20 maart 2012 -
Het salaris hoeft niet mee te stijgen met de leeftijd. Dat vindt maar liefst 65 procent van de respondenten in het eerste Nationaal onderzoek Over Duurzame Inzetbaarheid, uitgevoerd door het platform Over Duurzame Inzetbaarheid van Kluwer. Demotie is dus geen taboe meer in Nederland.
Duurzame inzetbaarheid is belangrijk. Niet over tien jaar, niet over vijf jaar, maar nu. Daarover zijn de ruim 4.000 respondenten van het eerste Nationaal onderzoek Over Duurzame Inzetbaarheid het eens. Langer doorwerken speelt echter nauwelijks een rol, terwijl dit een van de pijlers is onder de inzetbaarheid van medewerkers en de belangrijkste inzet van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
Inkomen hoeft niet per se mee te stijgen
De stelling ‘De grootste uitdaging voor het realiseren van duurzame inzetbaarheid is dat medewerkers langer door willen werken’ krijgt nauwelijks bijval: slechts vijf procent is het ermee eens. Maar liefst 65 procent van de respondenten is echter wel bereid om in eigen vlees te snijden, en schaart zich achter de stelling ‘Het moet minder vanzelfsprekend worden dat salaris meestijgt met leeftijd’. Waarbij ze wel vaak aantekenen dat hun salaris sowieso niet meer stijgt, omdat ze aan het einde zitten van hun schaal.
Doorwerken nauwelijks gestimuleerd
Het onderzoek was vooral populair onder 45-plussers; 70 procent van de respondenten viel in deze categorie. Misschien is dat de reden dat zij niets zien in langer doorwerken. Maar ook hun werkgevers blijken nauwelijks op langer doorwerken in te zetten. Op de stelling ‘Mijn organisatie voert beleid om langer doorwerken te stimuleren’ antwoordt namelijk slechts een kleine 27 procent met ja.
Meer eigen verantwoordelijkheid
Welke interventies op het versterken van duurzame inzetbaarheid scoren wel hoog? Bijna 47 procent kiest voor meer zelfregie: het vergroten van de eigen verantwoordelijkheid voor werk en loopbaan. Een iets groter aantal (48 procent) zou zich richten op leidinggevenden: die moeten in deze thema’s worden getraind. Maar een aanzienlijk grotere groep (60 procent) kiest voor een persoonlijk ontwikkelbudget, gericht op langer, gezonder en anders werken.
Eigen inzetbaarheid
Over de eigen inzetbaarheid is men redelijk positief. In het antwoord op de vraag ‘Stel dat u morgen uw baan verliest, binnen welke termijn verwacht u dan een nieuwe baan te vinden?’, schat 34 procent binnen een halfjaar weer aan de slag te zijn en 36 procent zelfs binnen drie maanden.
Maar over de eigen organisatie is men somberder. Een meerderheid (60 procent) denkt dat het voor de eigen werkgever lastig wordt om aantrekkelijk te blijven op de arbeidsmarkt. Uit de toelichtingen blijkt dat dit vooral geldt voor sectoren als de bouw, het onderwijs, de overheid en de zorg.
Wat is de doelgroep geweest die geen probleem heeft met demotivatie geen stijging van het salaris leven die mensen echt op deze aarde?
Dit verhaal is gewoon een samenraapsel van andere rapporten en verhalen en dat erg slecht, soms is het beter om andermans rapport helemaal over te schrijven dan allemaal stukjes uit reeds bestaande rapporten over te nemen, zeker wanneer je de lijn in wat je wilt publiceren niet weet.
Het lijkt wel of iedereen mee doet met onze leiders die blijven vertellen dat het aan de werknemers ligt dat ze hun eigen verantwoordelijkheid moeten nemen zorgen dat ze bij blijven en interessant voor de arbeidsmarkt en stap 2 wordt dan verder verslechteren van het ontslagrecht de WW, nog oninteressante maken mensen sneller tot het bijstandsniveau laten afzakken en dan tegen het aller laagste salaris op een contractje van een half jaar hun oude functie te laten vervullen.
Resultaat deze groep van ouderen en jongeren komen buiten de maatschappij te staan, vooral jongeren zijn bij voorbaat kansarm en kunnen geen toekomst opbouwen. Want met een tijdelijk contract krijg je geen lening of een hypotheek en moet je verplicht bij je ouders blijven wonen.
Ouder zitten vast aan hun koophuis want op deze wijze komt de woningmarkt nooit meer los.
Eigenlijk zouden deze onderzoekers zich moeten schamen en zich op een goede manier inzetten voor onze economie en met een goed plan van aanpak voor de toekomst moeten komen, maar dat is denk ik een te moeilijke opgave.
Borrie Black
|
|
22
-
03
-
2012
|
17
:
25
uur
Frappant dat managers kennelijk niet in staat zijn tot betere beoordelingen. Bezuinigen lijkt alleen tot gevolg te hebben dat verhogingen van inkomens/lonen worden tegengehouden/verlaagd, met dien verstande dat het loon/inkomen van die managers alleen maar lijkt te stijgen. Daarbij staat de houding van: ''Kijk eens ik heb het goed gedaan en verdien een bonus'',voorop te staan. Met deze managers kun je de ''graaiers'' in principe gelijkstellen; immers de praktijk laat alsmaar zien dat een bejubeld rapportje (of de inhoud nu deugt of niet) zorgt voor een kop van jut beleid. Ja de stoel van de opvolgende managementlaag is kundig en gewild doorgezaagd en zgn. nieuw leven ingeblazen. Daar ontstaan dus weer de nieuwe graaiers. Dat heet MWO en duurzaam beleid te zijn !!! Inderdaad dit beleid schijnt alleen voor de onderlaag te gelden en niet voor de bovenlaag. Heeft dit soms te maken met de stelling dat je onderneming ''lean'' moet zijn ? Ik zou het haast gaan denken want de als genoemd werkende bovenlaag werkt kennelijk alleen volgensde op basis van een excel-sheetje vastgestelde cijfertjes. Zo ben je ook weer rond en zie je de onzin van het gedachtengoed van de bovenlaag; het voldoen aan je vaak idealitisch vastgestelde cijfertjes bezorgt je weer die oh zo gewenste bonus en nieuwe functie. In de volgende functie ga je gewoon verder totdat je niet meer verder kunt en omwille van je onvolprezen gedrag wordt uitgekotst en aan de dijk gezet. Je bent en kunt niet meer ''lean'' zijn. Je hebt alsmaar gezorgd voor verzwakking van de onderneming en moet vertrekken. Vertrek geeft dan direct weer een meer dan groot recht op een extra bonus. Een bonus die in jouw buitenwereld sterk wordt bekritiseerd en onder het mom van ''Ik ben van grote waarde geweest'' weer wordt goed gepraat. De kring is weer rond en we gaan gewoon door. Weer een gemiste kans. Nee zegt men dan ''Je kunt hem/haar niet meer aanpakken''. Hooguit kan de rechter er aan te pas komen. Hoe vreemd en dom is de acceptatie van deze redenatie ! Vreemd omdat de onderlaag bij een dergelijke verhaal op een onmiddellijk ontslag wordt getrakteerd en ook op het terughalen van hoegenaamd onrechtmatig verkregen gelden/goederen. Daar kan het dus wel.
Ik betrap mij er nu op dat ik volgens de liberaal asociale taal uitkraam en dus een stigma krijg opgelegd. Ja dank je de donder. Het balletje is al weer rond; immers ook in de politiek kom je de soortgelijke werkwijze tegen (op elke laag en kleur), of niet soms !
