25 april 2005 -
Welke vragen ervaart een sollicitant tijdens een sollicitatiegesprek als moeilijk. Werving- en selectiebureau Oçonnel vroeg ruim duizend kandidaten wat de lastigste vragen waren waarmee ze tijdens een sollicitatie geconfronteerd waren.
Dit zijn de resultaten:
1. Stel, je staat in de lift met je toekomstige manager. Over tien seconden stopt de lift. Hoe zou je jezelf verkopen?
2. Beschrijf jezelf in één woord.
3. Wat zou je doen met een miljoen pingpongballen?
4. Je mag een vraag stellen aan een historisch persoon. Wie zou je kiezen en wat zou je vraag zijn?
5. Wat is hot in muziek, auto's, jeans, shopping en zo?
6. Hoeveel vliegtuigen zijn er in de hele wereld?
7. Hoe wek je het vertrouwen van een klant of manager met meer dan dertig jaar ervaring?
8. Als ik je man/vrouw zou bellen, wat zou hij of zij over je zeggen?
1. Noem een paar van je slechte eigenschappen en/of wat zijn je zwakke kanten?
2. Je bent 62, nietwaar?
3. Waarom heb je eigenlijk gesolliciteerd?
4. Hoe ga je om met conflicten?
5. Ben je loyaal? Doe je altijd wat je baas je opdraagt? Wat doe je als je het niet met je chef eens bent?
6. Kun je goed in teamverband werken?
7. Wat vind je van ons nieuwe beleidsplan? Heb je aanvullingen?
EL Pastoor
|
|
31
-
01
-
2008
|
12
:
04
uur
Ik heb er nog een paar vragen voor de werkgever!!Die vaak geen antwoord geeft op deze vragen!
1.Is er plaats en ruimte voor passie en creativiteit in dit bedrijf?
2.Zijn er weleens conflicten in het team, en hoe wordt daar door de collega's mee omgegaan?
3.Waarom heeft u me uitgenodigd voor dit gesprek?
4.Wat zijn de sterke kanten van het team in het algemeen?
Deze vragen heb ik al menigkeer gesteld en de werkgevers en PZ staan heel vaak met hun mond vol tanden of leiden het gesprek een andere kant op!!maar geven geen concreet antwoord op mijn vraag.
Je moet toch weten in welk bedrijf je terecht komt en hoe daar wordt omgegaan met deze zaken?
Wat mij dan weer verbaast is dat ze de vraag herhalen, een eind aan het gesprek maken en mij vervolgens afwijzen na de afgesproken termijn.Solliciteren is toch in een heel kort tijdsbestek elkaar leren kennen d.m.v. een goed gesprek?Wat moet ik veranderen?
At Ipenburg
|
|
1
-
02
-
2008
|
22
:
00
uur
Geweldig! Een bedrijf dat op deze vragen niet wil antwoorden is het niet waard dat je je daarvoor inzet. Deze vragen zijn een erg goed selectie- middel.
EL Pastoor
|
|
2
-
02
-
2008
|
20
:
22
uur
Dank voor je reactie!Dat is wel zo wat je zegt, maar ik zit nog steeds zonder baan!!Menig werkgever durft het niet aan omdat ik mij altijd bijzonder goed voorbereid m.b.t. het bedrijf.Ik weet vaak veel meer dan de gemiddelde PZ manager over het bedrijf.Dat wordt zeer gewaardeerd en ook ondergewaardeerd.(financiele situatie, geschiedenis, aantal werknemers,omzetcijfers,acties, aanbiedingen etc).Heel vaak wordt ik voor gesprek twee of drie uitgenodigd en dan afgewezen!probleem is ook dat ik nieuwsgierig ben en ook bereid te leren en natuurlijk kan ik alles op mijn vakgebied en in verschillende branches!!Nog tips voor mij??
martha van der Molen
|
|
3
-
02
-
2008
|
19
:
09
uur
Hallo El,
ik je reactie gelezen...fenominaal!..
Je bent gewoon te goed!...ik weet niet waar je interreses naar uitgaan...Maar begin voor jezelf! Ik weet ook niet of dat mannen zijn, in je gesprekken...maar de meeste mannen vinden zulke vrouwen als jou, bedreigend voor hun ego, en mochten het vrouwelijke dames in de selectie zijn...heb je hetzelfde...dan krijg je te maken met concurrentie/jaloezie.
Je kunt gewoon wat minder goed je best doen, of zien wat werkelijk je capaciteiten zijn...Dit zet toch tot nadenken???
Ik wens je veel succes,
Tip....door het loslaten van je probleem, kom je waarschijnlijk tot hele nieuwe inzichten...
Vriendelijk groet,
Martha
EL Pastoor
|
|
4
-
02
-
2008
|
14
:
58
uur
Dank voor jullie reacties.In de afgelopen periode heb ik bij middelgrote tot grote bedrijven gesolliciteerd naar een leidinggevende functie op de vloer of als regiomanager in een salesfunctie.Ik ben een representatieve vijftiger, die haar hele leven fulltimegewerkt heeft.Ook heb ik in het verleden een eigen bedrijf gehad,dus Martha, misschien heb je gelijk, ik voel het vaak ook zo als jij beschrijft.Als ik thuis met mijn partner zo'n gesprek evalueer.Natuurlijk pas ik mijn wetenschap over zo'n bedrijf aan in het te voeren gesprek.Ik heb werkelijk allerlei taktieken geprobeerd,dus Patrick,de aankomende sollicitaties zal ik mijn best doen de vragen enigszins aan te passen en aan jullie tips te denken.Bedankt voor jullie bijdrage en Spook:''nobody is perfect''!
Patrick
|
|
4
-
02
-
2008
|
09
:
44
uur
@El Pastoor, de enige tip die ik je geven is dat je je sollicitatiemethode aan moet passen.
Zoals je zelf ook al concludeerde zit je nog steeds zonder werk, dus moet je ofwel verder zoeken naar een bedrijf dat je capaciteiten waardeert, ofwel pas je je tactiek aan.
Persoonlijk waardeer ik het wel als een sollicitant bij mij op gesprek komt en weet waar hij het over heeft, zonder dat die dat in de beginfase van de selectie overdrijft!
De vier vragen die je voorlegt zijn mijns inziens redelijk eenvoudig te beantwoorden, ik zie eigenlijk niet in waarom een HR verantwoordelijke zich hierin zou moeten laten vastpraten.
Op welk niveau zoek je een betrekking? Of in wat voor bedrijfsgrote? Het kan soms vreemd overkomen als een kandidaat opteert op een relatief lage betrekking of in een kleiner bedrijf en dan begint over KPI`s, kostenplaatsen en productiviteitsvraagstukken.
spook
|
|
4
-
02
-
2008
|
09
:
59
uur
ja hoor: leer spellen. ''Wordt ik'', als dàt geen afknapper is.
Martha van der Molen
|
|
4
-
02
-
2008
|
17
:
53
uur
Hoi, Spookje...
Dat vind ik niet een leuke reaktie....
Het probleem van El was niet haar grammatica, maar het vinden van een baan....Wat is jouw probleem...?
Mijn idee El is dat als je je gaat aanpassen, je niet goed uit de verf komt...Want als je de baan zou krijgen....komt toch dat gevoel van niet serieus worden genomen...weer boven drijven...
Ik herken jou problemen...ook ik heb een eigen bedrijf gehad, en ben op zoek naar een baan...
En ook ik heb wel eens gedacht, om dit te verzwijgen....en net doen of ik in loondienst was....Maar dan verloochen ik mezelf...Voor mijn gevoel, is het voor een baas aantrekkelijk, omdat je alle aspecten hebt doorlopen...en veel verantwoordelijkheidsgevoel hebt!...Maar ook ik ben net als jij zoekende...
Soms moet je gewoon de dingen even op zijn beloop laten....
Misschien helpt het, als je niet in een keer alles van je zelf blootgeeft, maar eenmaal op je plek, stukje voor stukje laten zien , wat je allemaal kunt..in je mars hebt!..Dan overdonder je ze niet zo...misschien inderdaad je tactiek...aanpassen!
Vriendelijk groet,
Martha
sandra
|
|
4
-
02
-
2008
|
21
:
00
uur
Hoeveel zieken zijn er binnen dit bedrijf? En hoeveel op de afdeling? Vinden ze niet leuk,als je deze stelt. Ik kwam ooit op een afdeling waar ruim 20% ziekteverzuim was. Ik dacht daar ga ik n ooit werken.
a= er werd structureel overgewerkt,rara hoe zou dat nou komen?
b= dit is een afdeling waar ik dus niet wil werken.
EL Pastoor
|
|
5
-
02
-
2008
|
11
:
28
uur
Er is mij altijd geleerd dat je moet gaan voor een baan die bij je past en die je leuk vind.De ervaring leert me dat de perceptie van andere mensen van grote invloed zijn op dat ene sollicitatie moment.Bovendien is het fatsoen bij werkgevers vaak ver te zoeken.Je krijgt niet eens een fatsoenlijke reactie terug, ook bij hele grote internationale bedrijven is dat zo.Terwijl je toch al je persoonlijke gegevens opstuurd en prijsgeeft. Bij uitzendbureau's is het helemaal schrijnend.Daar wordt je gescreend door een pas afgestudeerde dame of heer die de leeftijd van je dochter of zoon heeft!En die vaak ook een oordeel klaar hebben over jouw persoon.De reden van afwijzing blijkt vaak moeilijk te verwoorden en/of te omschrijven door de verschillende bedrijven.Ook al bel je er over om je leermoment vast te stellen,de meeste antwoorden blijven vaag en niet duidelijk.Daarnaast mogen ze natuurlijk niet zeggen dat je te oud bent voor een functiewaardoor je ook de mogelijkheid niet krijgt,je kansen te keren en de voordelen van een ouder iemand op de werkvloer te noemen.(Ook wij kunnen flexibel zijn, rust op de vloer brengen, inzicht en overzicht hebben etc.) Ook zijn er grote bedrijven die als pleister op de wonde zeggen dat je een goed indruk hebt achtergelaten,maar je bent het niet geworden, wat kan je daar nu mee?Je motivatie krijgt een deuk en je bent een aantal rondes verder zonder resultaat.Zou het dan misschien liggen aan die ''lastige sollicitatievragen?''Of zouden bedrijven eens echt gemotiveerd moeten worden door een peperdure training van een gespecialiseerd bureau om de juiste krachten van een sollicitant te screenen?Als sollicitant ben ik altijd bereid om iets te leren,maar zijn bedrijven daar ook toe bereid?
Per slot van rekening kan een machine toch niet draaien als er een goed onderdeel ontbreekt?Ik heb soms de indruk dat werkgevers vanwege kostenbesparing hun onderdelen op ''de sloop'' aan het zoeken zijn, jammer, want als je toegevoegde waarde duidelijk naar voren is gekomen in zo'n moeilijk sollicitatiegesprek,zou de machine zo weer draaien!Wie naar buiten kijkt droomt en wie naar binnen kijkt wordt wakker.Ik durf wel naar binnen te kijken,durven anderen dat ook?
Ik droom van een baan die bij me past,dus blijf ik mijzelf motiveren en neem natuurlijk het initiatief totdat ik die baan heb waar ik met hart en ziel voor zal gaan!
Chris
|
|
5
-
02
-
2008
|
17
:
53
uur
Beste EL,
Mensen reageren zo zoals je schrijft. Gedreven door hun eigen angst. Ik heb ooit een sollicitatiegesprek meegemaakt, waarin een lid van een commissie zei, nadat ik een critische vraag gesteld had: wij stellen hier de vragen! in dergelijke organisaties moet je niet zijn.
Ik verzorg nu outplacementtrajecten en leer de mensen in hun eigen kracht te staan en die dingen te doen die hun natuurlijk af gaan. Een boom boomt, een vlieg vliegt en El elt. Zoiets! Daarbij hoort het ook vragen te stellen over de organisatie. Als je wat te verbergen hebt krijg je vage antwoorden e.d. Angst.
Maar El van wat voor soort baan droom je? Wat gaat je goed en natuurlijk af? Wat geeft je energie?
Misschien kom ik wat tegen voor een gedreven ( niet afgedreven) vrouw.
Beste El,
Zou je leeftijd niet een factor kunnen zijn bij afwijzingen? Leeftijdsdiscriminatie is bij de wet verboden, maar het is moeilijk te bewijzen. In de VS is het verboden je leeftijd te vermelden op je cv, omdat je anders de werkgever de mogelijkheid geeft tot discriminatie. Dit zou in Nederland ook zo bij wet geregeld moeten worden.
Caroline Rijsdijk
|
|
8
-
02
-
2008
|
13
:
58
uur
Ik begrijp wat je bedoelt!
ben zelf ook al een paar keer afgewezen, met als reden: geen ervaring als leidinggevende; ik werk al 26 jaar in de gezondheidszorg, de laatste 14 jaar als leidinggevende,hoezo geen ervaring?
Er was maar één manager bij die eerlijk was en mij vertelde dat ze ''de hete adem''in hun nek voelde als ze mij aan zouden nemen!
jammer dat het blijkbaar niet kan om eerlijk en recht door zee te zijn tijdens een sollicitatie.
EL Pastoor
|
|
8
-
02
-
2008
|
14
:
04
uur
Hallo, Ad,
Natuurlijk is mijn leeftijd in het spel!!Maar ik vraag aan werkgevers van te voren of dit een probleem opleveren zal.Meestal is dat niet het geval en wordt ik uitgenodigd om te solliciteren.Ik vind het eerlijk als een wg aangeeft dat hij liever een dertiger zoekt.Pasgeleden ben ik nog gekozen uit 360 kandidaten,waar er uiteindelijk 11 van overbleven, waaronder ik.Dus er is potentie genoeg in mijn ogen.Ik vertel ze bij zo'n telefoon gesprek dat ik veel latente talenten bezit om ze nieuwsgierig genoeg te maken, en dat werkt meestal wel.Er is in mijn gevoel ook wel een kern van waarheid in het spel,zoals hierboven wordt gesuggereerd door Martha en Chris.Opgeblazen ego's en angst! Maar waarvoor?
Dat past in mijn ogen niet bij de klasse van zo'n bedrijf.Deze mensen vertegenwoordigen toch iets waardoor je overgaat tot solliciteren en geef je het beste wat je hebt.
Desalniettemin zijn er ook wg die je afwijzen niet op je kwaliteiten, maar omdat ze toch de voorkeur geven aan een dertiger.Die kunnen ze nog bespelen en manipuleren in hun ogen.Dat is jammer, maar bij de beschreven wg hierboven, mocht ik na twee maanden nog eens informeren over de status!!Dat ga ik in zo'n geval dus niet doen, want je blijft dan tweede keus.
Ik laat me niet ontmoedigen hoor!!Met wat ''spinnengeduld'' kom ik er wel.Straks komt er een moment dat ik beet heb en vlieg ik over mijn web om mijn beloning binnen te halen!!!hahaha....groetjes,El
At Ipenburg
|
|
13
-
02
-
2008
|
14
:
50
uur
Beste El,
Je komt er zeker. Geen twijfel aan. In onze groep van hoogopgeleide werkzoekenden, TalentPlus Maastricht (zie: (Klik hier) vond laatst iemand werk op zijn niveau na 4 1/2 jaar zonder werk. Zo lang zal het bij jou zeker niet duren. Hou vol!
Jasper
|
|
14
-
02
-
2008
|
09
:
53
uur
Dag El!
Je schetst een zeer herkenbaar beeld. Hoewel ik als dertiger geen échte problemen ervaar binnen mijn carriere, is het wel mijn ervaring, als zelfstandig ondernemer én als employee, dat het voor mensen met een duidelijke visie, missie en ervaring (identiteit) een heel gepuzzel is om passend werk te vinden.
Het vergt ontzettend veel geduld van mensen zoals jij, om die mensen/werkgevers te vinden die echt bij je passen. Mijn ervaring is, dat de échte managers die een werknemer met een sterke identiteit kunnen waarderen, niet per definitie op die plaatsen zitten waar nieuw personeel geworven c.q. aangenomen worden.
Ter geruststelling, mijn lieve oude vader is 62 en heeft wederom een nieuwe baan gevonden als directeur. En als er één positiefkritisch, is, dan is hij het wel. Anders gezegd, als bij voortduring blijkt, dat zijn werkgever geen samenhangend (onderwijs)beleid kan formuleren, trekt hij zonder meer de stekker eruit. Dat geldt ook wanneer hij meent te weinig beleidsruimte krijgt vanuit het hoger management. Maar, hij heeft zich dan ook een positie verworven, w.o. lovende onderwijsinspectierapporten, waarin hij het zich kan veroorloven om zijn professionele identiteit zo prominent te etaleren.
Tegelijkertijd, het heeft wel even geduurd, eer hij zover was. Dat is niet zonder slag of stoot gegaan... Vasthoudend als hij is, is het hem dus wel gelukt.
Boodschap: de aanhouder wint. Zelfs als je met je kop boven het maaiveld uitsteekt. En dat is ook mijn persoonlijke ervaring, immers: ik ben een kind van mijn vader, haha!!
Beste El, ik wens je ontzettend veel succes en toekomstig werkplezier toe! Je krijgt wat je toekomt.
Vriendelijke groet,
Jasper
J. van Beek
|
|
14
-
02
-
2008
|
09
:
55
uur
Beste mensen,
Met belangstelling heb ik kennisgenomen van de reacties op de ''sollicitatievragen''. Ik voelde me erdoor uitgedaagd een nuancering aan te brengen in deze lijn aan reacties.
Onlangs heb ik van werkgeverszijde van één van mijn opdrachtgevers een intensief sollicitatietraject gevoerd voor een functie waarvoor veel verschillende hoge eisen werden gesteld aan kandidaten. Uit de reacties van kandidaten voor de functie selecteer je diegenen die het dichtst in de buurt komen van de gestelde criteria. Vervolgens kies je uiteindelijk uit meerdere geschikte kandidaten diegene die het beste als persoon past bij het team en de organisatiecultuur. Dat je uiteindelijk als sollicitant niet de baan hebt gekregen zegt dus niet altijd iets over jouw cv, jouw vaardigheden en jouw capaciteiten. Die voldoen over het algemeen wel als je zover komt in de sollicitatieprocedure. Het gaat er meer om of je de potentiële werkgever ervan kunt overtuigen dat jij de beste match bent op de functie waarvoor je op gesprek bent uitgenodigd. Overtuigen is in dit kader niet bedoeld als ''harde sales'', maar meer als ''verlangen opwekken'' om meer met deze persoon te maken te gaan krijgen in de toekomst. In een sollicitatiegesprek moet voor beide partijen de ''zin'' ontstaan om te gaan samenwerken. Persoonlijk werk ik niet graag met mensen die voortdurend bezig zijn anderen ''vliegen af te vangen'' of ''de beste van de klas willen zijn''. Ik werk liever en met meer resultaat samen met mensen die gaan voor een kwalitatief goed resultaat en die samen de schouders eronder zetten en dat ook uitstralen.
Bij deze wens ik een ieder die solliciteert of van zins is dat te gaan doen heel veel plezier en succes daarbij.
J.G. Tolhuijs
|
|
14
-
02
-
2008
|
10
:
53
uur
P.S. El.
Vanuit coachingsoogpunt - je verhaal dus mij even bezig, is het interessant te vermelden dat jouw (boven)gedrag (Roos van Leary, zoek die maar even op internet op) een relatiedefinitie geeft en vaak tegenovergesteld gedrag oproept. Anders gezegd, als je té assertief bent en in het gesprek a.h.w. ´leidend gedrag´ vertoont, definieer jij de ander als: ...jij bent zwak en hulpbehoevend en jij kunt mijn mening gebruiken.
De relatiedefinitie (volgens Leary) luidt dan: jij moet naar mij luisteren, jij moet aandacht aan mij schenken.
Als dat niet gebeurt, zoals in jouw geval, raak je gefrusteerd, omdat niemand naar je wilt luisteren.
Ik zou je graag nog dit willen meegeven: jouw grootste vijand, die organisaties die jou het sterkst afwijzen, is tegelijkertijd jouw beste vriend, vooral omdat deze jou (soms pijnlijk) laat wijzen op je grootste ontwikkelingspunten.
Vanuit coachingsoptiek wordt dan de vraag interessant: welke ontwikkelpunten c.q. competetenties dien je dan te ontwikkelen?
Voor jou weleens heel goed de competentie: relationele sensitiviteit, kunnen zijn. Deze competentie houdt in, dat je gevoelens, houdingen en motivaties van anderen kunt signaleren en in het contact tot uiting kunt brengen. En dat dus zónder het (ongewenste) bovengedrag te laten zien...
Dit wilde ik je graag nog even meegeven.
Vriendelijke groet,
Jasper
J.G. Tolhuijs
|
|
14
-
02
-
2008
|
17
:
16
uur
Zeer geachte heer Van Beek,
In kan mij helemaal vinden in uw verhaal. Er is echter één vraagstuk dat mij bezig houdt en dat heeft betrekking op dit stuk:
'Persoonlijk werk ik niet graag met mensen die voortdurend bezig zijn anderen ''vliegen af te vangen'' of ''de beste van de klas willen zijn''. Ik werk liever en met meer resultaat samen met mensen die gaan voor een kwalitatief goed resultaat en die samen de schouders eronder zetten en dat ook uitstralen'.
Uiteraard is het belangrijk om die mensen te selecteren waarbij je het gevoel hebt, dat je daarmee het beste kunt samenwerken. Tegelijkertijd gun ik elke onderneming wel tenminste één of twee mensen die binnen redelijke grenzen buiten de toon vallen. En dat zeg ik als manager.
Vanuit mijn functie vind ik het namelijk ook belangrijk om de personeelsdiversiteit ook qua persoonlijkheden in balans te houden. Dat geldt ook voor mijzelf. Ik meen dat deze diversiteit een preventieve uitwerking heeft op de escalatie van overeenstemming, wat altijd op de loer ligt als je een team hebt dat elkaar te goed ligt.
Ik meen dus dat elke organisatie de beschikking moet hebben over mensen die vanuit vanuit authentiek idealisme, of misschien zelfs wel vanuit spiritualiteit, de beste van de klas willen zijn.
Uit ervaring weet ik dat dit niet altijd de leukste mensen zijn om mee te werken. Ze zijn soms erg vermoeiend, omdat deze mensen soms ook beschikken over een teveel aan emotie. Maar dat laatste valt echter wel goed te coachen. Het is dus af en toe even door de appel heenbijten. :-)
Loslaten van eigen voorkeuren, en kijken naar personeelsdiversiteit, vind ik een uitermate belangrijke selectiemiddel binnen sollicitaties. Daar komt het dus eigenlijk op neer.
Fijne dag!
Jasper
EL Pastoor
|
|
14
-
02
-
2008
|
18
:
41
uur
Dank voor alle ''lerende''reacties!Hier heb ik wat aan!!Het geeft mij een enorme energie om door te zetten en verder te gaan om mijn doel te bereiken. Het betekend voor mij dat ik op de goede weg zit en met meer aandacht mijn weg moet vervolgen. Mijn vader is 77 en werkt ook nog vier dagen in de week met ontzettend veel plezier voor een multi-national in Duitsland.
Ook hij is mijn grote voorbeeld, Jasper. Hij is een echte prof op zijn gebied en geniet van alles wat hij nog tegen komt op de werkvloer.
En leren doet ook hij nog!!En ook ik ben een kind van mijn vader!!!!Allemaal heel erg bedankt!!
J.G. Tolhuijs
|
|
15
-
02
-
2008
|
21
:
01
uur
Hoi El,
Fijn om te horen dat je er wat aan hebt. En heel graag gedaan. Veel succes met je carriere en een hele fijne avond gewenst!
Jasper
P.S. Laat even horen wat het uiteindelijk geworden is... ben wel benieuwd.
J. van Beek
|
|
16
-
02
-
2008
|
10
:
48
uur
Beste Jasper,
Bedankt voor je reactie en aanvulling.
Uiteraard is het van belang de juiste competenties te selecteren, los van persoonlijke voorkeuren. Het organisatiebelang staat voorop; en één van de voorwaarden daarbij is dat daarbinnen de juiste mensen met de benodigde competenties elkaar uitdagen en met elkaar samenwerken. En dat alles in balans; wat een voortdurende beweging betekent.
Met vriendelijke groet,
Jeannette van Beek
J.G. Tolhuijs
|
|
17
-
02
-
2008
|
17
:
05
uur
Hoi Jeanette,
...en ik maar denken dat u een man was! Haha! Maar mijn welgemeende excuus. Mijn wiskundeleraar heette Van Beek. Dus op de automatische piloot, nam ik onbewust aan dat u dus een man was. Raar toch, hoe dat werkt. Maar nogmaals, mijn welgemeende excuses.
Mag ik nog even ingaan op uw laatste zin. Ik vind die uitdagend...
Ik weet niet hoe u het ziet, maar de wereld/de markt, is in de laatste 3 decennia behoorlijk veranderd van laagcomplex en dynamisch, naar soms juist hoogcomplex en zeer dynamisch. Dat geldt thans zelfs voor de zorgsector, waarin ik werkzaam ben.
In mijn beleving: Als er iets de klok slaat, dan is het juist wel het 'uit balans zijn'. Fysiologisch gezien is het menselijk lopen ontstaan vanuit het 'continu uit balans zijn'. Lopen is in dat opzicht een streven naar het opheffen van onbalans. En dat kunnen we nu, zonder daarbij na te denken (vegetatief).
Ik zie dat overigens nu direct onder mijn ogen gebeuren, want mijn zoontje van één is juist deze week begonnen met lopen. Armpies in de lucht, en waggelen maar. Een prachtgezicht. Maar continu zie je bij hem dus het streven naar balans, vanuit het in onbalans zijn.
Ik moet u eerlijk zeggen, ik zie het liefst organisaties, teams, die juist in onbalans zijn en van daaruit streven naar balans c.q. stabiliteit.
Nu ik dit zo voor u opschrijf, treft het mij dat dit voor mij juist een uiterst reflectief moment is. Ik heb, denk ik, zojuist voor mezelf de verklaring gegeven, waarom ik zo´n hekel heb aan mensen die zelfgenoeg - en wellicht ook op het oog - zo in balans kunnen zijn. De veranderingsbereidheid bij deze mensen is zo ongelooflijk laag, want: '...waarom zou ik uit mijn stoel komen, verandering toestaan, ik ben immers in balans'.
Gevoelsmatig, wantrouw ik dit soort mensen. Zij dagen mij juist uit, om ze juist volledig uit balans te krijgen. Juist om ze weer aan het ´lopen´ te krijgen. Het is immers zo simpel nog niet. Voor alle niveaus binnen de organisatie en voor alle divisies en werkeenheiden, geldt dat er een megahoeveelheid wegen zijn die leiden naar Rome. Voor managementbeslissingen geldt, dat je het hele beslissingsproces van voor naar achter, en van achter naar voren gaat doorlopen. Tenminste, dat doe ik wel. In die gevallen, ben ik, als manager, alleszins in balans. En met het nemen van mijn beslissing, hef ik die onbalans slechts voor even op. De volgende dag heb ik namelijk weer een nieuwe beslissing te nemen. En zo lopen we en masse... en houden we de economie draaiende.
Wat ik zeggen wil: ...ik zoek allesbehalve de balans. Ook niet in teams. Ik ben juist het meest gecharmeerd van die mensen die vanuit hun sterke kwalificaties en competenties juist het meest in onbalans zijn; het meest twijfelen. En ik daag diegenen uit die - in mijn optiek - juist het minst twijfelen. Ook dat is bij mij een automatisme.
Dit zo gezegd hebbende, word ik mij direct ook bewust van het gevaar van het effect van mijn interventies op werknemers die zich graag willen laven in hun 'balans'.
Ik ga hier nog even op door reflecteren, want dit is blijkbaar een belangrijk thema voor me. Ik meen nu dat ik voor mezelf moet gaan bekijken waar ik mijn balans hierin moet gaan vinden. Je mag mensen immers niet zomaar tacklen. Een ethisch vraagstuk dus.
Mag ik zo vrij zijn om u te vragen: Hoe doet u dat? Al schrijvende ben ik daar nu eigenlijk wel erg benieuwd naar geworden...
Zeer vriendelijke groet,
Jasper
J. van Beek
|
|
18
-
02
-
2008
|
09
:
59
uur
Balans is voor mij geen einddoel op zich, maar een state of mind die mij in beweging houdt, en, gezien mijn management rol, daarmee de mensen om me heen. Balanceren is een werkwoord. In balans zijn is dus voor mij ''voortdurend bezig zijn met balanceren''. Dat betekent: finetunen, afstemmen van de verschillende belangen, de juiste partijen erbij betrekken, vieren van successen, en weer nieuwe doelen stellen, najagen, bereiken en vieren van successen.
Janine
|
|
18
-
02
-
2008
|
13
:
20
uur
Met veel interesse heb ik bovenstaande discussie gelezen. Alle bovengenoemde ''problemen'' van El, de welgemeeende en verstandige adviezen en tips. Het is allemaal herkenbaar. Ook ik werd geconfronteerd met het feit dat ik te ''sterk'' overkom in sollicitatie gesprekken, om het even kort saman te vatten. De gemiddelde leidinggevende wil namelijk niet het gevoel krijgen dat de sollicitant op zijn/haar stoel wil zitten. Men vind dat nu eenmaal bedreigend. De percentage managers die critische vragen als een uitdaging zien, zijn op één hand te tellen. Helaas werkt dit nu eenmaal zo. Er zijn heus wel bedrijven die juist op zoek zijn naar mensen zoals ik, maar die zijn in de minderheid was mijn conclusie. Want zoals Chris zei: een boom boomt! Ik ben nu eenmaal wie ik ben en doen alsof lost niets op. Ik ben dan ook 3 jaar geleden voor mezelf begonnen. Ik merk nu, dat juist de eigenschappen die in een loondienst situatie tegen me werkten, nu voor me werken als zelfstandige. Misschien voor El een tip om haar kennis en vaardigheden op een andere manier te gaan ''vermarkten''. Veel succes!
EL Pastoor
|
|
19
-
02
-
2008
|
01
:
31
uur
Beste Janine,
Ik ben er over bezig(van binnen) om een poging te wagen. Ik heb plenty ideeën om als zelfstandige aan de slag te gaan. Het is iets om over na te denken en met zulke dingen moet je altijd groeien in je overtuiging en een extra goede voorbereiding doen. Maar eerst de ene missie en als het werkelijk niet lukken zou...een nieuwe missie. Het sterkt mij enorm, dat er zo wordt meegedacht en dat er ook zoveel herkenbaar is.
Ook jij bedankt voor je inbreng, Janine. Succes en goede zaken toegewenst.
mevr. Gez
|
|
19
-
02
-
2008
|
17
:
59
uur
Beste El,
Ook ik heb de reacties gelezen.
Een tip is de vragen die u stelt bij een sollicitatiegesprek pas te stellen wanneer u reeds bent aangenomen.
Tip 2: probeer via uw reactie(via deze site) de aandacht van de managers, directeuren te vragen voor een baan, want ik denk dat er velen zijn die dit lezen en dat u uw telefoonnummer achterlaat zodat zij contact met u opnemen.
Het is een normaal verschijnsel dat mensen zich vergelijken met anderen en ook zo werkgevers. Aan elk confrontatie of iets dat wordt waargenomen of ervaren wordt er een gevoel aan gekoppeld. Misschien een gevoel van onzekerheid bij de werkgevers toe ze met uw intelligentia geconfronteerd werden?
De wereld waarin we leven is een dubieuze wereld. Aan de ene kant wordt bij sollicitanten gepromoot dat ze zich moeten ''verkopen'' bij de sollicitatie. Dit is typisch een solliciatiecliche.
Maar............ als het opaan komt dat zit je nu vlak voor mensen die misschien heel onzeker zijn.
Een manager is ook maar een mens.
succes ..het zal wel lukken.
J.G. Tolhuijs
|
|
20
-
02
-
2008
|
07
:
01
uur
@mw Van Beek,
Dank voor uw reactie. Balanceren is inderdaad een werkwoord. Die ga ik onthouden...
ik ben op zoek naar collega's (zie url)die bijna voor zichzelf kunen werken daar we maar met 4 mensen zijn. Wat zijn goede vragen aan hen? Moet ik op zoek naar een duizendpoot of meerdere vacatures creeren?
Arwin
Anton
|
|
29
-
06
-
2009
|
11
:
45
uur
Allemaal idioten hier! Sommige mensen kunnen geen goede Nederlandse zinnen opbouwen, en dan vragen ze zich af waarom ze telkens afgewezen worden. Vreemd? Nee. En anderen denken dat ze zo hoog zijn, dat ze alles kunnen, maar dan worden ze toch afgewezen. Vreemd? Nee.
