrek aan vertrouwen kan financieringen en investeringen volledig lam leggen, stellen de onderzoekers. Het doel van het onderzoek was om te kijken in welke mate de huidige ontwikkelingen en overheidsbeslissingen het vertrouwen in financiële markten beïnvloed hebben. Degenen die vinden dat de crisis het gevolg is van lakse overheidscontrole en – regulering, vertonen het minste vertrouwen in de markt. Ook is er weinig vertrouwen onder degenen die de schuld geven aan slecht bedrijfsbeleid en inhalig management.
Overheidsingrijpen
Hoewel de zware financiële verliezen het verbroken vertrouwen deels kunnen verklaren, lijkt het feit dat de overheid in moest grijpen, nog funester. De meerderheid van de ondervraagden is het wel eens met het overheidsingrijpen, maar acht van de tien zeggen tevens dat dit ingrijpen hun vertrouwen in de markt danig aangetast heeft. Van degenen die tegen overheidsingrijpen waren, is zelfs 95 procent het vertrouwen kwijt. "Een van de effectiefste manieren om vertrouwen te ondermijnen, is mensen het idee geven dat de regels halverwege veranderd zijn. En dat is precies wat de overheid gedaan heeft," verklaart Zingales.
Eigenbelang
Verder blijkt de ‘goede band’ tussen de overheid en de financiële sector, of die nu echt is of niet, zeer problematisch in de ogen van de gemiddelde Amerikaan. Een deel denkt dat de overheid met haar ingrijpen het belang van het land dient, een ander deel dat het allemaal eigenbelang van de betrokken politici is.
Het artikel stelt het in enige mate wel juist, me dunkt. Immers, we kenden al het fenomeen 'woeker polissen'. Maar wat te denken van de al wat oudere discussie dat de financiële sector door de overheid werd opgelegd inzichtelijk te maken welke werkelijk gemaakte kosten deze sector heeft moeten maken voor deze consument?
De sector blonk uit in draineren hiervan en bedacht allerlei nieuwe tegenwerping en heeft tot vandaag de dag nog steeds geen transparantie betoont. of opening van zaken, voor hoeveel miljarden zij zich heeft rijk gegraaid op kosten van de eigen klant/consument.
Wat wil nu het geval? Men heeft door eigen inhaligheid, de inhaligheid van diezelfde consument, investeerder of klant weten aan te wakkeren. Hier bestaan vele psychologische modellen voor om deze laatste te 'mobiliseren' wederom miljarden te investeren in allerlei gelegaliseerde constructies met talloze beloften.
Helaas, de droom spatte, weliswaar aangevangen aan de andere kant van de wereld, als de bekende zeepbel uitéén. De financiële sector in Nederland kraakte in diens voegen. Vervolgens kwam wonderdoener Bos in actie. Drastische maatregelen om deze sector overeind te houden werden genomen.
De ene na de ander klopte bij hem aan voor 'zekerheidssteun' zodat men kon overleven. De situatie was namelijk kritiek. Nu komen er DRIE hele belangrijke aspecten naar voren die de betiteling 'Gelegaliseerde Afpersing en Volksverlakkerij' door overheid en deze sector met glans mag dragen, wat mij betreft.
1. Het is de idiote inhaligheid van deze sector geweest die heeft geleid tot deze situatie waarbij men bij klant en consument immoreel heeft opgelicht, getild en benadeeld. Toen er werd gevraagd om helderheid en transparantie kwam het ene financiële schandaal na de ander naar boven. Maar, de banken zijn niet helemaal van gisteren natuurlijk, de kosten en de schade werden integraal weer bij de klant en consument, op andere wijze weer teruggelegd. Er is namelijk geen enkele bank die zijn eigen incompetentie en de daaropvolgende schade natuurlijk draagt en daar conclusies uit trekt. Ben je mal.
2. De politiek springt bij om het monetaire systeem en de economie draaiende te houden voor erger. Een ogenblik van uw aandacht beste lezer[es]. Oh ja, dat gebeurd op kosten van u en mij. Laten we dit vooral niet vergeten. Bos legt namelijk de integrale incompetentie en de daaropvolgende schade per saldo weer bij u en mij neer.
Neen Bos, of om het even elke andere politicus, hoeft hier niet wakker van te liggen, zij betalen namelijk geen belasting. Dat doen wij voor hen. Wij betalen Bos en de zijne om ons een dienst te bewijzen. En wat voor een dienst. Te weinig garanties worden er afgedwongen om de stinkende beerput genaamd 'de financiële sector' te reinigen en een generiek protocol in te voeren die dit soort zaken voor de toekomst dient te voorkomen.
Wij hebben nog geen enkele bankier of financieel manager ook maar één excuus horen maken naar de consument/klant/belasting betaler voor de enorme schade die men heeft veroorzaakt en waarvoor men de belastingbetaler nogmaals een oor aan het aannaaien is.
3. De Nederlandse Bank heeft, om de pijn te verlichten, bepaalde rente percentages verlaagd. De banken berekenen die percentages absoluut niet door aan u of mij, wij afnemers van hypotheek en krediet. Sterker nog. De banken houden plots een interne reorganisatie om te bezien of in het verleden afgegeven hypotheken wel conform de interne regelgeving was verlopen.
In andere woorden men vertrouwt u en mij als klant/consument niet zo heel erg meer. Want is het niet zo dat men plots bijzonder voorzichtig is gebleken met het verstrekken van hypotheken en kredieten? Waar het voorheen redelijk makkelijk was, vertrouwt men u en mij niet meer.
Dat is de stand van zaken op dit moment namelijk. De banken zijn er de oorzaak van dat zij gelegaliseerd miljarden uit de Nederlandse economie hebben getrokken en de rekening hiervoor wederom bij u en mij hebben neergelegd, geholpen door Wouter Bos.
Tegelijkertijd roept het volk om hele eenvoudige en dringende maatregelen van diezelfde Bos, om het geld zoveel mogelijk in onze economie te houden. Een aantal maatregelen zijn op korte termijn te realiseren, zij het niet door Balkenende, Bos of Rouvoet. Hier is namelijk sprake van politieke onwil en regelrechte incompetentie.
Ik geef even een opzetje.
1. de onmiddellijke ontmanteling van de het ministerie van Ontwikkelings samenwerking.
Het is dit ministerie nog steeds niet gelukt inzichtelijk te maken hoe de balans er van de afgelopen 5 jaar eruit ziet. Na lang steggelen en creatief rekenen heeft men hier keer op keer moeite gehad een [goegekeurd] stempeltje te krijgen van de rekenkamer.
Daarnaast mag de vraag hardop worden uitgesproken wat het nut nog is wanneer er economisch gezonde landen zoals india moeten worden gesteund omdat men daar intern moeite mee blijkt te hebben. Waarom moet de Nederlandse belastingbetaler corruptie mede financieren en waarom wordt de belastingbetaler moreel iets opgelegd wat pur sang niet de schuld/verantwoordelijkheid is van de belastingbetaler?
Opbrengst: 100-en Miljoenen
2. Alle politici en ambtenaren vallen onder dezelfde regelgeving als het bedrijfsleven.
Dit brengt met zich mee dat wanneer het overheids apparaat gaat inkrimpen, de belasting betaler niet langer meer opdraait voor allerlei prachtige wachtgeld regelingen maar dat ook ambtenaren en poltici te maken krijgen met gelijke criteria.
Besparingen: enekele 10-talle miljoenen
3. De Nederlandse belastingbetaler niet laten opdraaien voor het debacle genaamd JSF.
Plots is bekend geworden dat een mededingen SAAB, oneigenlijk werd misbruikt in de gunning van de aanschaf van de nieuwe generatie jachtvliegtuigen. Recentelijk heeft SAAB een nieuwere en betere aanbieding gedaan. Deze kan de belasting betaler 100-en miljoenen gaan schelen. Daar dient met versnelde spoed naar te worden gekeken.
Dan weer terug naar de schijnheiligheid van banken en overheid. Bos heeft ervoor gezorgd dat met halfslachtige stappen, zakken geld en het opzadelen van deze kosten naar u en mij toe, wij voor de toekomst zitten opgezadeld met een belangenverstrengeling, die zijn weerga in de historie niet kent.
Immers, het rijk en de banken MOETEN worden gezien als één. Pas dan kan een begin worden gemaakt met de reparatie van vertrouwen van u en mij naar de financiele sector toe. Op dit moment, zie ik als consument/klant/belasting betaler, geen enkele reden waarom ik de banken zou kunnen vertrouwen met mijn geld.
Plat gezegd,''Ik geef mijn geld liever aan een Junk. Van hem/haar weet ik dat ik die niet kan vertrouwen. Daar hoef ik verder niet bij na te denken.'' Van de banken en de overheid heb ik een totaal andere pet op. Zij beredeneren recht wat krom is. Zij doen dat op een dergelijke verfoeilijke en schandalige wijze dat men het idee heeft dat ik aan mijzelf zou moeten gaan twijfelen.
Wel dames en heren van banken en overheid; Deze klant, consument en belastingbetaler ziet GEEN enkele reden u te geloven, laat staan te vertrouwen. Sterker nog, alles wat u mij probeert wijs te maken kan ik per definitie als onbetrouwbaar afdoen. Mocht ik dan eens een keer ongelijk hebben, dan zij het zo maar dan weet ik in ieder geval dat ik SOMS eens ongelijk heb.
Onno Koster
|
|
16
-
02
-
2009
|
14
:
33
uur
Dat de goede trouw, de eerlijkheid welk men voorheen had als Amerikaan omslaat na een onbetrouwbaar gedrag is eigenlijk zeer begrijpelijk en tegelijkertijd ook vrij naïef.
Uit diverse publicaties lees je dat een gemiddelde Amerikaan zo’n vijf creditkaarten bezit. De uitgaven en mogelijkheden welk met deze creditcards gepaard gaan zijn door de jaren heen exorbitant gestegen naar een onverantwoordelijke consumeerdrift en de daaruit opgelopen schulden.
Zo zou het inkomen van de Amerikaan lager zijn dan zijn consumptief krediet. En stond in 1946 tegenover elke dollar aan inkomsten nog 22 cent aan schuld. Nu is dat 1,32 dollar schuld. Een werkelijke stijging in schulden van 84% is op termijn vragen om problemen.
Wanneer we ons verdiepen in de werkcultuur van Amerikanen verschilt dit in een aantal opzichten sterk van de Nederlandse (voorlopig).
Hiërarchie is bij de Amerikaan belangrijker en duidelijker voelbaar dan bij ons. De Amerikaanse cultuur draait om werk en geld verdienen. Dit is ook niet zo vreemd en heeft alles te maken met het feit dat het land amper een stelsel van sociale verzekeringen kent dat mensen kan opvangen. Hulp van de overheid wordt ook gezien als een uiterst redmiddel.
De Amerikanen zijn daardoor heel gedreven en zullen niet snel klagen over hun werk. Op het werk zelf is weinig ruimte voor kritiek. Je collega’s bekritiseren of je leidinggevende is ‘not done’. De planning is vaak gebaseerd op korte termijn afspraken, er worden snel beslissingen genomen en er wordt resultaat gericht gewerkt. Kortom een werkende chaos van individuen, die zich vooral via bedrijvigheid met elkaar verbonden voelen. Je merkt duidelijk de druk te leven in een prestatiemaatschappij.
Presteren en geld verdienen is dan ook vandaag de dag belangrijker in het kader van overleven wil je mee gaan in de prestatiemaatschappij zoals deze nu eenmaal is. Hierdoor zijn we dan ook voortdurend op zoek naar nieuwe kansen en uitdagingen.
De noodzaak continu te moeten presteren maakt juist die samenleving steeds meer een stressmaatschappij. Deze stress veroorzaakt dan weer een derde van de huidige arbeidsongeschiktheid waardoor dit weer overkomt dat niemand zeker is van zijn maatschappelijke positie. Hierdoor moet de consument, de werknemer, steeds bijleren om hun positie/ baan te kunnen houden. En juist deze kwetsbaarheid genereert weer stress. Kortom het cirkeltje is weer rond!
Naast prestatie zijn geldschulden daarentegen een even belangrijke bron van zorgen en vooral wanneer diverse schuldeisers de achtervolging inzetten. De Amerikaan gaat hier creatief mee om door zoals gewoonlijk de betalingen te verrichten met de creditcard en de creditcardverstrekker als enigste schuldeiser te behouden. Deze schuldeiser verhoogt de rente exorbitant over het te innen bedrag waardoor terugbetaling nog meer bemoeilijkt wordt. Zoals ik al zei, creativiteit bied uitkomst. Men laat zich failliet verklaren! Bij wet betekent dit zeven jaar lang een geruïneerde creditscore, maar ook kwijtschelding van alle lopende schulden. En die zeven jaar word met gemak overbrugt door bijvoorbeeld de creditcard op een andere naam, uw partner, vriend, ‘what ever’, opnieuw aan te vragen. Zo makkelijk? Ja, zo makelijk!!
Wellicht dat deze crisis precies is wat Amerika nodig heeft om haar consumeerdrift te temperen en ons tijdens deze ressesie te laten inzien dat er grenzen zijn. Het ongelimiteerd consumeren in de meest ruime zin, kan en gaat niet zonder consequenties.
Laat deze recuperatie zorgdragen voor een nieuwe en frisse economie voor de komende 10 jaar waarin doelstellingen, ontwikkelingen, groei etc. weer tot een verantwoord risico van alle dag zijn. En na 10 jaar…?
Wellicht weer dat zelfde cirkeltje!
Het zo hoog gewaardeerde 'shareholder value' ligt ten grondslag aan de financiële crisis. Dit heeft ervoor gezorgd dat gedurende de laatste twee tot drie decennia de enige aandacht bij (zowel institutionele als private) beleggers de hoogte van het aandeel was.
Deze overexposure van de hoogte van het aandeel heeft tot slecht management geleid in vrijwel alle beursgenoteerde bedrijven in de wereld. Voorbeelden zijn er voldoende, CEO's die alleen als opdracht krijgen om het aandeel verder omhoog te stuwen. Daar worden allerlei middelen bij gebruikt zoals winstmaximalisatie, massaontslag, verkoop van bedrijfsonderdelen. Allemaal in het teken van shareholder value.
Wat is nu het alternatief? In ieder geval moet shareholder value als business driver gaan verdwijnen. Het leidt tot korte termijn denken en risicovol gedrag. De meeste CEO's hebben niet langer dan 3 tot 5 jaar de tijd en als ze het aandeel niet verhogen, schieten ze er zelf bij in.
Wat dan wel? We kunnen denken aan een begrip als stakeholder value, de waarde die een bedrijf krijgt volgens zijn interne (medewerkers) en externe (klanten, leveranciers) omgeving. In die stakeholder value mag best een deel shareholder value zijn, maar dat deel mag niet overheersen.
Hoe we de stakeholder value tot uiting kunnen brengen zal uitgedokterd moeten worden, maar ook op internationale sites zie ik het begrip steeds meer opduiken. In ieder geval is de wereld toe aan een radicale verandering op het gebied van waardebepaling van bedrijven.
Voordat ik dit opschreef heb ik nog even een video bekeken van Tostrams, die aangaf dat het niet denkbeeldig is dat de beurzen de komende 12 tot 18 maanden kunnen halveren. Dat betekent een AEX van 100 punten. Er zullen mensen zijn die dit kwalificeren als zwaar overdreven, maar in de huidige recessie sluit ik niets uit.
Als je dus vergelijkt het hoogste (jaar 2000) met het laagste (2010? 2011?) punt van de beurs, wat heeft die shareholder value ons dan uiteindelijk opgeleverd?
