15 april 2011 -
"De wereld verandert en niet alleen bedrijven maar ook ons land moet daarin mee bewegen. Er is geen tijd meer voor consensus," aldus Feike Sijbesma, CEO en Bestuursvoorzitter van DSM, tijdens de twaalfde Ernst & Young Hofstadlezing. Alexander Pechtold, Agnes Jongerius en Anne-Marie Rakhorst gingen onder leiding van Peter van Ingen hierover in discussie met de aanwezigen.
"De wereld verandert. We hebben te maken met een aantal megatrends. Eén van deze trends is de global shift: het verschuiven van de economie, of de economische groei naar andere delen van de wereld. De opkomende economieën (in Azië, maar ook Brazilië) ontwikkelen zich snel en eisen hun deel van de wereldwelvaart op," aldus Feike Sijbesma.
Bedreigingen het hoofd bieden
De wereldeconomie kent daardoor volgens hem twee groeisnelheden: de Westerse economieën met een gemiddelde groei van het GDP van twee procent en de opkomende economieën met een groei van acht tot tien procent. Het lijkt dus onvermijdelijk dat Nederland en Europa aan bedreigingen worden blootgesteld. Feike Sijbesma: "We moeten keuzes maken voor Nederland, maar ook voor Europa. We hebben behoefte aan een omgekeerd poldermodel. Dat betekent dat we bergen moeten bouwen, onze hoofden boven het maaiveld uitsteken. We zullen ons moeten onderscheiden." Maar liefst 50 procent van de toehoorders ondersteunt deze uitspraak, blijkt als debatleider Peter van Ingen de aanwezigen om hun mening vraagt. Feike Sijbesma geeft drie suggesties om onderscheid te creëren: het hervormen van de arbeidsmarkt, het investeren in educatie en infrastructuur om te kunnen groeien en duidelijkere keuzes maken voor groei door innovatie.
Een ruime eeuw economische ontwikkeling heeft ons de welvaart van nu gebracht. Dit is tot stand gekomen door een opeenvolging van technologische ontwikkelingen en gedurfde aanpak, die merendeels 'in eigendom' waren van de westelijke wereld.
Dat heeft ons ver gebracht in welvaart. Het westen is rijk en heeft veel invloed. Toch vertonen zich de eerste tekenen van verval ('Decadent Societies' van Robert M. Adams, 1983) gelet o.a. op het volgende kenmerk: zelfgenoegzaamheid. Noem het een soort zelfwaardering, die gebaseerd is op prestaties van anderen, van voorgangers.
Marketing spreekt niet voor niets over Toegevoegde Waarde als er ergens mee verdiend kan worden, als je wilt scoren. Het is die beperking in toegevoegde waarde die de westelijk wereld begint op te breken. We vervallen teveel in herhaling van kunstjes in plaats van het realiseren van kunst: inventiviteit en vernieuwing.
De titel spreekt over 'het poldermodel'. In mijn beleving is het goede van het poldermodel dat het op kortere termijn conscensus brengt: het brengt partijen bij elkaar. Daarmee ontstaat tegelijkertijd een gezapigheid en middelmatigheid, omdat je elkaar doorgaans probeert te vinden binnen de context van bestaande praktijken en wensen. Dat leidt tot erosie.
Vernieuwing is 'out-of-the-box' en bewandelt niet alleen andere wegen, maar stelt ook andere doelen.
Ga meer op pad voor het onmogelijke!
Freek Donders
Floris
|
|
19
-
04
-
2011
|
10
:
16
uur
De Nederlandse economie is niet innovatief genoeg, dat klopt. Maar het is onzin om daar het poldermodel de schuld van te geven en te vertrouwen op de klassieke top down benadering - dan weet je zeker dat er niks wordt geïnnoveerd. Zie het geldverslindende geleuter in het Innovatieplatform. Zie de lijdensweg van het centraal afgedwongen Landelijk Elektronisch Patiëntendossier. En zet die eens naast de regionale elektronische patiëntendossiers, die door de betrokken partijen zelf, op eigen kosten, binnen een paar jaar zijn gerealiseerd - dankzij het poldermodel, inderdaad. Als Nederland weer meer wil gaan innoveren, is investeren in infrastructuur en educatie absoluut de meest efficiente methode. En ook: partijen met elkaar in contact brengen, kansen identificeren en winnende allianties laten ontstaan. Bijvoorbeeld op bijeenkomsten als de Hofstadlezing. Polderen, heet dat.
Floris de Monchy
jerson
|
|
19
-
04
-
2011
|
10
:
49
uur
Opvallend is dat binnen de discussies over het behouden van de positie van de westerse wereld Nederland steeds weer wordt gepositioneerd als een land dat zich moet (gaan?) onderscheiden als kenniseconomie.
Hier wordt al sinds kabinet Lubbers III getracht vorm aan te geven. Vooralsnog blijkt Nederland op een groot aantal fronten steeds verder achter te blijven kwa prestatie en niveau ontwikkeling als we kijken naar de HBO en WO resultaten.
Een direct gevolg van jarenlang zwak inhoudelijk beleid, bezuinigingen op terreinen waar Nederland juist in de toekomst zijn ontwikkelingen op zou moeten richten en het onvoldoende ruimte en financiële ondersteuning geven aan het midden en klein bedrijf die tijdens de ontwikkelingsfase naar een kenniseconomie de financiële basis moet vormen om deze ontwikkelingen te financieren.
Gevolgen:
Door een kwalitatief en inhoudelijk afnemend opleidingen niveau krijgt het bedrijfsleven steeds meer mensen op management en bestuurlijke functies die op consensus gebaseerde beslissingen nemen.
Een direct gevolg hiervan is dat creativiteit en risico management dat leidt tot innovatie, per definitie zoveel als mogelijk wordt gemeden op het moment dat dit tot druk op de positie kan leiden. Dit wordt mede ontwikkeld door de aandeelhouders die zich alleen richten op de (relatief) korte termijn positie.
De nieuwe generatie ''beslissers'' hebben onvoldoende ontwikkeling doorlopen om zich sterk te kunnen maken voor het nemen van de verantwoordelijkheden die voorafgaan op de moeilijke weg naar innovatie. Een m.i. direct gevolg van de nivellering van het onderwijssysteem in Nederland.
Het Poldermodel is geen innovatief bestuurlijk management model meer, maar een ingeroeste manier van handelen gericht op behoud van positie en het tevreden stellen van bovenliggende partijen op basis van korte termijn visie.
Stilstand is achteruitgang. Nederland in een notendop.
