19 januari 2007 -
Werknemers die een reorganisatie overleven lopen een groot risico op psychische problemen ten gevolge van de extra werkdruk die ze te verduren krijgen na het vertrek van hun collega's. Uit Fins onderzoek blijkt dat mannen in een afgeslankte onderneming tot 50 procent vaker anti-depressiva of slaappillen voorgeschreven krijgen.
Vrouwen in gereorganiseerde ondernemingen hebben twaalf procent meer kans medicijnen tegen psychische klachten – vooral angst- en paniekaanvallen - voorgeschreven te krijgen.
Stress voor achterblijvers
"Uit dit onderzoek onder meer dan 26.000 werknemers blijkt dat een reorganisatie tot grote psychische problemen kan leiden. Niet alleen voor degenen die hun baan verliezen, maar dus ook voor de achterblijvers," stelt professor Mika Kivimaki van de College University in London. "De overgebleven werknemers ervaren hogere werkdruk, baanonzekerheid en het gevoel dat ze de controle over hun baan kwijt zijn. Precies die zaken die volgens diverse onderzoeken vaak leiden tot psychische problemen en medicijngebruik."
Dit onderzoek lezende moet ik helaas concluderen dat dit veelvuldig voorkomt. Toch noopt mij de wil om hier, zij het met enige chauvinisme, op te reageren.
Een paar belangrijke pijlers binnen Faros zijn de opdrachten waar verander management en reorganisaties mee gemoeid zijn. Zeker de laatste periode doen we dit dan ook steeds meer in de zorgsector. Als er een sector is waar de betrokkenheid en de wil om iets te doen voor de medemens, van medewerkers heel erg groot is, dan is het hier. Je zult dan ook van begin af aan een open communicatie moeten voeren. Hier zo maar banen schrappen en mensen een out place traject aanbieden doe je niet. Wij gaan eerst de processen goed in beeld brengen samen met medewerkers, soms gebeurt het zelfs dat op bepaalde afdelingen mensen erbij komen. Heb je de processen bekeken en beschreven, dan ga je de mensen in de nieuwe situatie coachen, ook deze expertise is aanwezig binnen de Farosgroep. Dus de werkdruk wordt niet groter nee, hij wordt anders. Omdat wij ook mensen begeleiden naar een functie buiten de organisatie, kun je deze groep mensen blijven monitoren. Soms zijn ex medewerkers heel erg blij om een organisatie te verlaten, ze hadden zelf de stap nooit genomen.
Dus ja het onderzoek is goed en duidelijk, en nee, indien je hier als directie de juiste keuzes in maakt, is het percentage mensen wat daadwerkelijk psychische problemen krijgt tot een minimum te beperken. Helaas komt het altijd voor.
Met vriendelijke groet,
Kees Dirks
Gerben Faber
|
|
19
-
01
-
2007
|
11
:
21
uur
Het resultaat van dit onderzoek was al in de jaren 80 van de vorige eeuw bekend. Dus niets nieuws.
Kennelijk heet de mensheid op bepaalde gebieden een cirkelredenering nodig om tot herontdekking van reeds bekende situaties te komen.
Heleen den Haan
|
|
19
-
01
-
2007
|
11
:
44
uur
Achterblijver of niet, in beide gevallen heb je te maken met een aanslag op je veiligheid, je bestaanszekerheid. Vaak zijn er sociale plannen die aandacht geven aan de vertrekkers, begeleiding, coaching. Een onderdeel van zo’n traject is het dealen met het (tijdelijke) verlies van deze bestaanszekerheden. Deze mensen komen letterlijk en figuurlijk op afstand te zitten, om van daar uit weer een toekomst vorm te geven op een andere manier, op een andere plek.
De achterblijvers zitten echter niet op afstand. Ze hebben hun collega's zien vertrekken, worstelen met loyaliteit. Zij hebben de spanning van de reorganisatie meegemaakt en het overleefd. Ze mogen blijven, maar moeten vaak op een andere manier gaan werken. Het vele werk wordt immers over minder schouders verdeeld. Procesverbeteringen worden doorgevoerd, systemen aangepast met als doel het bedrijfsresultaat te verbeteren. Maar de emotionele kant van een reorganisatie krijgt vaak geen plek. 'Hard werken’ wordt het devies,’ niet zeuren’ het credo. Want stel je voor dat jij de volgende bent.
Reorganisaties leveren angst op. Onzekerheden. Werkdruk loopt op. Onder deze omstandigheden vallen mensen terug in hun primaire patronen. Willen ze zo goed mogelijk te zien overleven in de nieuw ontstane situatie. En ieder heeft in zijn/haar leven eigen overlevingsstragieen ontwikkelt. De een zal harder vechten, de volgende roert zich niet meer en zal zijn of haar visie niet meer ventileren.
Vanuit welk patroon en motivatie er ook vorm aan gegeven wordt, een factor hebben we allemaal gemeen: we verbreken het contact, hebben het niet meer over de dingen waar het wel over zou moeten gaan. We creeeren onze eigen veiligheid wel.
Het achterblijvende management zou zichzelf en de achterblijvers een heel groot plezier doen, door aandacht te geven aan deze patronen. Patronen van elke medewerker die doorwerken binnen het team, de afdeling en organisatie. Wanneer hiermee op een goede manier wordt omgegaan kunnen patronen zich ook ten goede keren. Er ontstaat weer veiligheid, vertrouwen. Daardoor willen medewerkers zich weer op hun eigen unieke kwaliteiten laten inzetten. Opereren ze weer vanuit kracht!
Het vertrouwen dat hiervoor nodig is heeft tijd nodig. Hier geen aandacht aan geven resulteert in (ziekte-) verzuim, inefficient inzetten van medewerkers die hun kwaliteiten niet werkelijk benutten. Waren zij niet ons belangrijkste bedrijfskapitaal, deze (overblijvende) medewerkers?
Het effect van de omkering van negatieve patronen is terug te zien in het bedrijfsresultaat. En voorkomt misschien wel een volgende reorganisatie.
ing. Heleen den Haan MBA, IN SIGHT OUT
Advies, coaching, individuele begeleiding en training
anoniem
|
|
19
-
01
-
2007
|
15
:
09
uur
Alles draait in onze maatschappij om geld en macht!!
Menselijk mag men bijna niet meer zijn, dit aspect brengt bij een reorganisatie of fusering veel leed met zich mee. ( kan begrip opbrengen als dit een noodzaak is voor het bedrijf of instelling)
Maar voornamelijk inderdaad voor de mensen op het werkvloer, de druk wordt opgevoerd, alles moet toch binnen een tijdsbestek gerealiseerd/ geregistreerd worden met minder personeel.
Vervolgens wordt er een curcus gegeven werk en prive in balance.
Want als men werkzaamheden mee naar huis neemt dan plan je niet goed in volgens onze werkgever.
Dus de psychische klachten heb je aan jezelf te danken?( dit zijn meestal personen die een passie voor hun beroep hebben en betrokken zijn.)
Tevens als men de werkgever hier al verschillende malen op aanspreekt dan wordt het zo weerlegt dat het aan jezelf ligt, er wordt niets opgelost, het stapeld zich alleen maar op. Maar wie baas is bakt koek. vechten tegen een bierkaai.
Ook de benaderingswijze die gehanteerd wordt naar het personeel die ontslag of een andere functie aangeboden krijgen is schrikbarend!
Er wordt gezwaaid met rechtelijke procedures, andere functies die lager betaald worden etc. Of zelf een auto aanschaffen om je functie te blijven behouden! ( ook financieel bezuinigen naar personeel afschuiven)
Het personeel gaat zich afvragen waar doe ik het nog voor, motivatie raakt ver zoek.
Ook willen personen/mensen bij een groep horen en gewaardeerd worden.
Ik zie in onze maatschappij veel menselijk kapitaal vernietigen! Mensen die erg gemotiveerd zijn en kwaliteiten in huis hebben, curcussen volgen etc.
De enige oplossing is ,leer hier mee omgaan of ga voor jezelf iets beginnen, maar nooit psychisch zover laten komen dat jezelf tenonder gaat.
Baanzekerheid heeft niemand, maar vele mensen hebben een krap financieel budget. Te hoog gegrepen, en maken zich hierdoor afhanklijk!
Er bestaat nog meer in het leven als alleen werken.
Op dit moment vindt er bij ons op de werkvloer ook een reorganisatie plaats, de benaderingswijze is walgelijk, maar laat me niet uit het veld slaan, dan maar ontslag, mijn leven gaat gewoon door met iets minder luxe.
( heb nog geen ontslag)
Ook ik werk met een passie en ben erg gemotiveerd, maar het zet me wel aan het denken om me voor deze instantie nog zo in te zetten. Wil IK hier nog wel werkzaam blijven.
