3 december 2007 -
Managers die alles hebben opgeofferd aan hun carrière, dreigen na een eventueel ontslag in een zwart gat en een depressie terecht te komen. Dat zegt de Nederlandse managementcoach Manfred Kets de Vries op Express.be. Veel managers zijn volgens hem niet geschikt voor een echte leiderspositie en zijn daar zelfs bang voor, maar laten zich uit eergevoel toch verleiden om een dergelijke taak op te nemen.
Zwaar leven
"Managers verdienen weliswaar veel geld, maar leiden een hard leven," aldus Kets de Vries tegenover Manager Magazine. "Ze slapen bijzonder weinig en ze worden overstelpt met informatie. De voortdurende strijd om prestige verhoogt de stress nog eens. Dat kan bij een eventueel ontslag – wat veel vlugger gebeurt dan vroeger – bij sommigen tot zware depressies leiden. Ze hebben alles voor hun carrière opgeofferd. Ze waren nooit thuis, hebben hun vrienden opgegeven en de opvoeding van hun kinderen verwaarloosd. Wanneer zij ook nog hun baan verliezen, dreigt een totale catastrofe. Ze zullen dan ook alles doen om hun baan te behouden."
Nobelprijssyndroom
Velen hebben er volgens Kets de Vries angst voor om de verantwoordelijkheid op zich te nemen. "Ze hebben angst om helemaal aan de top te staan," voert hij aan. "Ik noem dat het Nobelprijs-syndroom. Deze managers vinden het perfect om in de achtergrond te werken en de tweede of derde man van het bedrijf te zijn. Maar ze zijn er als de dood voor om helemaal bovenaan te komen." Maar soms is het eergevoel groter dan de angst. "Toch kunnen ze zelfs dan soms beter een topfunctie weigeren," voert hij aan. "Sommige managers raken na verloop van tijd zo onzeker en gedesillusioneerd, dat ze onbewust op een ramp afsturen, zoals het onoordeelkundig opkopen van andere bedrijven. Ze dagen het noodlot uit. Maar soms worden toplui van bedrijven door de grotere druk van aandeelhouders en media ook veel voorzichtiger. Maar ook dat gaat ten koste van de goede werking van het bedrijf. Een bedrijf dat geen risico’s neemt, gaat achteruit."
Ideale manager
De ideale manager bezit volgens Kets de Vries een hoge emotionele intelligentie en kan met zijn angsten en depressies omgaan. "Bovendien moet hij zelfkritiek niet uit de weg gaan en goede medewerkers zoeken," stelt hij. "Een leidersfiguur moet energetisch kunnen handelen, maar tegelijkertijd ook energetisch over zichzelf kunnen nadenken."
Bron:Managing21, Express.be
Ik vind dit nogal een open deur. Manfred Kets de Vries heeft interessanter theorieen geschreven over managers dan dit. Iedereen die zich volledig opoffert voor de realisatie van een doel, voor de verzorging van een ziek familielid of noem maar op, en daarbij alle contact met de buitenwereld verliest, loopt een groot risico om in een zwart gat terecht te komen. Voor topsporters geldt dat, zodra hun carriere voorbij is; voor mantelzorgers zodra het te verzorgen familielid is overleden of in een verpleegtehuis is opgenomen; voor het type managers dat hij beschrijft zodra er niets meer te managen valt. Kortom MKdV: bedenk een origineler thema of een origineler visie. Dit klinkt te veel retro.
Ik heb de twijfelachtig eer om al diverse keren managers naar huis te hebben mogen sturen. In de meeste gevallen zag ik echter dat deze mannen en vrouwen vaak sterker terug kwamen in functies die beter bij hen pasten.
Ook zelf heb ik de ervaring een paar keer mee mogen maken en iedere keer weer kom je er sterker uit.
Ik weer niet waar Ketz de Vries zijn gegevens vandaan heeft, maar mijn ervaring is echt heel anders.
