3 mei 2006 -
Bent u tussen de 25 en 35 jaar, hoogopgeleid en twijfelt u ernstig over de koers die uw leven neemt? Dan heeft u mogelijk een quarterlifecrisis, een fenomeen dat zich steeds vaker lijkt voor te doen bij carrièrestarters en dat wordt gekenmerkt door een combinatie van existentiële twijfel en de zoektocht naar een eigen identiteit.
Het fenomeen leent zich bijzonder goed voor trendgevoelige bladen, zegt dr. Gerrit Breeuwsma, ontwikkelingspsycholoog aan de Rijksuniversiteit Groningen. 'Maar dat betekent niet dat je de quarterlifecrisis moet afdoen als onzin of als een modegril.'
Crisis Breeuwsma legt uit dat in de ontwikkelingspsychologie vaak gebruik wordt gemaakt van het psycho-sociale ontwikkelingsmodel dat is bedacht door de Duits-Amerikaanse psycholoog Erik Erikson. Daarin worden acht verschillende levensfasen onderscheiden, ieder gekenmerkt door twee tegengestelde begrippen. De overgang tussen die verschillende fases wordt in de theorie van Erikson gekenmerkt door een crisis. De twee bekendste voorbeelden van dergelijke crises zijn de adolescentiecrisis, waarin jonge mensen zich als individu een plaats verwerven in de maatschappij en de midlifecrisis, gekenmerkt door reflectie ("Is dit het nou") en soms radicale koerswijzigingen – een nieuwe baan, een nieuwe vrouw of de plotselinge aankoop van een motorfiets.
'Wat wil ik?' versus 'Is dit het nou?' 'Eigenlijk is met de quarterlife crisis iets merkwaardigs', zegt Breeuwsma. 'Het heeft kenmerken van zowel de adolescentiefase als de midlifecrisis. Aan de ene kant heb je typisch puberale elementen. Vragen als "Wie ben ik" en "Wat wil ik". Aan de andere kant zie je, kort door de bocht, oude mannenproblemen. Vragen als "Is dit het nou?"' Volgens Breeuwsma krijgen vooral hoogopgeleide jongeren de kans om hun volwassenheid jarenlang uit te stellen. 'Tijdens je studie heb je vaak het gevoel dat allerhande mogelijkheden nog open liggen. Daardoor krijgen jonge mensen de gelegenheid om allerhande kwesties voor zich uit te schuiven. Een soort "verlengd moratorium" waarin je keuzes over je leven, die je normaalgesproken tijdens de adolescentie zou nemen, kunt uitstellen. Dan kom je rond je dertigste ineens voor allerhande beslissingen te staan. Wil je kinderen, en wanneer precies? Ben je bereid daarvoor een deel van je carrière op te geven. Maar tegelijk merk je na je afstuderen dat de mogelijkheden vaak helemaal niet open liggen. Met al je kennis en al je opleiding moet je concurreren in een grote groep generatiegenoten met een vergelijkbaar niveau.'
Geen modeverschijnsel De quarterlifecrisis heeft aspecten van een modeverschijnsel, geeft Breeuwsma toe. 'Het is als verschijnsel natuurlijk ideaal voor allerhande magazines. Als je het fenomeen beschrijft, zullen veel mensen ook wel iets bij zichzelf herkennen en dat maakt het uitermate geschikt voor een soort "psychologie van de koude grond". Tegelijk moet je ook oppassen dat je niet te neerbuigend doet. Je kunt ervaringen die mensen beschrijven niet zomaar afdoen als een modegril. Als een puber moeilijk gaat doen, dan is dat in zekere zin geaccepteerd: het is tenslotte een puber. Als iemand van 45 ineens z'n baan opzegt dan kunnen veel mensen dat ook nog wel plaatsen: het is de midlifecrisis. Zo'n maatschappelijke context komt er misschien op termijn ook voor de quarterlifecrisis.'
"Is that all there is, then let's keeps dancing ...'' een jaren zeventig liedje. Leuke golfbeweging hoor, deze nieuwe 'hype'. In de tijd dat mensen gemiddeld niet ouder werden dan 35 was 't inderdaad "All there is". Wij mogen het voorrecht genieten dit meerdere malen in óns leven mee te maken. Prachtig!
a.hustings
|
|
4
-
05
-
2006
|
12
:
52
uur
Geen modeverschijnsel maar een echte existentiele vraag die alles met onze tijdsgeest te maken heeft. Lees het boek 'Doe wat je wilt; leer in 7 stappen jezelf kennen en in vrijheid omgaan met de ander' of kijk op www.doewatjewilt.nl om antwoord op bovenstaande vragen te krijgen.
Hans Ras
|
|
4
-
05
-
2006
|
13
:
39
uur
Dat een "quarterlifecrisis" zou komen, was niet zozeer de vraag "of" maar "wanneer. De ouders van deze generatie zijn vaak mensen van tijdens of "net na de oorlog. Zij hebben over het algemeen het devies: onze kinderen moeten het beter hebben dan wij het ooit zelf hebben gehad. De norm in onze maatschappij is daarom: succes hebben, resultaten boeken. Deze groep is tijdens schoolopleidingen erop getest wat ze goed zouden moeten kunnen en daaraan gekoppeld een niveau (ofwel: je zult succesvol worden of je zult het moeten doen met het niveau wat je hebt). In heel onze vorming is het mensgerichte, wat is mijn innerlijke behoefte, wat doe ik graag, nauwelijks centraal komen te staan: je moest namelijk iemand worden! Wat zie je nu dus gebeuren: deze innerlijke behoefte is dusdanig sterk, dat mensen nu pas kunnen gaan nadenken wat succes voor zichzelf betekent en niet: wat is succes als maatschappelijke norm. In mijn optiek worden mensen pas echt gelukkig als wordt ingezien dat in onze taak- en resultaatgerichte maatschappij de mens is die het klaarspeelt. Wat heb je er voor nodig: waardering voor de unieke kwaliteiten en innerlijke behoefte van het individu. In ons dagelijks werk is dit een steeds terugkerend thema.
Hans Ras
www.rastc.nl
David
|
|
6
-
05
-
2006
|
10
:
12
uur
Alleen al het gegeven dat naast jezelf ook anderen met dezelfde is-dit-het-nou? vragen rondlopen, maak mij al een stuk gelukkiger. Meestal stuit je op onbegrip bij diegenen die niet in de beschreven profiel passen, maar on-line stuit je op genoeg voorbeelden die hetzelfde 'luxe' probleem ondervinden.
Persoonlijk zie ik de tienerjaren als een tijd van externe grenzen verkenning(wie ken ik? wat mag ik?), de twintigersjaren als een periode van interne exploratie (wie ben ik? wat kan ik? wat wil ik?) en de dertigersjaren een tijd van getting the big picture, het combineren van tot dusver alle verzamelde antwoorden. Tijd om te veranderen is er nog genoeg, in tegenstelling tot de midlifecrisis waar het gevoel van was-is-het-nou een rol speelt.
www.is.this.it
heer P.M.L. van der Vloed
|
|
8
-
05
-
2006
|
17
:
57
uur
Heel vroeger leerden we toch al bij het vak psychologie dat een mens een aantal fasen doormaakt. Dat ongeveer rond het 28e levensjaar een mens zich achterom kijkend de vraag stelt: is dit de koers die ik wil varen en zo ja, Lig ik op koers?
Hans Egtberts
|
|
4
-
06
-
2006
|
13
:
29
uur
Met een verwijzing naar de ontwikkelingspsychologie wordt een "nieuw" fenomeen ontwikkeld: de "Quarterlife-crisis"! Elders heb ik al eens betoogd dat een mens permanent bezig is zich te bezinnen op existentiële vragen. Of beter: bezig kan zijn ... want er zijn heel wat excuses te verzinnen om dergelijke belangrijke vragen weg te stoppen, te ontkennen of er domweg overheen te walsen.
De puberteit is zo'n fase, waarin jongeren niet anders kunnen dan zich oriënteren op zichzelf: ze moeten hun eigen waarden en normen ontdekken, zich los worstelen van het ouderlijk huis en hun eigen leven vorm en inhoud geven. Dat is eigenlijk het begin van een levensfase waarin achterom én vooruit kijken een permanent fenomeen wordt: wat heb ik gedaan en waar ben ik mee bezig? En is datgene waar ik mee bezig ben ook daadwerkelijk datgene wat ik werkelijk wil? Waarbij er door die of gene een existentieel "draaipunt" is ontwikkeld rondom het 45ste levensjaar. "Toevallig" ook de leeftijd waarop vaak de kinderen het huis uit gingen en men (weer) teruggeworpen werd op de levenspartner. Nu is die levensfase - of noem het een "draaipunt" - vervaag: mensen krijgen óf geen partner, óf geen cq later kinderen. En daar ligt dan "voer voor psychologen" (waaronder ik zelf) om nieuwe "draaipunten" te verzinnen. En ach, die moderne yuppies ... dan hebben ze hun studie afgerond en hebben wat carrière gemaakt: tijd voor een "Quarterlife-crisis".
Doe wat mij betreft al die crississen maar in een grote vuilniszak en gooi ze in de container. Want élk zichzelf respecterend mens is met dergelijke existentiële vragen bezig, op elk moment van zijn of haar leven. En komt op verschillende momenten tot verschillende conclusies: soms heeft men het gevoel "op koers" te liggen maar soms eist het antwoord op deze existentiële vragen om een grondige herbezinning en heroriëntatie op het leven. En moeten alle zekerheden worden ingeruild om letterlijk en figuurlijk "een ander leven op te bouwen". En wanneer gebeurt dat (als het al gebeurt): dat is nu juist voor ieder mens anders en daarom zijn begrippen als "Midlife-crisis" en "Quarterlife-crisis" zo onzinnig! Want ieder mens is anders en zal op zijn of haar eigen momenten zich heroriënteren. En soms is dit (pas) na een leven lang werken: denk maar eens aan die "pensionada's" die op hun VUT-gerechtigde leeftijd het roer volledig omgooien.
dubbi
|
|
12
-
06
-
2006
|
00
:
16
uur
Ik merk dat niet iedereen zo n voorstander is van die quarterlife crisis. Na alle reacties gelezen te hebben kan ik voor mezelf concluderen dat er in elk stukje wel iets zit waar ik me in terugvind of waar ik het eens mee ben. Ik ben pas 22 en toch voel ik me de laatste tijd niet zo goed in mn vel. Steeds meer stel ik me de vragen " Waar ben ik toch mee bezig?" "Is dit nu echt alles wat er is?"
Zit ik dan niet in mn quarterlife crisis? Blijbaar ben ik daar nog te jong voor. Misschien zit ik in mn 1/5life crisis...
Toch ben ik blij dat er een soort van erkenning is voor wat vele van ons "niet puberende jongeren" doormaken. Je wordt plots van een wereld vol dromen en kansen in de keiharde realiteit geslingerd. En iedereen had ons verteld hoe heerlijk het zou zijn, wat een heerlijk leven ons stond op te wachten. Wat hebben ze ons goed liggen gehad!
Het is voor mij een enorme opluchting te weten dat ik niet de enige ben. Ik ben niet alleen. Blijkbaar wordt er niet zo makkelijk over gepraat. Ik dacht echt dat ik gek aan het worden was. Eigenlijk jammer dat er onder ons twintigers en dertigers zo weinig gepraat word over wat er zich in ons hoofdje afspeelt. Dan kunnen we allen tesamen gek worden, leuk toch?
ton van de vorst
|
|
13
-
06
-
2006
|
18
:
35
uur
Bent U mens? En denkt U wel eens na over het leven? De kans is dan groot dat U zich in een "falling of the leaves" crisis bevindt. Maakt U zich vooral geen zorgen het gaat vanzelf over. Naarmate U ouder wordt en meerder crises hebt meegemaakt, zal het overwinnen ervan U steeds gemakkelijker afgaan. Een spreuk die dierbij kan helpen komt van ons moeder, die zei altijd: "niet klagen maar dragen".
