30 september 2010 -
Bijna tweederde (62 procent) van de werkgevers googlet hun kandidaten voordat ze hen uitnodigen voor een sollicitatiegesprek. Dit blijkt uit onderzoek van Creyf’s Uitzendbureau. 42 procent van de werkgevers doet dit zelfs altijd en geeft aan het medium niet meer te kunnen missen in selectieproces.
Naast het cv en de motivatiebrief van een sollicitant is tegenwoordig ook de online identiteit van iemand een belangrijke graadmeter. Op sociale netwerken probeert men een indruk te krijgen van de persoon achter de sollicitant, om zo na te gaan of hij of zij bij de organisatie past.
Werksfeer
Tim Lammers, Online Marketeer bij Creyf’s: "Deze uitkomst sluit aan bij de steeds belangrijker wordende cultuur binnen organisaties. Bij het zoeken naar een nieuwe baan staat een goede werksfeer hoog op de verlanglijst. Werkgevers kunnen via Google en sociale media een eerste indruk krijgen van de interesses van de sollicitant en op basis hiervan bekijken of ze in het team zullen passen."
Sollicitanten
Uit het onderzoek blijkt ook dat ruim een kwart (28 procent) van de sollicitanten zich niet druk maakt om wat er over hen op internet te vinden is, of er nooit bij na heeft gedacht. De overige 72 procent realiseert zich wel dat werkgevers ook gebruik maken van Google en is dan ook voorzichtig met wat zij op het internet zet.
Ik vind dit best wel een aardig artikel, zij het dat ik het toch een beetje jammer vind dat negatieve excessen vaak niet worden belicht.
Laten we allereerst eens kijken naar dit fenomeen. Er bestaat nog steeds geen duidelijke wet en regelgeving omtrent het gegeven de betreffende kandidaat middels google op te zoeken. Ik lees zelfs nergens een regel bij een vacature dat een internet onderzoek deel uit zal maken van de selectie.
Hoe moeten wij er tegen aankijken? Als een verkapte manier van selecteren die wettelijk niet kan en mag? Immers, ik, ik betrek het als voorbeeld even op mezelf, ik word door de wet beschermt. Die stelt immers dat discriminatie, in welke vorm dan ook, helemaal niet mag.
In tweede, aan mijn internet gedrag kun je nu eenmaal niets ontlenen, tenminste, ik vind van niet. Ik vind het bijvoorbeeld leuk om mensen te prikkelen maar kan ook heel cynisch zijn en zelfs messcherp, op gezette momenten. Ik bedien mij van verschillende media waaronder Twitter.
Een voorbeeld.
Ik ben belasting betaler en ik erger mij kapot aan de taal die bijvoorbeeld erudiete en arrogante staatslieden plegen te onderhouden of de enorme economische schade die politici veroorzaken, die u en ik vervolgens weer mogen betalen. Links om of rechts om.
Ik kan dan tegen lieden zoals een een Ferrier en Koppenjan rustig twitteren dat ik hen engen egotrippende opportunistische ruggengraatloze karakters vind. Waarom ik dit vind? Omdat een meerderheid van hun partij nu eenmaal heeft gesproken, iets wat hen niet welgevallig blijkt, maar zij blijven graag een duur betaalde zetel warm houden want klaarblijkelijk gaat de BV NL, het groter geheel dus, aan deze ongelukkige egootjes voorbij.
Daar is niets mis mee want als je van mijn belastinggeld word betaald, mag ik ook iets vinden van je manier van doen en werken. Ik ben namelijk voor alle Nederlanders en de meerderheid heeft nu eenmaal een keus gemaakt, dus ... Ik kan dus niet zo tegen dat achteraf geneuzel van bijvoorbeeld een Cohen, Pechthold of Halsema.
Wat laat ik hier zien? Dat ik A-politiek ben? Dat ik Politici niet mag? Dat ik fouten van Politici afgestraft wil zien? Dat ik revolutionair tegen de overheid ben? Wat laat ik hiermee zien?
Wanneer men mij niets vraagt, heeft men ergens een idee van en als je je dan wil baseren op een stukje beeld wat je ziet? Dan haal ik mijn schouders op want wie weet gaat heel veel waardevolle kennis dan wel aan uw neus voorbij, zo durf ik dan te beredeneren.
Een ander voorbeeld. Ik heb twee grote passies. Fotografie en NumoQuest. Beiden zijn gewoon hobbies van mij en ik ben dan ook makkelijk via google zelfs te vinden. Wat ontleent men daar aan? We zullen die Civile maar niet uitnodigen want we kunnen niet echt hoogte van hem krijgen? We kunnen weinig tot niets met iemand die zich ook als Coach bezig schijnt te houden terwijl we eigenlijke een IT Consultant nodig hebben?
Zomaar twee voorbeelden om aan te tonen dat de zg Social Media, mijn 'aanwezigheid' op het internet, verder niet zoveel van mij zegt en zeker niet representatief is. Wil je dat dan als zodanig wel zien, tja, dan komen we tot dezelfde conclusie, dan horen wij niet bij elkaar. Zo eenvoudig steekt dat in elkaar.
Moet ik op mijn tellen passen? Als Automatiseringsdeskundige, als meer dan 25 jaar bezig met IT, alle Social media van chat tot Twitter kennende, ja. Ik vind persoonlijk dat de simpele regels die ik voor mijzelf en kinderen in acht neem, ook gelden op het internet.
Ik kan sarcastisch zijn, scherp, maar dat komt niet altijd even goed over wanneer men eens een keer op een bepaald moment een search doet met google. Ook dat is namelijk het internet. Net als in het dagelijkse leven. Kijk je verder, sterker nog, toon je karakter en snijd dit aan tijdens een sollicitatie gesprek, dan weet ik zeker dat er een leuke conversatie kan ontstaan. Want dan betoon je elkaar open respect.
Je baseren op iets wat je op het internet mocht tegenkomen, extremiteiten en uitersten daar gelaten natuurlijk, vind ik persoonlijk vrij discutabel, al helemaal wanneer het niet als zodanig werd aangekondigd. Jammer dat je dat dan niet als stelregel in een artikel tegenkomt.
Daisy
|
|
12
-
03
-
2012
|
16
:
55
uur
Toch wel benieuwd hoe men dan echt de ''juiste'' persoon googled en niet bij een naamgenoot terecht komt.
Voor mijn achternaam zijn er al miljoenen, die deze ook hebben. Daarnaast is Daisy ook een mooie bekende naam.
Ik spendeer mijn tijd liever offline dan online en ben daarom niet makkelijk te vinden via google. Maar speel wel op hoog niveau Badminton en ben freelance fotograve.
