3 september 2010 -
‘Het is niet mijn schuld!’ Een veelgeuite kreet door CEO’s als hun onderneming betrokkken raakt bij een schandaal. Ontkenning lijkt inmiddels een essentiële vaardigheid lijkt voor de moderne CEO (kijk maar naar Lehman Brothers en Enron). Maar heeft de CEO altijd schuld aan een mislukking of is hij echt de zondebokken die hij zelf vaak zo graag pretendeert te zijn?
Volgens onderzoek van Tyler Leverty, professor aan de University of Iowa is het vaker wel dan niet te wijten aan foutieve beslissingen van een CEO – en niet aan externe factoren - dat een onderneming ten onder gaat. Managers van dergelijke bedrijven blijken vaak minder goed in hun vak dan hun collega’s en de gevolgen van die incompetentie hebben enorme economische gevolgen.
Rapport
In hun onderzoeksrapport ‘Dupes or Incompetents: An Examination of Management's Impact on Firm Distress’, onderzoeken Leverty en zijn medeauteur Martin Grace van de Georgia State University, op welke manieren slecht leiderschap schadelijk is voor een onderneming.
Verzekeringsmaatschappijen
Volgens conventionele inzichten denken CEO’s over het algemeen op dezelfde manier en zullen ze in dezelfde omstandigheden daarom vrijwel identiek handelen. Het onderzoek van Leverty suggereert echter dat sommige CEO’s de onderneming naar een hoger plan brengen en anderen juist aanzienlijke schade aanrichten. Om te kijken hoe de beslissingen van de CEO de prestaties beïnvloeden richtten de onderzoekers zich op verzekeringsmaatschappijen. Een branche die sowieos te maken heeft met grote risico’s, ook in economisch goede tijden, zodat de prestaties minder gerelateerd zijn aan de grillen van de economie. In de VS wordt de branche bovendien zwaar gereguleerd. Een van de maatstaven van de competentie van de CEO is daar dan ook hoe goed hij is in het buiten beeld blijven bij de de regulerende instanties en, indien er wel een onderzoek volgt, hoe snel hij weer onder die waakzame blik uitkomt. Bovendien wisselen CEO’s in de verzekeringsbranche vaak veel van werkgever, en ook hierdoor konden de onderzoekers goed een direct verband leggen tussen de prestatie van de CEO en die van de onderneming.
Managementvaardigheden tellen
Tussen 1989 en 2000 bekeken Leverty en Grace op die manier zo’n 12.000 verzekeringsmaatschappijen. Er werd onderzocht of de CEO arbeid en kapitaal op de juiste manier inzette, de kosten reduceerde, de winst maximaliseerde, efficiënt opereerde en de technologie efficiënt inzette. Als een onderneming bijvoorbeeld meer middelen inzette, maar slechter presteerde, beschouwden de onderzoekers dat als bewijs van gebrek aan managementvaardigheden. Als iets niet goed loopt, is het aan de CEO om dat te herstellen, concludeert Leverty. Hij vond genoeg bewijs dat goed management er inderdaad toe doet. Een goede CEO kan zijn onderneming acht tot zestien procent sneller door een externe audit loodsen en mocht het toch mis gaan dan weet een goede CEO tot tien cent per dollar meer uit de resterende bedrijfsmiddelen te slepen.
Bron:Management Issues
Mijn heel simpele reactie op dit artikel is de vraag : wie is de baas? Wie heeft de verantwoording en wordt daar voor betaald. Ik weet niet wat de hedendaagse managers wordt geleerd, maar zeker niet een echt verantwoordingsgevoel. Dus echte leiders stellen deze vraag niet, maar nemen gewoon de verantwoording, in goede en ook in slechte tijden. Helaas zijn de huidige managers meer de categorie, zakken vullen en wanneer het fout gaat, snel wegkomen. Managers zijn nog steeds geen ondernemers, want die weten wie verantwoordelijk zijn en niet alleen naar de eigen portemonnee , maar nemen ook de verantwoording naar hun werknemers, klanten en de maatschappij. Dat moeten ze eens in de opleidingen voor managers opnemen en aan deze mensen gaan leren.
Ik wil graag even opmerken, dat dit een Amerikaans onderzoek betreft. Er kunnen natuurlijk synoniemen gevonden worden met het Nederlandse bedrijfsleven maar er is een aanmerkelijk verschil.
Dat verschil is namelijk de cultuur. In de VS staat alles bol van de 'Don't Blame Me' cultuur, met name omdat dit een totaal andere implicatie heeft. Een juridische namelijk. Het gaat mij gevoelsmatig te ver om de Nederlandse cultuur te gaan vergelijken met die van de VS op dit terrein.
