13 augustus 2007 -
Jonge mensen die een veeleisende baan hebben, lopen twee maal zoveel risico op depressies en angststoornissen als degenen die zijn werkzaamheden op hun gemak uit kunnen voeren. Dit blijkt uit onderzoek van King’s College waarvoor ca. 1000 32-jarige Nieuw Zeelanders ondervraagd werden die al sinds hun geboorte bij een longitudinaal medisch onderzoek betrokken zijn.
Direct verband
Het gaat over een groep van mensen aan het begin van hun loopbaan met zeer uiteenlopende beroepen, van politicus en politieman/vrouw tot vuilnisophaler en chirurg. Bij de vrouwelijke deelnemers noteert het onderzoek veertien procent depressies en/of angststoornissen, bij de mannelijke deelnemers tien procent. In alle gevallen gaat het om mensen die geen voorgeschiedenis van mentale problemen hebben. Het onderzoek besluit dus dat er een direct verband tussen de psychische moeilijkheden en de veeleisende baan bestaat.
Topkok
Mensen met een weinig stresserend beroep lopen tweemaal minder risico. Een stressvolle baan betekent niet automatisch een intellectueel uitdagende baan. De meest stressvolle functie bleek immers chef van een groot restaurant. Iedere dag opnieuw moet zij/hij het klaarspelen om het eten smakelijk, keurig en tijdig te serveren en als het misloopt kijkt de kok tegen alle teleurgestelde klanten aan. Het publieke karakter zet een enorme druk op deze vrouw of man.
Vrouwelijke hormonen
Uit het onderzoek blijkt dat vrouwen een consistent hoger risico lopen op psychische stoornissen door hun werk dan mannen, maar wel alleen zolang ze in hun vruchtbare jaren zijn. De onderzoekers veronderstellen dan ook dat het vrouwelijk hormoon oestrogeen hiervoor verantwoordelijk is.
Bron:6Minutes
Als ik het artikel belees, en ik haal me even wat uitzendingen van Gordon Ramsey voor de geest kan ik me wel een paar zaken indenken, daar hoef je dan absoluut geen expert voor te zijn.
Wanneer leidinggevenden/managers een dusdanige kritische blik hebben van zichzelf, ergo ook dus naar anderen, dan is het niet moeilijk te begrijpen dan ze op gezette tijden zeer gefrustreerd zullen worden.
Immers, als je bijzonder kritisch op jezelf bent straal je dat uit en draag je dat ook over op anderen. Wanneer je chef kok bent is er een heel team afhankelijk van jou en je instelling. Datzelfde geld natuurlijk voor het verwachtingspatroon van je klanten.
Vicieus
Je stap een vicieuse cirkel in die de stress alleen maar zal doen toenemen en de druk van alle kanten verhoogt. Dat dit ontegenzeggelijk zal lijden tot stress en kwalen kan ik je garanderen.
Dit geld overigens niet alleen voor de top kok maar ook op andere gebieden die ik heb gezien. Net even ietsje meer productie, moet kunnen. Als dit kan worden gerealiseerd wordt er gesteld, jullie konden dat toen ook dus nu maar weer. In andere woorden, de bal, de stress wordt bij een ander neergelegd. Deze houding blijft niet zonder gevolgen uiteindelijk.
Er gaat een belangrijke waarschuwing uit van dit artikel. Behandel een ander niet zoals je jezelf zou behandelen. Daarmee raak je het gevoel voor verhoudingen kwijt met alle kwalijke gevolgen van dien.
In het opzicht als een waarschuwing en reminder een zeer waardevol artikel die elk manager moet wijzen op het gegeven dat eisen stellen best gezond is maar generaliseren wat dit betreft soms funest kan werken.
RC PM
heer John Montana
|
|
13
-
08
-
2007
|
17
:
28
uur
@ RC - Behandel anderen net wél zoals je jezelf zou behandelen.
Dat geeft je een soort van vertrouwde omgeving zodat een deel van de druk wordt weggenomen.
Constant een rol spelen, zeker eentje waar je jezelf induwt, gaat op termijn nefast eindigen.
Al de druk, van waar die ook komt, kan men beheren.
De meeste kunnen dat niet.
Daar komt dan stress van.
Beheer en beheers de invloeden en er zal opmerkelijk minder druk zijn.
De meeste láten zich beheren en beheersen. Gevolg: stress, wat dat ook moge zijn....
Ik zou niet eens willen dat de mensen met wie ik werk behandel zoals ik mezelf behandel. Voor mezelf houd ik er een hoog moraal en ethos op na zonder perfectie na te streven. Dat zijn zo maar twee zaken die ik hoogstens kan vragen van diegene met wie ik werk doch zal het nooit afdwingen.
De reden hiervoor is heel simpel. Ik erken mijn eigen plussen en minnen en doe dat ook bij anderen. Dan krijg je een ander streven, namelijk die naar cohesie. Als ik van een ieder hetzelfde verlang dan zal ik alleen op weerstand en stress stuiten. Juist door dit na te laten krijg ik heel veel voor terug.
Loyaliteit, een x-aantal extra ogen die mee kijken, een open cultuur waar mensen mensen kunnen zijn en me zelfs uit eigener beweging voorzien van de informatie die ik nodig heb om goed te kunnen functioneren. Ik kan bogen op verschillende bronnen van expertise en deze dan ook daar inzetten waar ze het beste passen.
Op die manier komen vanzelf de hiaten wel naar boven die vervolgens dan nog kunnen worden ingevuld. Als ik de mensen zou behandelen als ik mezelf doe dan ben ik bang dat mijn weg een stuk zwaarder zou worden. Maar goed, het is maar een invalshoek.
In alle gevallen heeft het ervaren van stress te maken met het kennen van je eigen grenzen. De balans tussen je verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk, en het op tijd aangeven dat je je eigen grenzen daarin overschrijdt is verstoord.
De werknemer èn de werkgever zouden er beiden mee gediend zijn wanneer er ruimte is om het midden voor beiden te kunnen bespreken. Zodra iemand uitvalt is dat moment allang voorbij.
Verzuimbegeleiding zou daarom idealiter een integraal onderdeel uit moeten maken van een systeem waarin een open gesprek tussen management en medewerker wordt gerespecteerd; waarin de grenzen van het mogelijke blijvend worden afgetast.
Zoals we weten is er gezonde stress en ongezonde stress. Stress wordt ongezond als men er niet mee kan omgaan. Ik ben het daarom zeker met de heer Montana eens.
Het probleem is dat waar stress nog als aangenaam ervaren wordt, men een grens over kan gaan zonder het te bemerken en plotseling in een ongezonde stress situatie komt. Er volgt onmiddellijk ontkenning van de eigen verantwoording, de schuld wordt overal elders gezocht en men glijdt af in ziek zijn.
Hoe men elkaar behandelt speelt zeer zeker een grote rol, maar stress heeft in de eerste plaats een oorzaak van binnenuit. Het onderzoek wijst op depressie en angststoornissen als gevolg. Deze zijn echter terug te voeren op de angst die om welke reden dan ook aanwezig is of opduikt. Onzekerheid over zichzelf, geen balans tussen binnen - het onbewuste - en buiten - de realiteit -, waardoor de neiging ontstaat naar anderen te kijken en te doen en leven wat anderen voordoen of verlangen.
En zo is het belangrijk, zoals mw. Hoogstadt-van Soldt aangeeft, dat het open gesprek gerespecteerd wordt, waarin de grenzen van het mogelijke blijvend worden afgetast.
Daarvoor is het nodig dat men elkaar werkelijk kent, elkaars belangrijkste waarden ruimte geeft en duidelijk weet hoe men elkaar kan aanvullen, opvangen en versterken. Er is een steeds grotere eenzaamheid en innerlijke vervreemding, die echt ongelukkig maakt. Ieder voor zich en met elkaar kan dat tegen gaan en veranderen.
Jonge mensen, met uitstekende opleidingen en kennis die ze makkelijk vergaren, worden gevorderd en intensief belast waardoor de toch al aanwezige ambitie extra wordt gestimuleerd. De afgenomen menselijke interactie en het bewust ontregelen van de leeftijdsbalans in bedrijven hebben o.a. invloed op hoe de werkbelasting wordt ervaren.
Veeleisende banen hebben altijd bestaan. Zo is stress niet nieuw. In vroegere tijden was men overwerkt. Ook toen bleek al dat de oorzaak eerst bij de persoon zelf lag, maar dat de omstandigheden versterkend werkten. De toename en vooral op jonge leeftijd is van deze tijd en moet in verband gebracht worden met hoe bedrijven het menselijke wel of niet toelaten en ruimte geven. Een nieuwe benadering begint voorzichtig door te dringen. De urgentie is echter hoog!
Montana
|
|
7
-
10
-
2007
|
02
:
17
uur
@Rene Civile
>Ik zou niet eens willen dat de mensen met wie ik werk behandel zoals ik mezelf behandel.
Spijtig, dat wijst erop dat je je mensen niet (wil) ken(t)nen.
Probeer je mensen te kennen, wie/wat ze zijn, wat hun interesses zijn, hoe en wat hun thuisomgeving is...
Ik weet een heel aantal zaken van de mensen waarmee ik samenwerk, zeg maar mijn werknemers.
Ik weet o.a. wanneer hun kinderen examens hebben, wie iemand op de universiteit heeft zitten enz.
Dit zijn allemaal kleine details, maar leiden ertoe dat ik weet hoe iemand 'te behandelen'.
Dat is wat ik bedoel wanneer ik stel dat je je mensen moet behandelen zoals je zelf behandeld wil worden.
Er zijn een aantal factoren buiten het werk die drukken op een mens. Er bestaat geen knop die je zomaar kunt omzetten wanneer je op het werk bent die die (mogelijke) problemen uitschakelt.
Als werkgever kun je wel een omgeving scheppen waardoor die druk draaglijk wordt, al is het maar voor enkele uren.
Iemand gewoon vroeger laten vertrekken omdat je weet dat er een kind ziek is doet wonderen.
Verminder daarom het loon niet. Er zal zich wel eens een situatie voordoen waar die mensen dan ook vrijwillig langer zullen blijven, zonder daarom onmiddellijk compensatie te eisen....
Mijn mensen zeggen niet dat ze bij 'naam van het bedrijf' werken.
Ze zeggen dat ze voor 'mijn naam' werken.
