29 januari 2009 -
In tijden van dreigend (massa-)ontslag zijn de beste werknemers het eerste weg. Zij hebben voldoende contacten en zijn slim genoeg om het zinkende schip te verlaten voordat ze gedwongen werkloos worden.
Dat zeggen arbeidspsychologen Marc van Veldhoven van de Universiteit van Tilburg en Hans de Witte van de Universiteit Leuven op RTLZ.nl. Het is daarom niet ongebruikelijk dat bedrijven na een forse inkrimping moeite hebben om weer op de rails te komen: hun beste krachten zijn immers vertrokken.
Baanonzekerheid
Volgens De Witte is baanonzekerheid net zo belastend als de werkloosheid zelf. Dreigend ontslag werkt namelijk negatief op het gevoel van welbevinden op het werk en het risico bestaat dat werknemers in een neerwaartse spiraal terechtkomen.
Bron:RTLZ
het is een bekend verschijnsel en jaren geleden heeft, ik dacht Hammer dit fenomeen al eens beschreven in één van zijn boeken.
De ratten verlaten het zinkende schip, de honden die het beste kunnen zwemmen gaan het eerst.
Het is voor bedrijven meer dan ooit noodzakelijk hun talenten in kaart te brengen en beleid te ontwikkelen om juist die mensen die na de crisis het meest nodig zijn te behouden.
Hoe? Door middel van onze aga-folio komt u al een heel eind.
Tja, de beste werknemers zijn vaak ook de meest creatieve en ondernemende werknemers... Hoe zou het zijn als werkgever om hier een kans in te zien en binnen je organisatie te kijken hoe je deze zo aantrekkelijk mogelijk houdt voor mensen die van uitdaging houden?
Karel
|
|
30
-
01
-
2009
|
21
:
03
uur
Man m/v aan boord!!
In tijden van crisis lijkt het alsof het schip de golven maar moet doorstaan. Door met dezelfde kapitein en dezelfde instrumenten sterke staaltjes zeemanskunt te vertonen. Of -alternatef- gewoon ten onder gaan. Personeel dat vertrekt springt niet overboord, maar verlaat het schip als teken dat zij daar geen vertrouwen in hebben. Maar waar ligt hun vertrouwen wel? De kapitein zou kunnen overwegen om de goed krachten bij de te volgen koers te betrekken. Ook de minder goede krachten trouwens. Waar liggen kansen, waar mogelijkheden, waar liggen klippen, welke vaargeul is nog betrouwbaar. Alle hens aan dek. Organisaties en kapiteins zijn echter niet allen zo flexibel. In naam wel, maar in feite niet. In dat geval hebben goede krachten groot gelijk: weg wezen. Dat hadden ze misschien al veel eerder moeten doen.
Het lijkt zo makkelijk, geef de kaptein maar de schuld, een leuke hobbie die overal door de beste stuurlui, de mensen aan de wal, wordt gegeven.
Vertrouwen in een bedrijf, je baan, is iets complexer. Momenteel krijgen de mensen, god weet waarom, iedere dag weer onheilstijdingen om de oren. De media dikken het graag aan.''De woning markt stort in''. ''Duizenden ontslagen bij ...''. Voor de doorsnee landgenoot genoeg redenen om in blinde paniek een veilige haven te zoeken en om zelfs het veilige schip te verlaten.
Vertrouwen is een vreemd iets. Het kan in een keer omslaan, ook door invloeden van buitenaf.
Maar ja, als je liever vanaf de wal stuurt en een beetje populistisch het management de schuld wilt geven, dan heb je nogal makkelijk al die andere stuurlui op de wal mee.
Piet de Vries
|
|
2
-
02
-
2009
|
11
:
19
uur
Het lijkt me dat je degenen die het eerste het hazenpad kiezen nou niet echt de beste werknemers kunt noemen. Juist in crisistijden moet je op mensen aankunnen, anders kan ik ze in ieder geval missen als kiespijn.
Karel Christiaanse
|
|
2
-
02
-
2009
|
13
:
36
uur
Belanrijker wie er het eerst het schip verlaat of niet is de vaststelling dat het met onverkort handhaven van de sturingswijze tot nu toe niet zal lukken. Dat is geen zwartkijkerij maar de voortzetting van de algemene conclusie die aan de generaties veranderingsmanagement ,inclusief de huidige stand van zaken, wordt verbonden. Organisaties zijn met de voeten in beton komen te staan vanwege de wisselwerking tussen processturing en bezuiniging. Het management is zodanig technisch geworden dat leiderschap een ouderwets woord is geworden en informatiesystemen overuren draaien zonder dat de werkvloer er baat bij heeft. Ik zit er midden in, sta allerminst aan de wal. Wat de leerboeken nu beschrijven als vaststaand wordt gecompliceerd door de crisis. Wat te doen als veranderen volgens de veranderingsstrategien bijkans onmogelijk is geworden, leiderschap vrijwel verdwenen is, en het personeel amper voor meer gemotiveerd dan het eigen werk. De provincie Limburg heeft alle hens aan dek geroepen, daar wordt vanuit het brede bedrijf de aanloop tot nieuwe strategie genomen, later te vertalen naar structuur en inhoud. Gedurfd plan. Dat is wat anders dan af te geven op mensen die de boot verlaten of verlaten hebben. Niet wie de boot verlaat is interessant, maar degene die de beslissing durft te nemen om de tot standkoming van de strategievorming om te gooien, teneinde denkkracht te mobiliseren vanuit het bedrijf. Doel: overleven. Dat juist ambtenaren vooruitstrevend zijn verdient een vette publieksprijs.
Karel,
Dat het management technisch is geworden (of juist gebleven) geldt inderdaad maar al te zeer voor de overheid. De aloude regels en principes van het scientific management, compleet met machtsafstanden vieren nog steeds hoogtij in deze culturen. Dat is bij veel bedrijven anders. Daar is leiderschap de laatste jaren juist in opkomst, wordt gekeken naar mensen, geredeneerd vanuit mensen.
Ik weet niet wat de provincie Limburg aan het doen is, maar in eerste instantie lijkt het weer eens een vroom top-down plan. Het management, de top, verzint een strategie en gebruikt die als mal voor structuur en inhoud. De mensen op de vloer krijgen dat als een warme douche over zich heengeschud, maar, dat leert de ervaring, het zal geen verandering brengen. De macht domineert nog steeds en de minder machtige voelt zich aangetast in zijn kennis, kunde en positie.
Dus, erg vooruitstrevend ziet het er niet uit. Heb ik ongelijk, dan hoor ik dat ook graag, want leren doe ik graag, iedere dag.
Om even in de metaphoren van de scheepvaart te blijven:
een groot vliegdekschip, met aan boord een admiraal, vaart door dichte mist. Plotseling horen ze een scheepshoorn en zien ze lichtsignalen. De signalen seinen: ''wijk uit naar stuurboord''. De admiraal laat terugseinen: ''wijkt u maar uit''. Opnieuw komt het sein: ''wijk uit naar stuurboord''. De admiraal laat seinen:''wijkt u maar uit, ik ben een admiraal'', waarop de ander terugseint: ''en ik een vuurtorenwachter''
Zo zie je maar, soms kun je beter eerst luisteren naar een lagere in rang, die hebben echt goede ideeën. Bottom up verandering werkt vele malen beter dan top-down.
Ik help de provincie graag op weg in het uitdagende traject waar deze provincie voor staat.
Enne Piet, je krijgt het personeel dat je verdient. Als ze gaan kan het ook aan jou liggen
Karel Christiaanse
|
|
2
-
02
-
2009
|
17
:
00
uur
Leuk voorbeeld.
De technocratie bij de overheid strekt zich veel verder uit. De hele semi overheid is ervan vergeven. Ziekenhuizen en instellingen kunnen niet meer zonder. Maar alla .. Leiderschap is inderdaad weer in opkomst en dat is verheugend. Alleen ben je daar niet alleen mee. Er zijn nieuwe trends, ook waar en verheugend. Maar het is ook zo dat bedrijven ijzerenheinig doorkachelen met de inmiddels eigen manier van sturing. Om kort te zijn: de provincie Limburg (ik heb daar verder helemaal niets mee) doet het nu eens helemaal andersom. Rob de Wilde is dacht ik projectleider daarvan. Mobiliseren van interne krachten om naar een strategie toe te groeien. Baaie interessant en een grote durf voor de staten en de griffier. Of dit het nu helemaal is zal maar moeten blijken maar het is wel een boeiend experiment.
