29 oktober 2008 -
Angst voor baanverlies en of de rekeningen wel betaald kunnen worden, leiden wereldwijd tot stress en slapeloze nachten onder werkenden. En de managers mogen puin ruimen. Zelfs de beste mensen zijn momenteel namelijk minder geconcentreerd en doen hun werk dus minder goed.
Negen van de tien Amerikaanse werknemers liggen wakker vanwege geldzorgen, aldus onderzoek van de ComPsych Corporation. Bijna een derde maakt zich zorgen over de gestegen kosten van levensonderhoud, 29 procent piekert ’s nachts over schulden en veertien procent maakt zich zorgen over de hypotheek.
Druk
In Europa is het net zo. Uit onderzoek van de Britse verzekeraar Bupa blijkt dat een derde van de werknemers zich ernstig zorgen maakt over zijn/haar baan en dat twee van de vijf veel gestresster zijn dan voor de kredietcrisis. Bijna een kwart werkt regelmatig over om het risico van baanverlies te reduceren. De verzekeraars HSA en AXA PPP maken beide melding van een groeiend aantal werkenden dat toch gaat werken als ze ziek zijn, simpelweg omdat ze geen slechte indruk willen maken bij hun baas. Volgens HSA is het zelfs zo dat managers hun medewerkers onder druk zetten te blijven werken als ze ziek zijn en/of weer aan het werk te gaan voor ze volledig hersteld zijn. Ook AXA ziet dat tweederde van de werkenden de afgelopen zes maanden naar hun werk zijn gegaan terwijl het volledig gerechtvaardigd zou zijn dat ze thuis bleven.
Management
Steeds meer managers en werkgevers doen een beroep op externe adviseurs om hun werknemers steun en raad te bieden als ze kampen met problemen op het gebied van financiën of gezondheid. Zelfs als de stress niet direct gerelateerd is aan het werk, stellen werkgevers steeds meer in het werk om te zorgen dat de productiviteit niet lijdt onder de huidige malaise. Verder is het belangrijk dat managers leren de eerste stressignalen bij hun medewerkers – zoals prikkelbaarheid en verminderde concentratie - te signaleren. Slimme werkgevers leiden hun managers zodanig op dat ze een positief aanwezigheidsbeleid kunnen voeren en effectief aandacht weten te besteden aan mensen die opvallend vaak afwezig zijn en degenen die dusdanige gezondheidsproblemen hebben dat de kans bestaat dat ze langdurig ziek zullen zijn.
