6 november 2007 -
U werkt u kapot om het beste uit uw team te halen en wat krijgt u? Stank voor dank! Uit onderzoek van het Britse Investors in People blijkt dat acht van de tien werknemers zich in de steek gelaten voelen door hun baas en dat een derde hem of haar niet vertrouwt. De meerderheid van de werknemers vindt dat hun leidinggevende hen niet genoeg steunt, niet luistert en zelden de hele waarheid vertelt. Vooral werknemers die al lang in dienst en werknemers van grote bedrijven wantrouwen hun manager.
Verregaande consequenties
Meer dan de helft is er zelfs van overtuigt dat de baas alleen aan zichzelf denkt. Eveneens meer dan de helft denkt dat hun manager in staat zou zijn om dingen die hem in vertrouwen verteld zijn door te spelen naar andere stafleden. Slechts een vijfde wendt zich met gevoelige werkgerelateerde kwesties dan ook tot zijn baas. Meer dan de helft stapt in zo’n geval liever naar een collega. Dit gebrek aan vertrouwen in het management kan ernstige consequenties hebben, waarschuwt Investors in People. Bijna zeven van de tien werknemers zeggen dat het de sfeer negatief beïnvloedt, iets minder dan de helft dat het de teamspirit vernietigt en vier van de tien dat ze ten gevolge daarvan op zoek zijn gegaan naar een andere baan,
Basis van succes
Simon Jones, CEO van Investors in People: "Vertrouwen is essentieel om effectieve relaties tussen managers en hun team op te bouwen en te onderhouden en de basis van succes. Uit dit onderzoek blijkt echter dat minder dan een derde van de werknemers hun baas volledig vertrouwen. Gebrek aan vertrouwen leidt echter tot minder betrokkenheid en productiviteit. Managers moeten dan ook alles op alles zetten om ervoor te zorgen dat hun werknemers hen vertrouwen, oog hebben voor hun problemen, meer communiceren en eerlijker zijn. Werkgevers moeten hun managers op hun beurt helpen de benodigde vaardigheden daarvoor te ontwikkelen. Als dat niet gebeurt, is het management eerder een bedreiging dan een toevoeging voor de betrokkenheid."
Tips
Wat kunnen managers doen om een vertrouwensband met hun personeel op te bouwen? Bijna twee van de vijf werknemers vinden dat managers vaker met hen in gesprek moeten gaan en een derde dat ze gewoon eerlijker moeten zijn en hun woord moeten houden.
Ik kan mij totaal niet vinden in bovenstaande beweringen. Mijn leidinggevende steunt mij veel zaken, ik kan hem benaderen als ik vragen heb en ik vertrouw hem volledig. Dat is trouwens wederzijds. Hij is een van de beste managers die ik tot nu toe gehad heb.
Ad de Beer
|
|
6
-
11
-
2007
|
07
:
58
uur
Aardig onderzoek, maar ik vraag me af of het ook geldig is voor de Nederlandse samenleving. Nederlandse managers zijn meer open dan Engelse en wat dat betreft nemen we een bijzondere plaats in in Europa, misschien zelfs wel de wereld.
Als manager in een multinational zie ik de verschillen in de diverse landen. In Frankrijk bijvoorbeeld zijn de managers erg autoritair en is er een geweldige machtsafstand. Ook in England is de machtafstand erg groot. In Duitsland is het minder, al verschilt het weer van Bundesland tot Bundesland.
In ons land heet de baas gewoon Piet en dat is een duidelijk onderscheid met de andere landen.
Er kunnen vele motieven zijn voor het wantrouwen van de baas. (Laten wij veronderstellen dat de steekproef voor dit onderzoek aselect is geweest).
Als voormalige DGA van een bedrijf met 26 medewerkers, verdiende ik minder dan twee van mijn medewerkers. Na mijn ervaring was dit vrij uitzonderlijk.
Ik denk dat vertrouw in de baas aanzienlijk zou toenemen als de baas niet automatisch meer zou verdienen dan zijn medewerkers. Waarom is de baas meer waard dan zijn (gespecialiseerde) medewerkers? Als het om vraag en aaanbod ligt, dan zou dit niet zo zijn. Immers, voor vele functies zijn de vereiste kennis en vaardigheden voor management vaak minder schaars dan die voor sommige gespecialiseerde functies.
J. Ricks
|
|
7
-
11
-
2007
|
07
:
20
uur
Dhr de Beer heeft gelijk met deze opmerking. Engeland is Nederland niet en sterker nog dit zal per bedrijf ook verschillen.
Ik kan niet meegaan met Christian Gibson. Meer verantwoording brengt ook verplichtingen en daar hoort m.i. een beloning bij. Ik denk zelfs dat dit niets te maken heeft met vertrouwen. Het feit dat je specialisten hebt in je organisatie die meer dan jij verdienen ligt op een totaal ander vlak.
Vertrouwen ligt in de integriteit van personen en het beeld wat jij van hen hebt. Zo is het mogelijk om een baas te hebben, die je qua karakter niet ligt, maar door zijn of haar handelen weet je dat er wel degelijk sprake is van een integriteit op professioneel niveau.
Jef Cumps
|
|
7
-
11
-
2007
|
13
:
21
uur
En dat terwijl vertrouwen dé graadmeter is voor het succes van een manager! Voor meer (Klik hier)
Martijn Dood
|
|
8
-
11
-
2007
|
11
:
24
uur
Krijg je meer vertrouwen in je leidinggevende als hij vaker met je praat? Volgens mij is dat een typische 'vergadercultuurgril'.
Ik kan me er volledig in vinden dat de leidinggevende moet doen wat hij zegt en moet zeggen wat hij gaat doen en verwacht wat anderen doen. Dan schept vertrouwen, maar eindeloos praten over hoe het ook zou kunnen terwijl er niet de daad bij het woord wordt gevoegd, werkt volgens mij compleet averechts.
Wat ik dan in dit verhaal nog wel mis is dat een goede leider nogal snel neigt naar enige mate van narcisme en gebrek aan empathie. Leiders worden door andere leiders geselecteerd op verkeerde gronden. Dan kan je vervolgens niet iemand met het inlevingsvermogen van een winterband gaan verwijten dat hij of zij geen goede band met het personeel opbouwt.
Ad
|
|
8
-
11
-
2007
|
12
:
50
uur
@Martijn,
Nou, Nou, wat een vakbondstaal uit de jaren '60 van de vorige eeuw!
Praten met mensen is wat anders dan vergaderen. Tja, als rode vakbondsman uit de jaren '60 weet je dat natuurlijk niet.
Nee, hier wordt bedoeld dat de leidinggever ook eens zegt dat het kloteweer is of informeert of de kat al bevallen is.
Ook van een medewerker mag toch verwacht worden dat hij doet waar hij voor aangenomen is? Ik weet dat de bonden en de linkse politiek daar anders over denken, maar het is wel de basis van de arbeidsovereenkomst.
En dan dat narcisma, hoe kom je erop? Ja, de leiders van de vakbeweging in de jaren '60 en de leiders van de linkse partijen hebben daar wel last van. Maar het selektiemechanisme dat jij beschrijft zie je bij een moderne organisatie (een enkele daargelaten) echt niet meer.
Martijn Dood
|
|
9
-
11
-
2007
|
11
:
39
uur
@Ad
In de jaren '60 waren mijn ouders nog druk bezig met elkaar ontmoeten, maar goed ik zal hier niet te strijde trekken tegen de hokjesgeest, dus label het zoals je wilt.
Als er staat: ''werknemers vinden dat managers vaker met hen in gesprek moeten gaan'' dan zie ik gelijk een geplande afspraak voor me en dat schaar ik dan voor het gemak onder 'vergaderen'. Dat is gesimplificeerd, geef ik toe, maar gezien je eerste opmerking zou dat je moeten aanpsreken. Informeren of de kat bevallen is, dat is een praatje. Als ik een praatje met iemand houd en ik zeg nadien: ''Dat was een boeiend gesprek!'', dan heeft het praatje zich ontwikkeld tot een volwaardig gesprek of ik kan geen gesprek van een praatje onderscheiden. Dat laatste zou mijn opvatting over leiders gekozen door leiders overigens onderstrepen.
Als met gesprek een praatje wordt bedoeld, dan vind ik het vreemd dat slechts 2 op de 5 werknemers hier meer van willen. Zijn die andere drie sociopathisch? Zijn die twee fanatieke praters of zijn die twee managers voortdurend aan het zwijgen. Misschien moet daar nog eens een verdiepend artikel over verschijnen. Als echter hetgeen er in het artikel geschreven staat precies datgene is wat jij interpreteert en vervolgens in je reactie verwoordt, dan moet ik je gelijk geven en accepteren dat jouw interpretatie de mijne overtreft. Waarschijnlijk zullen we daar nooit hard bewijs voor vinden, dus ik hou het maar in het midden.
''Ook van een medewerker mag toch verwacht worden dat hij doet waar hij voor aangenomen is?'' Klopt! Waar in mijn reactie vind jij een aanwijzing dat ik het daar niet mee eens zou zijn? En wat heeft dit met bonden en/of linkse politiek te maken? En dan heb ik het meest vreemde nog niet aangehaald: Met welke reden haal je een bewering aan waarvan je laat lijken dat het de mijne is en koppel je daaraan een gedachtengoed wat ook niet de mijne is en welk doel dient het?
Narcisme is een heel gezonde eigenschap voor een manager omdat hij of zij ook af en toe minder populaire beslissingen moet nemen. Dan helpt het dat je je eigen mening boven die van de groep stelt. Bovendien zijn de dominantie- en ambitie-component van de narcistische inslag bijzonder praktisch bij het streven naar meer (winst, marktaandeel, efficiëntie, etc). Als je echter niet tijdig gas terug neemt en het belang van de groep in ogenschouw neemt, dan kan narcisme hinderlijk zijn. En wie vermindert empathisch is of wordt, ziet de behoeften van anderen (vooral sociaal-emotioneel in deze) niet en mist daarmee de waarschuwing om aan het groepsbelang te denken. Gebrek aan empathie in combinatie met een bovengemiddelde narcistische inslag kunnen dan verkeerd uitpakken. Dat is echter geen regel.
Het selektiemechanisme, zoals jij het aanduidt, dat ik beschrijf is dat leiders kiezen welke leiders er zijn. Het bestuur kiest het middenmanagement. Het middenmanagement kiest de voormannen. Het is niet het personeel die de manager aanstelt, maar andersom. Dat gebeurt nog elke dag, althans, in de bedrijven waar ik werk wel.
Ik ben overigens wel benieuwd wat de vakbeweging van de jaren '60 je heeft aangedaan dat je hier zo ageert tegen hen. Als je 4 decennia later nog deze woede voelt, dan moet het wel iets vervelends zijn lijkt me. Sterkte daarmee!
Ad
|
|
12
-
11
-
2007
|
11
:
06
uur
@Martijn,
Ook ik was in de jaren '60 druk bezig met, wat nu heet daten, het in toom houden van de stromen testosteron die in de pubertijd bezit nemen van het mannelijk lichaam en ook de geest vertroebelen.
De jaren'60 waren simpel. Alles was binair. Je was voor Ajax of voor Feyenoord. Je was voor Puch of je was voor Zundap. Je had lang haar of kort haar en daar lagen ook nog een aantal dwarsverbanden in.
In de jaren '60 hebben ''wij'' ook met zijn allen de grondslag gelegd voor deze maatschappij, de sociale revolutie in Parijs, rond 1968, Flowerpower in San Francisco, Woodstock.
Iedereen was links, socialist. Zelfs Hans Wiegel zie het toen al, als je jong bent dan is het normaal als je links denkt. doe je dat op je 30e nog steeds dan ben je naief. Verstand komt met de jaren per slot.
Ik vind dat er een fors aantal principes die indertijd voor Links zijn neergezet doorgeschoten zijn, een van die dingen is de medezeggenschap. Inspraak is wat anders dan gelijk krijgen en links heeft er nog steeds last van dat ze gelijk willen hebben, wat het ook kost. Mijn mening, staat dus ter discussie. Maar het verklaart mijn aversie tegen de vakbeweging. Vreemd misschien, ik ben ruim 12 jaar OR lid geweest, maar wel vanuit een liberale overtuiging, wat me weer veel scheldpartijen van vakverenigingen opleverde.
Ik ben het niet met je eens dat narcisme een goede eigenschap van managers is. Een Narcist is iemand die zichzelf graag in het middelpunt ziet staan. Iemand die graag alle aandacht heeft en dat vind ik een slechte eigenschap voor leidinggevers. Leidinggevers luisteren naar mensen en nemen op basis daarvan een besluit. Dat vraagt soms moed, dat is waar, maar dat is wat anders dan narcisme.
Luisteren is het belangrijkste en meest verwaardloosde onderdeel van communiceren. Iedereen wil praten, maar vergeet te luisteren (ook iets wat ik tegen de bonden uit de jaren '60 heb).
Als je luistert leer je je mening te vormen op basis van informatie. Een leider die een besluit neemt enkel en alleen gebaseerd op zijn eigen mening past niet meer in onze cultuur.
Als 'slechts'' 2 op de 5 medewerkers meer behoefte heeft aan een praatje wil dat zeggen, volgens mij, dat 60% van de leidinggevers voldoende communiceerd, en dat is een bemoedigend cijfer toch?
Met betrekking tot het selectiemechanisme heb je wel een beetje gelijk. Het management neemt het besluit. Maar opnieuw, het management doet er slim aan (en er zijn veel slimme managers) om zich bij haar keuze te laten leiden door de informatie die van de werkvloer krijgt. Selectiecommissies spelen een belangrijke rol in deze, of niet soms? Stel je een leidinggever aan die niet geaccepteerd wordt door het personeel dan heb je snel een ernstig probleem.
Kortom, communicatie met het personeel is van levensbelang voor de effectiviteit van een bedrijf.
Martijn Dood
|
|
13
-
11
-
2007
|
11
:
15
uur
@Ad
Helemaal met je eens dat communicatie met het personeel van levensbelang is voor de effectiviteit van de organisatie. Maar goede communicatie is sowieso de basis voor elke gezonde relatie.
Zelfs wij worden het eens na wat heen en weer getyp op deze pagina.
Suzie
|
|
15
-
07
-
2010
|
20
:
33
uur
Ik herken best wel wat uit dit onderzoek. En laten we wel wezen dat het niet meteen alleen om de manager moet gaan. In mijn geval totaal niet. Ik heb veel aan mijn manager te danken. Dat is iemand die wel hart heeft voor de medewerkers en er nog wat van probeert te maken. In mijn geval is het de baas zelf die ik niet meer vertrouw. En dat is misschien ook wel logisch na allemaal gebroken beloftes van bijvoorbeeld uitblijvende salarisverhogingen (en mijn salaris is inmiddels ook helemaal al niet marktconform meer...), etc. Ik kan een heel lijstje maken. Ben dan ook zelf aan het rondkijken, want die enkele keer dat ik hem probeerde te spreken, luistert hij ook niet. Hij speelt gemene trucjes uit zodat je niet kunt onderhandelen of vragen kan stellen... allemaal afspraken verschuiven en/of laten uitlopen om jouw contractbespreking van een uur er uiteindelijk in een paar minuten af te ronden in zijn voordeel. In ieder geval geen baas met een hart voor zijn personeel maar iemand alleen voor de centen. Verbaasd me niets waarom er momenteel ook veel uitloop bij ons is... (o.a. omdat men niet kan doorgroeien, geen hoger salaris krijgt, etc.).
Sjors
|
|
18
-
07
-
2010
|
16
:
14
uur
Heb je wel eens een goede baas gezien? die zijn er net zoveel als rode ganzen.
margo
|
|
20
-
07
-
2010
|
12
:
33
uur
Misschien is het wel een illusie om van een leidingevende te kunnen verwachten dat je hem/haar 100% kunt vertrouwen.
Een manager heeft te veel verschillende rollen om soms met gevoelige informatie niks te mogen doen. Als werknemer kun je je dit ook wel realiseren en voor jezelf bedenken wat je wel/ niet communiceerd. Uiteindelijk zullen de meeste managers reageren en handelen vanuit ''bedrijfsbelang''.
Overige zakelijke besprekingen en beloftes over salarissen etc gewoon vastleggen.Dan is het duidelijk voor iedereen.
Suzie, sterkte.
