11 mei 2011 -
Stel u voor: u weet dat u tegen een burn-out aan zit. U krijgt steeds meer psychische en fysieke klachten. U staat op met braakneigingen, omdat de dag weer begint en er weer van alles moet. U bent moe en slaapt ontzettend veel, maar u merkt dat je niet bijtankt.
Toch wilt u het niet weten en dus ontkent u uw klachten. Tegenover uzelf, en zeker tegenover anderen. U wilt sterk zijn en geen slachtoffer zijn, u wilt uw eigen leven regisseren. Uw omgeving helpt ook al niet. Die zegt dingen als: ‘Zet je er overheen, zet de knop om als je thuis bent. Ga door met de orde van de dag, anders raak je nog verder van huis en kun je je carrière vergeten.’ U zet alles op alles om vol te houden, want anderen lukt dat toch ook? Nell van de Ligt van Ligtpunt.nl gaat verder in op dit onderwerp.
Onzichtbaar
Als u een burn-out krijgt, denkt u dat u faalt en dat u het niet goed doet. U voelt zich niet begrepen, want hoe legt u uit dat u zich vreselijk voelt terwijl er aan de buitenkant niets te zien is? U snapt het zelf nauwelijks dus hoe legt u het anderen dan uit? Ziek zijn zonder lichamelijke klachten is moeilijker dan lichamelijk ziek zijn. Een gebroken been is zichtbaar en legitiem. U hebt goede redenen om ziek te zijn en iedereen ziet dat u niet kunt werken. We kunnen het genezingsproces inschatten en daarna is alles weer goed. Psychisch ziek is niet altijd zichtbaar, niet grijpbaar en wordt vaak met enig wantrouwen bekeken. Is het echt waar en is het nu nog niet over?
Helder signaal
Kern van het probleem is dat een burn-out gezien wordt als iets negatiefs. U faalt in uw dagelijkse gang van zaken en we moeten zorgen dat het leven weer zo snel mogelijk door gaat. Maar is een burn-out ook negatief? Een burn-out is er het gevolg van dat u zichzelf voor lange tijd verwaarloost. U luistert niet goed naar uzelf, geeft meer energie dan u terugkrijgt. De draaglast is groter geworden dan uw draagkracht. Als u niet luistert naar uzelf, grijpt uw lichaam in, en dan krijgt u klachten.
Een burn-out is dus geen teken van zwakte, maar een helder signaal, een beschermingsmechanisme voor uw gezondheid. Als u het zo bekijkt is een burn-out een 'gezonde reactie' op een ongezonde situatie. Een signaal waarvan u kunt leren. Het geeft aan dat u moet luisteren naar uzelf en uw eigen grenzen moet leren kennen en respecteren.
Ik onderschrijf het artikel van harte, voordat ik accepteerde dat het niet meer ging en mijn frustraties daarover kon loslaten was ik 5 jaar verder.....toen kon ik me pas echt richten op de onderliggende oorzaken en die gaan aanpakken. Oud gedrag vervangen door nieuw gedrag kost ook jaren. Het is zo een automatisch proces waarin je zit, die knop gaat echt niet zomaar om.
Richard
|
|
27
-
06
-
2011
|
21
:
50
uur
We moeten leren luisteren naar ons lichaam want dat is een uitstekende graadmeter. Voel je niet te trots om met je leidinggevende te praten. Heb ik ook gedaan en heb steun mogen ontvangen. Gaat nu een stuk beter en heb er weer veel zin in.
Op tijd afremmen is heel belangrijk. Dit is uiteraard lastiger de eerste keer, maar zodra je je dagelijks down voelt, is het tijd om ergens rustiger aan te doen.
Pander zegt iets dat inderdaad erg belangrijk is. Er 'op tijd bij zijn', is één van de kernfactoren om te voorkomen dat je steeds dieper en dieper in de problemen raakt. Ook zijn mensen in de omgeving (collega's en familie) zeer belangrijk om signalen op te vangen en in actie te komen, want iemand met burn-out symptomen geeft moeilijk zelf toe dat het teveel wordt. Mocht het te laat zijn, dan moeten de mensen ook weten dat er altijd goede klinieken zijn om zo snel mogelijk weer terug in de maatschappij te komen. U-center is daar één van.
Ik kan me in de denkrichting van mw van der ligt wel vinden maar de inkleuring is niet helemaal juist. Een burnout is een zeer sluipend proces waardoor die juist zo plots zich kan manifesteren. En juist dat gegeven maakt het dat een burnout zo ondefinieerbaar is om als diagnose te kunnen stellen.
Het is juist wat mw van de ligt zegt dat er soms wat symptomen zich manifesteren die lijken op.... kunnen duiden op... maar, die symptomen zijn helaas niet zomaar op iedereen met een burnout van toepassing.
Ik ga zeker met haar, en medestanders hier mee, blijf luisteren naar je lichaam, kijk naar de signalen en doe daar iets mee maar, het is niet zo dat men het idee heeft van,'dit trek ik niet meer en dus ....' Dat is nu net waar het gevaar hem in schuilt. Dat doet de beredenering niet meer met de persoon die het overkomt.
Die komt slechts in een soort, van wat wij noemen, 'fysieke/mentale overleveingsmodus' waardoor een burnout zich plots kan manifesteren. Vaak is de praktijk dat collega's en familieleden een burnnout ook vrijwel als zodanig niet (kunnen) herkennen.
Waar we wel steeds beter in worden is weten welke mensen vatbaarder zijn dan anderen voor een burnout en welke combinatie van omstandigheden sneller leiden tot een burnout. Maar de wet van meden en perzen hebben we helaas nog niet gevonden.
Burn-out is inderdaad een signaal waar je van je kunt leren. Het dwingt je om te kijken naar jezelf, je grenzen te gaan herkennen en aangeven, te luisteren naar je lichaam. Dit is niet altijd even makkelijk en het is verstandig hier goede begeleiding bij te zoeken.
Mijn ervaring leert me dat het vaak de mensen zijn die enorm betrokken zijn die het vatbaarst zijn voor een burn-out. En het krijgen ervan valt of staat met het herkennen van de signalen en weten wat ermee te doen.
Toch is er ook na zoveel jaren en dat het beroepsziekte nummer 1 is geworden nog veel onduidelijk over wat nou precies een burn-out is. 1 ding is zeker, als we er niet serieus werk van maken worden de problemen alleen maar groter
