Ontslagen werknemer vaak lamgeslagen door machteloosheid
14 juni 2007 -
Werknemers die zelf ontslag nemen, zijn minder depressief en gemotiveerder om een andere baan te vinden dan degenen die ontslagen worden. Dit blijkt uit onderzoek van dr. Lea Waters van de University of Melbourne, die een groep werkzoekenden (de helft vrijwillig opgestapt, de helft de laan uitgestuurd) volgde tijdens hun speurtocht naar een nieuwe baan.
Werknemers die ontslagen zijn voelen zich over het algemeen machteloos en zijn daarom veel minder gemotiveerd op zoek te gaan naar een nieuw werkomgeving.
Zinloos Een respondent verwoordde het als volgt: "Ik wilde helemaal niet weg bij mijn baas, het was niet mijn eigen beslissing. En nu lijkt het weer of anderen – werving- en selectiebureaus en potentiële werkgevers – voor mij beslissen over mijn volgende baan en mijn leven." Een ander stelde: "Mijn re-integratieadviseur blijft maar manieren aandragen waarop ik mijn cv kan verbeteren, maar waarom zou ik? Ik word waarschijnlijk toch weer ontslagen."
Rol manager Dr. Waters ontdekte ook dat degenen die een nieuwe baan vinden na eerder ontslagen geweest te zijn, zich onzekerder voelen in nieuwe baan, minder betrokken zijn bij de nieuwe onderneming en werk en privé slechter kunnen combineren dan voorheen. "Depressieve gevoelens en de motivatie om een nieuwe baan te zoeken, liggen niet alleen aan het individu maar hangen ook sterk af van de manier waarop ondernemingen hun werknemers laten gaan. De ex-werkgever kan een belangrijke rol spelen in het minimaliseren van die negatieve gevoelens door de ontslagen werknemer bijvoorbeeld een re-integratietraject aan te bieden. Ook voor de nieuwe werkgever is het belangrijk te weten op welke manier de persoon bij zijn vorige baas vertrokken is, zodat hij diegene kan helpen onzekere gevoelens te overwinnen."
Mijn GBV ( Gezond Boeren Verstand) zegt dit al jaren, hier is echt geen wetenschappelijk onderzoek voor nodig. Wel ben ik het absoluut eens met de conclusie dat de wijze waarop een ontslag gebeurt wezenlijk is voor de verwerking. Ook iemand ontslaan kan met respect voor de betrokken persoon gebeuren (hard op inhoud, zacht op de persoon). Maar al te vaak vinden managers iemand ontslaan zo moeilijk, dat ze, vanuit hun eigen ongemakkelijke gevoel, maar wat aanrommelen en niet eerlijk zijn. Daarbij brengen ze overigens niet alleen schade aan de betrokken werknemer, maar ook voor de achterblijvers en de bedrijfsnaam is het beter als het ontslag op een correcte manier gebeurt. En zo moeilijk is dat niet.
Ad de Beer
|
|
14
-
06
-
2007
|
10
:
29
uur
Wat sta ik te kijken van de uitkomsten van dit onderzoek!
Is daar nu echt onderzoek voor nodig geweest? Het is een deur die verder openstaat als de stormvloedkering in de Oosterschelde.
Ontslagen worden leidt tot een rouwproces. Ontkenning, woede, berusting. Zolang mensen in de ontkenning zitten (hoe kan mij dat nu gebeuren?) is de "state of mind" niet echt op de toekomst gericht. De job-coach (wat een verschrikkelijke job-title zeg) moet mensen niet bevestigen in die rol, maar juist naar de woedefase brengen en de energie die daarbij wordt vrijgemaakt richten op de toekomst. Kortom, het onderzoek bewijst alleen dat deze jobcoaches hun vak niet helemaal verstaan. Erger nog, door te wijzen op onvolkomenheden in een CV of brief smijt je de mensen weer een paar kilometer terug in het rouwproces.
Heb je zelf ontslag genomen dan voelt dat aan als een overwinning (ik ken het, heb het twee keer gedaan) en je barst van de positieve energie.
Maar om daarvoor nu een onderzoek te moeten doen?
Doet me denken aan die sociologen die vier jaar bezig waren om te ontdekken dat er hoeren op de wallen zitten.
Ook dat had ik na 2 minuten al door.
heer p. zwart
|
|
14
-
06
-
2007
|
11
:
30
uur
Het lijkt me niet meer dan logisch dat je je beter voelt wanneer je ontslag neemt dan wanneer je ontslagen word. Dat je dan ook gemotiveerder gaat zoeken is vanzelfsprekend, dus ik snap niet dat er een vergelijking moet zijn binnen dit onderzoek.
Ook het voorbeeld van die meneer die commentaar geeft op zijn reintegratieadviseur is meer een voorbeeld van een persoon die niet happy is met zichzelf en dus ook geen zelfvertrouwen heeft. Misschien is dat wel de reden dat hij of zij overal ontslagen word. Niemand zit op een depressieve collega te wachten.
Ik zou zelf ook een stuk gemotiveerder zoeken als ik ontslag neem. Mocht ik ontslagen worden dan wil ik heel goed weten wat de reden van mijn ontslag is. Als het aan mijn persoonlijke competenties ligt dan weet ik waar ik aan moet werken voor de volgende baan. Dit scheelt ook een hoop gezeur voor dat reintegratie traject. Ofterwel hand in eigen boezem steken en kijken waar je aan kan werken in plaats van bij de pakken neer gaan zitten. Misschien is dit makkelijk gezegd maar er komt vroeg of laat toch echt een moment dat je zo moet denken.
mevrouw Lia Donkers
|
|
14
-
06
-
2007
|
23
:
33
uur
Ik denk dat een ontslag altijd een ingrijpende gebeurtenis is.
Helaas geburen er tijdens een ontslagprocedure zoveel waarin het vaak al lang niet meer gaat om competenties. Niet zelden gaat een werkgever over tot een persoonlijke aanval en dan wordt er inderdaad maar wat aangerommeld en veel meer schade toegebracht dan nodig is.
Vroeger was de werknemer ook gedwongen om zich met hand en tand te verzetten tegen ontslag om zo een eventuele WW veilig te stellen. Nu is dat minder nodig nu het UWV een pro-forma regeling accepteert.
Ik hoop dat werkgevers van deze regeling gebruik maken zodat er aan een ontslag tot ewen goed einde kan worden gebracht.
heer RE Zitter
|
|
15
-
06
-
2007
|
09
:
17
uur
Een ontslag krijgen is een ingrijpende gebeurtenis. Vooral als leidinggevenden jou ontslaan, omdat je teveel kritiek op hun financieel beleid geeft. Je wordt gedwongen om het ontslag in een rechtzaak aan te vechten. Je wint het ook nog, maar het beleid is de arbeidsverhouding is verstoord en ga je met een zak centje de deur uit. Logisch, dat je geen vertrouwen meer heb in het ontslagrecht van deze staat. Het onrecht dat je wordt aangedaan, alleen dat je hart heb voor de zaak waar je met plezier heb gewerkt en de leidinggevende het monopolie heeft om werknemers zonder reden te ontslaan, omdat hij bezig is met het vullen van zijn eigen zakken en niet denkt aan zijn mensen in het bedrijf. Bij het zoeken naar ander werk blijft de vraag en de onzekerheid boven je hoofd hangen of jouw inzet in het nieuwe bedrijf wel wordt gewaardeerd. Je gaat met een zekere achterdocht naar je werk en laat niet meer het achterste van je tong zien. Dit is heel fustrerend en kom je nieuwe baan niet ten goede. In het ontslag beleid heeft de werkgever het voor het zeggen. Al is het maar de kleur van je kleding die hem niet bevalt en zonder meer jou op non-actief kan stellen. Ik heb het nu twee maal meegemaakt. Twee maal de rechtzaak gewonnen en toch twee maal ontslagen, omdat de arbeidsverhouding verstoord is. De schade wordt alleen maar groter, door het onrecht die je aangedaan wordt!
W. Schouten
|
|
2
-
08
-
2007
|
11
:
41
uur
Ach tegenwoordig buitelen de onderzoekers over elkaar heen in hun drang om weer een paper te kunnen produceren. Natúúrlijk gaat het hier weer om een wagenwijd openstaande deur.
Ik kan veel van het hierboven opgemerkte onderschrijven. Erger wordt het als je ontslagen wordt om economische redenen en jij, omdat je -boven de 45 bent, niet meer 'die topprestatie' zou kunnen leveren'. Zo ben ik bij een groot ICT-bedrijf in Nederland er een paar jaar geleden uitgemikt. De reden was economisch maar ze zoéken gewoon persoonlijke motieven daarbij. Dit, omdat ze denken dat een ontslag dán pas manifest is. Daarmee brengt een werkgever, liever: personeelsmanager van de slechtste soort, juist de grootste verwondingen bij de werknemer aan. ''De schade wordt alleen maar groter, door het onrecht die je aangedaan wordt!'' Ik hoop vaak dat dit soort beslissers uiteindelijk koekjes van eigen deeg krijgen.
Ooit heb ik slecht één keer een personeelsmanager van de zeldzame goede soort meegemaakt. Deze man ging voor het personeel (wat gek toch). Zijn opmerking: ''mijn plaats is naast de medewerker''. Een jaar later is hij heengestuurd, omdat hij te betrokken was met de medewerkers.....
Ton
|
|
2
-
08
-
2007
|
19
:
16
uur
Ik ben het helemaal eens met de schrijvers Schouten en Zitter.
Zelf ben ik er inmiddels 3 keer uitgejast om heel onduidelijke of onbekende redenen.
Ik deed mijn best en haalde mijn targets ruimschoots en stond altijd klaar om mijn werkgever en baas uit de brand te helpen.
Ja, ik kreeg er zelfs speciale bonussen voor en extra bedankjes.
Dan plotseling deugde ik kennelijk nergens meer voor en werd ik meestal zonder dat ik een reden te horen kreeg of onder valse voorwendselen bij het vuil gezet. De werkgever gaf geld mee en de rechtszaken won ik steeds.
Vervolgens hoor ik een jaar soms 2 jaar later dat diegenen die mij ontslagen hebben zelf ontslagen zijn geworden wegens mismanagement.
Goed, boontje komt om z'n loontje maar wat schiet ik er mee op? Ik kan uitleggen waarom ik herhaaldelijk ben ontslagen, iets dat eigenlijk niet uit te leggen is aan mensen die dit zelf nooit in deze hel is geweest.
Waar twee ruzie hebben hebben ook twee schuld?
Misschien wel. Ik heb de karaktertrek dat als ik merk dat iemand mij beschadigen wil mij te verdedigen ook al weet ik dat het een gestreden strijd is en er geen winnaars zijn enkel verliezers en ik de grootste verliezer ben uiteindelijk. Hoe dan ook, ik zoek het niet op, ik wil het niet, ik probeer de relatie goed te houden en de spanningen weg te nemen. Helaas bleek maar al te vaak dat de leidinggevenden van mij daar heel anders over dachten. Als ik dacht dat alles weer koek en ei was bleek ik me te hebben vergist en was het ontslag al enige tijd gewoon in voorbereiding. Soms verzekerde mijn leidinggevende na een goed gesprek zelfs dat ik me niet ongerust hoefde te maken.
NIET DUS!
Ach mijn cv heb ik op advies van velen ontelbare malen moeten aanpassen: uitgebreider, beknopter, met foto, zonder foto, in het Engels, speciefiek naar de functie geschreven enz.
Het maakt allemaal weinig uit de hoeveelheid uitnodigingen blijven gelijk. Tijdens de gesprekken is er kennelijk maar een ding interessant: waarom ik regelmatig ontslagen ben.
Het valt niet uit te leggen, het enige dat ik kan doen is proberen het gesprek zo'n wending te geven dat ik ga vertellen wat ik kan en waarmee ik het bedrijf denk te kunnen helpen.
Beschadigd en boos dat ben ik zeker, gemotiveerd om een betere werkgever te vinden ook.
Dat is volgens mij ook het enige dat helpt, een nieuwe werkgever, een werkgever die je de kans geeft te bewijzen hoe goed je bent en hoe dom je vorige werkgever wel niet was.
Dat is het enige medicijn dat helpt.
Werkgevers en selecteurs zouden dat eens moeten beseffen!
Iemand die misbruikt en op schandalige manier is afgedankt heeft vaak van nature de drijfveer om zichzelf te bewijzen.
Hij of zij wil succesvol zijn en aan zijn oude collega's, vrienden, familie en kennissen laten zien dat hij goed is.
Bovendien wil hij koste wat kost zichzelf bewijzen en het aanzien weer verdienen dat hij ooit had. Hij of zij wil iedereen inpeperen dat ze een verkeerde beslissing hebben genomen.
De nieuwe werkgever die dat inziet en hiermee handig omgaat zal een heel loyale en gemotiveerde werknemer in dienst nemen.
Toen ik nog teamleider was, gaf ik graag verstotelingen van andere teams een tweede kans op mijn team. Zonder uitzondering vonden ze het een sport om zichzelf te bewijzen en motiveerden zichzelf om beter te presteren dan op het oude team. Hierdoor zette het huidige team meestal betere resultaten neer dan andere teams. Vreemd genoeg leidde dat tot afgunst van de teamleiders die niet in staat bleken om die werknemers te motiveren. Dit werd dan meestal ook mijn valkuil. Roddel, achterklap en valse beschuldigingen ontstonden uit deze afgunst en zodoende werd ik slachtoffer van mijn eigen succes.
Dwaas genoeg was er geen enkele hogere manager die daardoor heen prikte. Men geloofde de roddel en achterklap, de leugens en was blind geworden voor de resultaten die neergezet werden en dus werd op de persoon gespeeld.
Zou ik selecteur zijn of pz medewerker dan zou ik zeker geinteresseerd zijn in de reden van het ontslag. Iemand die zelf ontslag neemt zou ik minder snel in dienst nemen omdat dit waarschijnlijk een indicatie is van een werknemer die veel gaat eissen en gaat jobhoppen als de eissen niet ingewilligd worden.
Hij zou mij moeten overtuigen van zijn loyaliteit en betrokkenheid.
Iemand die ontslagen is zou mij van zijn vakkennis moeten overtuigen en ik zou kritisch kijken naar zijn houding. Zou hij de juiste instelling en vakkennis hebben dan zou ik die kandidaat prefereren boven de kandidaat die zelf ontslag heeft genomen.
De praktijk is meestal anders, helaas.
Iemand die onterrecht en op schandalige wijze ontslagen is kan boos, teleurgesteld zijn of wellicht nog in een ontkenningsfase zitten er is echter maar een geneesmiddel: een nieuwe min of meer gelijkwaardige baan bij een fatsoenlijke werkgever.
Helaas zal dat een leidensweg worden zeker als men overstelpt wordt door afwijzigingen.
Dan slaat de afbreuk van het zelfvertrouwen pas echt genadeloos toe.
Het zou inderdaad mooi zijn als een ieder die dit anderen aandoet ook zelf door deze hel mag gaan om tot besef te komen wat ze anderen aangedaan hebben.
Het zou waarschijnlijk tot een betere wereld voeren.
G. de Groot
|
|
5
-
09
-
2007
|
00
:
20
uur
Ontslag nemen geeft je het gevoel je leven meer in eigen hand te hebben maar dat werkt volgens mij alleen als je mogelijkheden ziet om ander werk te vinden.
Ik had erg veel moeite met de veranderende arbeidsomstandigheden binnen mijn werk en ben daardoor burnout thuis terecht gekomen. Mijn wergever bood reintegratiemogelijkheden (in de praktijk gewoon weer terug in de oude frustrerende functie) of een outplacement traject. Dat laaste hield 6 maanden doorbetaald en een geldbedrag in. Alleen...ik werd dan wel verplicht om zelf ontslag te nemen en had dan geen recht op ww. Als je ouder bent en burnoutklachten hebt, is 6 maanden om op te knappen en ander werk te vinden niet lang. Een bijstandsuitkering als kostwinner was geen optie.Is de verplichting om dan zelf ontslag te nemen een reele of gebruikelijke gang van zaken? Graag hoor ik of er mensen zijn die hier ervaring mee of een mening over hebben.
Ja, ontslag nemen en zelf stappen zetten om verder te gaan voelt goed, is goed en is zeker energie gevend. Been there, done it. Heb er geen centje (of inmiddels euro-tje) spijt van.
Maar is dat maatgevend voor iedereen?
Nee.
Ik denk dat er een grote groep is, die zo'n keus eigenlijk liever helemaal niet te maken heeft. Die wil gewoon doorwerken!
Maar ja: welcome to the real world. Dat gaat soms niet meer.
Ik heb inmiddels heel wat kandidaten/klanten gehad, die zelf de keus maakten (ook deels vanwege een 'vooruitziende blik', een dreiging in de nabije toekomst) en daar begeleiding bij konden krijgen en die prima terecht zijn gekomen.
Maar er zijn er ook heel wat die niet die keus hadden en toch ook ''het pand mochten verlaten'', en daar, met en zonder begeleiding wisselend succesvol in zijn geweest.
Wat ik daar iedere keer weer bij merk, is dat de bepalende factor daarbij de persoon zelf is. Met zijn of haar eigen kwaliteiten, met vooral diens houding en gedrag en diens innerlijke zekerheid en zelfvertrouwen. Dat is toch het belangrijkste om succesvol tot een nieuwe baan te komen, daar meer of minder moeite mee te hebben, of soms helemaal niet succesvol te zijn.
Zij die de schuld bij anderen leggen hebben eerst nog wat andere zaken recht te zetten, voordat succesvol netwerken en solliciteren aan de orde is. Aan de andere kant van de tafel heb ik het meegemaakt hoe sollicitanten hun eigen kansen wegsmeten door negatieve uitlatingen (over de vorige werkgever; alsof dat relevant is...). Of door zich als slachtoffer op te stellen (nota bene reagerend op een functie voor een pro-actieve functionaris, die anderen moet enthousiastmeren...). Et cetera.
Daar wordt vaak veel te weinig bij stil gestaan. Helaas krijgen sollicitanten daar dan ook nog eens geen terugkoppeling over, dus de volgende keer ....
Een regeling?
Wanneer beide partijen (bedrijf, leidinggevende en/of personeelsmanager) en betrokkene er samen uit willen komen -is mijn ervaring- lukt dat ook. Als er echter sprake is van wrok, van -blijvende- strijd, dan volgt er een verliezer. En helaas is dat dan meestal de medewerker...
Een regeling, waar beide partijen toe komen na goed overleg, is in heel veel gevallen haalbaar. Veel meer en vaker dan nu het geval is meen ik. Daarvoor is wel duidelijkheid nodig van beide kanten en de wil om 'er uit' te komen. En dan hoeft niet altijd een ww-aanspraak in gevaar te komen. Daarmee hoeft ook niet perse iemand ondergeschoffeld te worden - in tegendeel. Daarmee hoeft ook zeker niet het bedrijf ''te bloeden''. En hoeft de medewerker zeker niet met een kluit het riet in gezonden te worden, of voor een onmogelijke keuze te worden gesteld. En natuurlijk is het bedrijf niet de sociale uitkeringsinstantie. En natuurlijk is de (bijna ex-)medewerker niet een afgedankte pc die bij het oud vuil kan.
Een goede, open (ook harde, of liever: duidelijke) en heldere oplossingsgerichte communicatie is dan een belangrijkste vereiste om er uit te komen. Dan volgt een ontslag op een acceptabele manier.
In die situatie ga je vervolgens als medewerker heel anders op zoek naar die nieuwe baan.
Nee..... dan vind je 'm gewoon! Want die nieuwe baan is het gevolg van wat je als werkzoekende vaak onderneemt. Met als belangrijkste product: je zelf.
Ik wens ieder die het nodig heeft succes toe.
Marcel
|
|
26
-
11
-
2008
|
14
:
28
uur
Waarheid als een koe!
Ter aanvulling daarop. Als je op termijn ontslag aan ziet komen, b.v. door fusie en/of reorganisatie en je weet dat het niet aan jezelf ligt (helaas, het overkomt je gewoon), ga dan zelf achter het stuur zitten:
- Ook als er een sociaalplan is, kijk dan of je in goed overleg en beiden akkoord (pro forma) en met voldoende geld weg kunt komen. Spreek met elkaar af dat er je samen goed uit wil komen (en hou je advocaat op de achtergrond voor advies) maar voer zelf de gesprekken.
- Regel behalve geld ook dat de ex-werkgever tot maximaal 1 jaar na vertrek de rekeningen betaald voor opleidingen die je alvast uitgezocht hebt om je positie op de arbeidsmarkt te versterken.
- Kom je niet gelijk aan de bak elders, maak gebruik van de tijd om bij te komen (en het mogelijke rouwproces te verwerken) en volg de opleidingen die je afgesproken hebt. Richt je vervolgens op werven van werk door sollicitaties en je te orienteren als zelfstandige (ZZP-er of BV).
- Hou bij bij wie je gesolliciteerd hebt (fase 1), bij je op kennismaking bent geweest (fase2) en bij wie vervolggesprek / aanbieding (fase 3). Leer van de gesprekken: doe aan zelfreflectie, zonder het alleen op jezelf te betrekken (die manager / pz-er kan ook zijn dag niet hebben of uit verplichting je op gesprek vragen zonder je echt aan te willen nemen).
- Lieg niet, maar ben ook niet de braafste van de klas! Hoe eerlijk of openhartig je ook bent over ontslag buiten je schuld: waar rook is, is vuur.
Met de bovenstaande aanpak, die bulkt van pro-actief en kordaat handelen, is je kans op een nieuwe werkomgeving, bij dreigend ontslag door fusie / reorganisatie, optimaal.
Mooi dat dit wetenschappelijk onderbouwd is. Ik zelf heb hier veel ervaring mee als team leider en ontslagen worden kan lang blijvende psychische effecten hebben. Het beste is nog altijd ''Houd de eer aan jezelf''
C.B.
|
|
18
-
10
-
2011
|
09
:
29
uur
Ontslag nemen, alsof dát de uitkomst is.
Ik heb enorm leuk werk, maar mijn werkgever durft mensen niet vast in dienst te nemen, dus na mijn 3e contract lig ik er binnenkort waarschijnlijk wel uit. Dat is allemaal volgens de wet toch, 3 x een contract en je mag je mensen dumpen.
En ben jij daar 1 van, dan zou je ontslag moeten nemen?
En dan, op een houtje bijten? Want mijn inkomen is wel mijn eten, en nee, ik heb geen partner meer, wel een (superklein) weduwe pensioen.
En wat moet ik dan, met mijn 55+ ??
Zo makkelijk gezegd allemaal,
Ik heb deze procedure bij mijn laatste baas ook mogen meemaken, 3 x een contract en dan toch maar niet vast aannemen, je bent 3 jaar verder en je kan weer gaan.
Het is die wet die deze shit mogelijk maakt.
Ik neem dus geen ontslag, mede omdat ik mijn werk leuk vind, maar omdat ik wel zie dat het eindig is, wacht ik maar op 'geen verlening'(zoals dat dan zo verzachtend heet).
Dan maar even naar het UWV, daar weten ze alles zo goed .... voor een ander.
B
|
|
19
-
10
-
2011
|
08
:
40
uur
@C.B.
Ten eerste vind ik het erg vervelend voor je om in die situatie terecht te komen. In mijn omgeving heb ik het recent ook 2 mensen zien overkomen. Niet leuk en erg demotiverend.
Ten tweede, als je al 2 jaarcontracten hebt gehad kun je dit natuurlijk wel zien aankomen bij een verlenging naar een 3e jaar. Waarom bij de laatste verlenging geen afspraken gemaakt voor de periode na het 3e contract? Zwart op wit laten zetten wat je mag verwachten. Waarom niet direct gaan zoeken naar een andere baan? Zeker als het je al eens eerder overkomen is.
Ten derde, blijven omdat je het werk leuk vindt lijkt mij in dit geval geen goede reden, bij een andere werkgever kan het net zo leuk zijn of zelfs leuker en tegen betere voorwaarden.
Ten slotte, ik hoop dat je snel een nieuwe leuke job vindt met betere arbeidsvoorwaarden maar laat je niet weer in dezelfde val lokken. Dat is nergens voor nodig.
CB
|
|
19
-
10
-
2011
|
21
:
45
uur
Beste B,
dank voor je reactie.
Dit gedoe is inderrdaad erg demotiverend. Ik start niet bij een baas om er van uit te gaan dat het niks wordt. Pas nu, enkele maanden voor het verlopen van mijn 3e contract gaf mijn baas haar twijfels aan over vaste contracten. Ik vind niet dat je er als werknemer maar van uit moet gaan dat dit gaat gebeuren, dat is nl het meest demotiverend van alles.
Ik ben 55plusser en heb me nu helemaal in de materie Zorg ingewerkt. Nergens kom ik aan het werk op dit vlak, zonder papieren (ik doe de bedrijfsorganisatie en documentenbeheer), geloof me, ben echt wel aan het rondzoeken.
Maar dat neemt niet weg, dat het de wet is die dit alles mogelijk heeft gemaakt, dat mensen geen vaste contracten krijgen, sterker nog, de baas stelt voor dat je even 3 mnd naar het UWV stapt en dan terug komt (hetgeen je dus OOK niet op papier meekrijgt als garantie)en dan mag je weer elk jaar de zenuwen krijgen als je termijn gaat aflopen.
Ik neem perse geen ontslag, ik heb nl dan mijn uitkering hard nodig om te eten.
Mijn baas is overigens zo onzeker ivm voorgaande situaties die zijheeft meegemaakt en waar ik volkomen buiten sta(Evenals mijn huidige collega;s waarvan er 1 net vd week wél een andere baan heeft gevonden mét vast contract ook nog!!). Ben benieuwd wat al die werkgevers doen als personeel niet meer voor ze willen werken ...
Mijn energiepotje is leeg, gedeeltelijk afgekeurd en zie er geen toekomst meer in om verder te zoeken. Dat is geen keuze, zo wordt de mens in de luren gelegd na trouwe dienst.
