Angst voor represailles weerhoudt Europeaan aan de bel te trekken bij fraude
5 juni 2007 -
Fraude en ander onethisch gedrag zijn onlosmakelijk verbonden aan het bedrijfsleven. Uit Europees onderzoek van Ernst & Young blijkt echter dat veel werknemers nog steeds huiverig zijn voor de consequenties van klokkenluiden. Grote ondernemingen zouden dus veel meer in het werk moeten stellen om het probleem te bestrijden.
Hoewel de ondervraagde werknemers vrijwel unaniem zijn in hun mening dat klokkenluiders beschermd moeten worden, gelooft slechts 55 procent van de Midden- en Oost Europeanen en driekwart van de West Europeanen dat hun werkgever dat ook daadwerkelijk doet. En hoewel er genoeg bewijs is dat klokkenluiden een van de beste manieren is om fraude te ontdekken en te bestrijden, vrezen vele werknemers serieuze represailles en zelfs ontslag als ze hun mond open doen. Een op de vijf zou om die reden dus zijn mond houden als ze een collega verdenken van fraude of corruptie.
Wettelijke bescherming Uit het onderzoek blijkt verder dat de Franse werknemer het minst geneigd is tot klokkenluiden: slechts vier van de tien zijn bereid de consequenties te accepteren. Daarentegen aarzelt maar liefst 86 procent van de Britse werknemers niet om misstanden te rapporteren. Zij zijn dan ook het minst bang voor represailles, mede ingegeven door de sterke wettelijke bescherming van klokkenluiders in hun land. Protocol Negen van de tien Europese werknemers vinden dat bedrijven een protocol op zouden moeten stellen met betrekking tot de aangifte van fraude, omkoping en corruptie. Slechts de helft van de Midden- en Oost Europeanen en tweederde van de West Europese respondenten werken echter in een bedrijf waar een dergelijk protocol bestaat. "Werknemers staan erg positief tegenover anti-fraude maatregelen," stelt David Stulb van Ernst & Young. "Maar ze eisen wel duidelijkheid omtrent de procedures, een stimulans om misstanden aan te geven en hoge ethische standaarden van hun werkgever. Helaas weten sommige werkgevers hun personeel er niet van te overtuigen dat ze die bieden."
Goed begin Ongeveer een derde van de werknemers is zich bewust van de manieren waarop ze fraude kunnen rapporteren in hun onderneming. Maar dit percentage varieert sterk tussen de diverse landen: in het Verenigd Koninkrijk loopt dit op tot 72 procent, in Slowakije kent slecht 27 procent de mogelijkheid. "Werkgevers hebben genoeg mogelijkheden om fraude te bestrijden en een gezonde bedrijfscultuur te creëren, maar velen laten die kans lopen. Goede voorlichting en bewustwordingsprogramma's zijn een goed begin maar uiteindelijk komt het neer op het voorbeeld dat het bedrijf en de leiding stellen."
Geachte lezer
Als Nederlandse ben ik het aangegaan om in de gezondheidszorg de klokkenluider te zijn. Ik heb mij er terdege op voorbereid over wat er zoal over mij heen kon komen en dat is dan ook gebeurd. Ik was echt niet de enige die ernstige misstanden zag die werden begaan met een zeer kwetsbare groep geestelijk gehandicapte mensen.
Maar de collega's die dit ook zagen hebben veelal geen recht op school gehad en gaven toe dit psychisch niet aan te kunnen. Gelukkiig heb ik een paar "wijze" mensen om mij heen maar zelfs je "beste"vrienden laten je vallen. Zelfs een onafhankelijke onderzoeksbureau, een interne klachtencommissie en de arbo arts maakten ernstige fouten en de meesten hebben hun exuces moeten maken.
Als klokkenluider probeerden ze mij voor "gek" te laten verklaren en als niet zo sterk was geweest had ik ws een lange periode depressief op de bank gezeten. Maar ik heb geleerd in het leven en ik zal nooit geen concessies aan mij zelf doen om bij een groep te horen.Ik had ook het geluk dat hoofd PO&O een verstandige vrouw is en de vertrouwenspersonen op mijn werk zijn deskundig in hun werk. Heb je dit allemaal niet dan is het bijna een onmogelijke zaak en durf ik gerust te stellen dat je dat niet van iemand mag verlangen. Je vecht tegen organisaties waar het gewoon is geen verantwoordelijkheid te nemen terwijl ze hier wel voor betaald worden.Ook deze toestanden gebeuren in het bedrijfsleven maar persoonlijk gaat het mij zeer aan het hart als dit gebeurt over de hoofden van mensen die niet in staat zijn zich te verdedigen en dat zijn de mensen die in Nederland afhankelijk zijn van de "zorg"! Het betreft hier ook oudere mensen in verpleeghuizen, ja dat zijn de mensen die Nederland hebben opgebouwd na de Tweede Wereldoorlog en ze worden nu onder de maat verzorgt, het is regelrecht een schande voor zo'n rijk land.
Ik heb het van mij afgeschreven in een autobiografie maar dat is ook iets wat bij je moet passen.
Dus als laatste opmerking:
Als een tijger je de boom injaagt, probeer dan te genieten van het vergezicht
Ron Ladage
|
|
9
-
06
-
2007
|
14
:
31
uur
Duidelijke reactie van mevr. Ingrid Kraai een voorbeeld uit de praktijk en zeker geluk gehad dat er nog iemand is binnen het bedrijf met gevoel voor gerechtigheid.
We hebben gezien hoe het de klokkenluider van kerncentrale in Zetten is gegaan, ontslagen zonder recht op uitkering.
De bouw ook een van de vele voorbeelden, de overheid met zijn geknoei.
Maar geld is macht dus je wint het zelden.
Zelf heb ik ook een fraudezaak bij een grote multinational aangekaart en steun gekregen van de hoogste manager. Uiteindelijk werd de manager geslachtofferd, want men wilde het niet naar buiten brengen, de betrokken personen werden onder curatele gezet.
In de Tweede Kamer is er ooit een poging gewaagd om d.m.v. de wet bescherming te bieden aan klokkenluiders, maar deze wet heeft het nooit gehaald, want de mensen die de oorzaak zijn, zijn dezelfde mensen, die nu in de belangstelling staan met hun ongelovige salarisverhogingen. En deze mensen maken de dienst uit, zowel binnen de overheid als binnen de bedrijven.
Ik neem het de mensen niet kwalijk, wanneer ze de andere kant uitkijken, want zonder inkomen kan je niet leven en je naam is dusdanig bezoedeld, dat werkgevers dit aan elkaar doorgeven!
Wie geld heeft, heeft ook de macht en maakt daar goed gebruik van!
mevrouw Ingrid Kraai
|
|
2
-
07
-
2007
|
21
:
12
uur
Ik plaats dit bericht namens een vriendin die dit zelf nog niet wil doen omdat de "zaak" nog loopt.
In het nieuws hoor en lees ik dat er politiek partijen zijn die het ontslagrecht willen verruimen.
Dat ze het daar over hebben, dat kan natuurlijk, maar veel politieke partijen vinden ook dat klokkenluiders beter beschermd moeten worden. Daar wordt echter niets aan gedaan.
Ik ben zelf een klokkenluider geworden in de organisatie waar ik werk.
Ik heb om te beginnen gezegd dat er problemen ontstonden door het beleid van de locatiemanager. Ik dacht nog dat de dingen die ik specifiek aangaf onderzocht zouden worden, maar kreeg te horen dat ik dat verkeerd zag, ik moest daar anders mee om leren gaan en ik kreeg een coach. Op de locatie zelf kwam niemand kijken, er werd niets onderzocht.
Binnen enkele maanden kregen ook andere werknemers en cliënten soortgelijke nieuwe problemen met deze manager. Ik werd gevraagd te getuigen, wat ik naar eer en geweten gedaan heb. Bij deze gelegenheid heb ik ook de raad van bestuur en de raad van toezicht van de problemen op de hoogte gesteld. Weer kwam er op de locatie niemand kijken en werd er niets onderzocht.
Van een collega hoorde ik dat haar jurist een brief had gekregen waarin vanuit de organisatie geschreven werd dat de organisatie met mij een ernstig conflict had en dat daarom mijn mening tenminste gekleurd was. Ik heb gevraagd wat het geschil was, maar daar heb ik tot op heden geen antwoord op gekregen. De manager had intussen een goed functioneringsgesprek gekregen. De problemen op de locatie bleven.
Twee maanden hierna werd er een organisatiedeskundige van buiten bijgehaald. De manager werd op non-actief gezet daarna: er was ook een belangrijk verschil van mening met de organisatie over het beleid dat hij gevoerd had, zo werd naar buiten gebracht, maar hem werd ook een andere functie aangeboden.
Voor mij werd een ontslagverzoek ingediend, de verwijten waren niet waar. Het ontslagverzoek is afgewezen door de kantonrechter.
Bij een volgende procedure bij de kantonrechter werd ik werd wel gedwongen om op een andere locatie te gaan werken, omdat gesteld werd dat de manager zijn werkzaamheden zou hervatten. De stukken hiervoor werden de dag voor de zitting om 16.00 uur bij de rechtbank ingediend. De voormalige manager kwam daarna toch niet terug, de cliëntenraad had daartegen protest tegen aangetekend. De werkgever wist dit al ten tijde van de rechtbankprocedure.
Ik vroeg mijn eigenlijke baan terug, er zou een gesprek over komen als duidelijk zou zijn dat hij inderdaad niet terug zou keren, de raad van bestuur zou mij daar dan over informeren. Inmiddels is het dienstverband met deze man beëindigd. Ik heb dat via-via gehoord, niets van de raad van bestuur.
Deze organisatie heeft geen klachtenregeling voor medewerkers, laat staan een klokkenluiderregeling zoals de overheid die voorstaat. Wel bestaan de inkomsten van deze organisatie uit overheidsgelden. Er wordt veel geld besteed aan het voorkomen dat deze zaak openlijk besproken wordt. Zo was ik langer dan negen maanden op non-actief gesteld met behoud van salaris, de manager van destijds was dat langer dan een jaar.
Andere managers die hierbij betrokken zijn hebben alle mogelijkheden om dit te doen en ze doen het ook. Zelf kunnen zij elke vraag uit de weg gaan. Gewoon geen antwoord geven of dingen vertellen die niet waar zijn. Een klachtenregeling is er toch niet.
Andere werknemers hebben een burn-out gekregen, zijn vertrokken en die er nog werken durven niets te zeggen “het heeft geen zin, er wordt toch niets mee gedaan” en het voorbeeld ben ik, die wel wat gezegd heeft en met niet ware argumenten een ontslagverzoek kreeg.
De problemen zijn nog lang niet opgelost binnen deze organisatie en gewoon werken wordt mij moeilijk gemaakt. Zelfs afspraken gemaakt op de rechtbank worden niet nagekomen.
Omdat de organisatie heeft gezegd dat ik een arbeidsconflict heb, hebben de inspectie en het zorgkantoor mij laten weten dat zij niet zullen ingaan op mijn meldingen van wat hier gaande is.
Ik heb deze zaak voorgelegd aan politieke partijen die niet antwoordden; alleen een ontvangstbevestiging stuurden; of terugschreven dat zij niets voor mij konden doen. Ook het ministerie van werkgelegenheid doet hier niets mee.
Afgelopen december was premier Balkenende in het nieuws met opmerkingen dat klokkenluiders beter beschermd zouden moeten worden.
Op een e-mail aan het CDA over mijn situatie zoals hierboven beschreven had ik geen reactie gekregen. Daarna heb ik een brief geschreven aan premier Balkenende via het CDA-bureau, waarop ook geen reactie kwam. Daarna nogmaals met ontvangstbevestiging van de posterijen, maar weer kwam er geen reactie.
In mijn brief heb ik geschreven dat de regering toch van een organisatie die overheidsgeld ontvangt kan verlangen om tenminste een klachtenregeling voor werknemers te hebben, wanneer zij wat voor klokkenluiders wil doen.
