‘Vrouw kan het nooit goed doen tijdens sollicitatie’
29 januari 2009 -
Vrouwen die zich tijdens hun sollicitatie presenteren als ambitieus, competitief en capabel hebben daar net zoveel nadeel van als degenen die zich competent doch bescheiden opstellen. Dat blijkt uit onderzoek van psychologen van de Rutgers University.
De onderzoekers concluderen in feite dat vrouwen gedoemd zijn: ze doen het immers nooit goed. Mannen daarentegen komen wél weg met een macho sollicitatiestijl. Die benadering wordt zelfs geprefereerd boven een meer mens- en samenwerkingsgerichte aanpak. Mannen die zich op die manier presenteren worden zelfs minder sociaal vaardig dan vrouwelijke kandidaten bestempeld. Een ‘a-typische’ man heeft het dus zelfs nog moeilijker dan vrouwen.
Vrouwelijke eigenschappen
Het grote probleem van die voorkeur voor onderdanig gedrag bij vrouwen is dat het risico bestaat dat bedrijven niet het soort mensen in dienst nemen die ze het hardst nodig hebben om uit de recessie te komen. Uit eerder onderzoek van de Aziz Corporation bleek bijvoorbeeld dat bijna 90 procent van de bedrijven vinden dat een cultuur die excessieve risico’s aanmoedigt en beloont, bijgedragen heeft aan de huidige crisis. Meer dan 80 procent gelooft dat de machocultuur binnen veel financiële ondernemingen hier mede debet aan is en bijna de helft denkt dat veel ellende voorkomen had kunnen worden als er meer vrouwen aan de top hadden gestaan. Analisten van Hudson stelden in november dat het door de recessie nog moeilijker wordt voor vrouwen om door te stoten naar de top. Dit ondanks het feit dat ‘typisch’ vrouwelijke eigenschappen als altruïsme, mensgerichtheid, samenwerkingsgerichtheid en openheid, momenteel geschikter zijn om een onderneming te leiden.
Objectieve criteria
"De sekse van een sollicitant kan een enorm effect hebben omdat er grote vooroordelen heersen over hoe iemand zich zou moeten presenteren en hoe geschikt iemand voor een baan zou zijn," concluderen de onderzoekers van Rutgers. Sollicitatiecommissies hebben de neiging zich bij vrouwelijke kandidaten meer te focussen op sociale vaardigheden dan op competentie, zodat het voor vrouwen bijna onmogelijk wordt een goede indruk te maken. Vrouwen die zich onderdanig opstellen, worden niet als competent ervaren en vrouwen die zich dominant en zelfverzekerd opstellen wordt al snel een gebrek aan sociale vaardigheden verweten. HR zou volgens de onderzoekers daarom veel objectievere criteria moeten hanteren om sollicitanten te beoordelen en HR-managers moeten getraind worden in het herkennen en uitsluiten van vooroordelen.
Ik ben hier ook van mening wat de Amerikaanse visie voor gemeengoed heeft op de Nederlandse situatie. Er is een aanzienlijk verschil tussen de instelling van een werkneemster uit de VS tav een werkneemster hier.
Ik ben vrijwel zeker van dat een gelijkwaardig onderzoek hier in Nederland een heel ander beeld weergeeft waarop je je met reden kan afvragen wat de waarde is voor de Nederlandse markt.
RJL Visser
|
|
29
-
01
-
2009
|
15
:
57
uur
Veel mannen hebben, net als ik, het gevoel dat ze het nooit goed doen in de ogen van vrouwen. Maar ik zou niet willen uitsluiten dat het omgekeerde net zo goed geldt. Hoe lossen we dit op?
Eigenlijk ben ik wel benieuwd waarom mijn voorganger Marijke twijfelt of dit onderzoek ook voor de Nederlandse arbeidsmarkt geldt.
sandra
|
|
30
-
01
-
2009
|
10
:
18
uur
Laten we dan ook eens ophouden om mannen en vrouwen vragen te stellen tijdens een sollicitatiegesprek.
Want het zijn altijd mannen die vragen of ik zwanger wil worden tijdens een sollicitatiegesprek. Ik heb tijdens een sollicitatiegesprek nog nooit van een vrouw te horen gekregen of ik kinderen wil hebben. Tegenwoordig zeg ik maar tegen mannen die vragen of ik als eind dertiger zwanger wil worden of ze interesse hebben om mij zwanger te maken. Dan staan ze me aan te kijken of ze water zien branden. Dan gaat het gesprek gelijk naar iets anders. Een werkgever/recruiter mag dit niet vragen,maar toch doen sommige het. Ik denk zo: Rare vragen,rare antwoorden.
Men neeemt mij niet serieus ik diegene ook niet.
Beste Sandra, laten we reeel zijn. Gezien de zakelijke verhoudingen is het, me dunkt, helemaal niet zo vreemd dat een vrouw op een gegeven moment graag een kind wil. Dit heeft een zakelijke impact.
Als we wat dit betreft de boeken gewoon open houden bespeur ik wel enige grond voor een dergelijke vraag alleen zou ik de formulering nog eens diep onder een loep plaatsen. Het is nu eenmaal zo dat een vrouw zomaar kan besluiten, alsof er ergens een knopje om gaat, dat zij klaar is voor een kind.
Eerlijkheid gebied dan te zeggen dat zo'n vrouw bijna nergens anders meer mee bezig is. Dat heeft nu eenmaal consequenties o zakelijk vlak en qua inzetbaarheid.
Een tweede wat eind vorig jaar uit onderzoeken naar voren kwam is dat de vrouw in Nederland het na het krijgen van een kind, het over het algemeen wel 'best vind' om deeltijds te werken en helemaal niet meer voltijds wil.
Op beiden is verder niets aan te merken maar wel iets om zakelijk terdege rekening mee te houden in een besluitvorming. Ik vind het dan ook helemaal niet zo vreemd dat een dergelijke vraag gesteld word.
Het zou eerlijker zijn wanneer er gezamenlijk naar dit criterium word gekeken en misschien zelfs wel een contactueel punt word opgesteld die betrekking heeft op kinderwens en planning. Niets mis mee want daar heeft iedereen uiteindelijk baat bij.
Nu worden, in Nederland tenminste, veel zaken maar spoorslags aangenomen zonder te kijken naar een consequentie. Dat heeft zakelijk gezien een impact op een bredere inzet. Waarom zou een dergelijke discussie niet mogen worden gevoerd in de HRM kamer?
Zo zijn er dus aanzienlijke verschillen tussen Nederland en de VS. Wanneer een vrouw in de VS een kinderwens heeft en niet op haar werk verschijnt, dan krijgt zo'n vrouw vrijwel tot geheel niets. Hier in Nederland is er aanzienlijk veel geregeld.
Waarom een vrouwelijke interviewer die vraag niet zou stellen weet ik natuurlijk ook niet maar de vraag op zich vind ik best wel het stellen waard.
Irma Essers
|
|
2
-
02
-
2009
|
08
:
24
uur
Dan ook de vraag aan mannelijke sollicitanten stellen, en wat zij dan van plan zijn evt. aan te passen wat werk betreft.
yvonne
|
|
2
-
02
-
2009
|
10
:
01
uur
Als je deze vraag al zou stellen (is er een wens om kinderen te krijgen), dan zou deze ook aan mannen moeten worden gesteld. Ook zij hebben te maken met eventueel huilende babies die je 's nachts uit je slaap houden, de late voeding (als er geen borstvoeding wordt gegeven), werktijden afstemmen om de kinderen naar de BSO te brengen, thuis blijven als ze ziek zijn, etc. Ook dat heeft invloed op het werk en de output van het werk.
We moeten af van het idee dat kinderen krijgen iets is dat alleen vrouwen aangaat. Ook mannen spelen een rol en moeten hun verantwoordelijkheid hierin dragen en hier ook op aangesproken kunnen worden.
Ik meen dat deze informatie net zo past op Nederland als op elk ander land.
Sollicitatiegesprekken zijn over het algemeen van een onvoldoende niveau. Ter camouflage worden er allerlei testen en assesments gebruikt, zodat er iets toegevoegd kan worden aan de CV. Het gesprek echter wint er geen millimeter meer aan kwaliteit door. Een sollicitatiegesprek hoort de kwaliteit van een dialoog te hebben en dat stelt andere eisen aan de recruiter dan vaardigheden, vakkennis of het beoordelen van de testen en assessments.
Dat kinderwens (wel of niet) een gespreksthema is, zou toch achterhaald mogen zijn. Het kan natuurlijk geen item bij het solliciteren zijn. Deze bekrompenheid heeft echt helemaal niets te maken met een goede bedrijfsvoering en het kwalitatief invullen van de positie. Het drukt eerder een totale desinteresse bij de recruiter en het gebrek aan visie uit. Zouden de recruiter en/of de leiding van het bedrijf zelf geen kinderen hebben of willen hebben? Hoe heeft hun vrouw het allemaal geregeld? Werken die bij een beter bedrijf? Ik raad alle vrouwen aan om onmiddellijk het thema op de eigen kinderen van de reruiter en de medewerkers van het bedrijf te brengen. Allemaal productjes die ze niet wilden en als bijproduct van de vrouw beschouwen? Toch zeker niet!
De kinderwens en het tijdstip is persoonlijk en de maatschappij (bedrijven zijn onderdeel van de maatschappij) heeft baat bij volgende generaties. Wanneer er kinderen op komst zijn ga je gezamenlijk kijken wat de implicaties zijn tijdens de afwezigheid. Wordt tijd dat men werkelijk volwassen wordt!
@ Irma en Yvonne, In beide gevallen ben ik het er meer dan mee eens. Gelijke monniken, gelijke kappen. Mijn punt is feitelijk helder, dat er binnen bedoeld onderwerp best openlijk over een dergelijke vraag mag en kan worden gesproken.
Ik vind zelfs dat de betreffende sollicitant[e] het recht heeft op een dergelijke vraag geen antwoord te geven. Ik hoop in elk geval dat mijn reactie niet al te pretentieus klinkt bij de dames.
Tom van Trijen
|
|
2
-
02
-
2009
|
14
:
24
uur
Bovenstaande kop is natuurlijk Kul met een grote k. Een vrouw kan het natuurlijk best goed doen tijdens haar sollicitatie zij moet echter niet schromen haar kwaliteiten uit te nutten. Welke werkgever ziet nu niet graag een leuk niet te zedig mantelpakje, frisse blouse en schoen met hoge hak waardoor de houding verbeterd en de kuit een strakke ronding krijgt. Dames het is maar een tip maar doe er wat mee er zijn al te veel hobbezakken in lange rok of zelfs broek. Fleur uw kantoor op
Dat er veel 'mannen' zijn die je mening zullen delen lijkt me evident. Maar de 'hobbezakken' zoals jij die benoemt hier, dragen een enorm potentieel met zich mee.
Het lijkt me erg zinnig te kijken naar de functie waar op word gesolliciteerd en waar zij kan excelleren. Ik vind je mening erg kort door de bocht in elk geval.
In elk geval zou ik dergelijke kwalificaties 'én plain publique' niet zo snel voor mijn rekening willen nemen.
N dirksen
|
|
2
-
02
-
2009
|
16
:
42
uur
Om het kort maar krachtig te houden gaat hierbij om Emancipatie.
Groetjes
karin
|
|
2
-
02
-
2009
|
17
:
38
uur
Ik, vrouw, solliciteerde. Ik werd uitgenodigd op gesprek. Ik etaleerde mijn kwaliteiten, uiteraard gerelateerd aan de functie. Ik 'verkocht' mijn ideeen over hoe ik de zaken aan zou pakken in de begeerde functie. Gaf aan waar ik nog in zou kunnen groeien. Vroeg hoe de zaken op dit moment aangepakt werden. Het antwoord was uitermate vaag en ik vroeg door. Het antwoord bleef vaag.
Ik koppelde serieuze ideeen aan dat vage antwoord. Men begon te schuiven op de stoelen.
Brief volgde. Ik werd afgewezen op grond van: geen ervaring!
Ik was te ambitieus, was mijn conclusie, want als ik geen ervaring zou hebben zou ik niet uitgenodigd worden voor een gesprek.
Op grond van twee soortgelijke ervaringen ben ik geneigd de inhoud van het artikel te beamen.
M.G.
|
|
2
-
02
-
2009
|
18
:
03
uur
Beste allen,
jammer dat de discussie belandt lijkt bij het thema: voortplanting en de paarbewegingen hieromheen.
Rene had het mij goed begrepen in mijn stelling dat hij mij vooral gaat om de cultuurverschillen tussen Amerikanen en Nederlanders. Daarmee zijn de conclusies uit het onderzoek dus niet per definitie gelijkluidend.
RJL Visser
|
|
2
-
02
-
2009
|
18
:
10
uur
Ik word een beetje bedroefd als ik lees dat de kwaliteiten van vrouwen zouden bestaan uit lichaamsvormen, zoals een persoon hierboven lijkt te beweren. In de zakelijke omgeving gelden andere criteria voor goed functioneren. Plotseling krijg ik begrip voor de feministische razernij die vandaag de dag over mannen wordt uitgestort.
Verder eens met eerdere bijdragen: als sollicitanten wordt gevraagd naar plannen voor gezinsuitbreiding, dan zowel bij mannen als vrouwen.
CJ
|
|
4
-
02
-
2009
|
09
:
45
uur
Eens met RJL Visser. 15 reacties later en het gaat om kinderen en frisse kleertjes. Ik ben blij dat ik nog nooit tegen dergelijke achterlijke vragen en beoordelingen ben aangelopen. Ik leef mee met de professionele vrouwen die dit wel hebben meegemaakt. En dat terwijl de Nederlandse mannen heel graag meer de positie van zorgende (parttime) vaders willen innemen. Dan is dit niet echt bemoedigend voor hem om die keuze te maken. De carriere hangt dan al snel aan de spreekwoordelijke wilgen.
Succes mannen en vrouwen!
Chantal
|
|
25
-
05
-
2009
|
22
:
41
uur
Als ik een vrouwelijke sollicitant heb, ga ik toch echt niet vragen naar haar kinderplannen. Als de burgelijke staat erbij staat breng ik het gesprek er weleens op en kom ik er wel achter of ze kinderen hebben of niet. Maar het meest ben ik geintresseerd in de sollicitant haar kwaliteiten, ervaring, houding en persoonlijkheid. Kinderwens zou me een worst wezen, nou een zeer geschikte sollicitante echt niet afwijzen! En over het uiterlijk, tja voor zowel mannen als vrouwen geld, goed verzorgd geeft een goede indruk, maar mantelpakje, hoge hakken en veel make up zoals iemand stelt... tenzij het een secretaresse is is het wat mij betreft geen pluspunt.
