In de afgelopen week kwam in gesprekken die ik had vier keer het thema vervolgstudie aan de orde. Niet zo gek, want onze goede voornemens zoemen natuurlijk nog rond. Maar bij alle vier gesprekspartners ging het erover dat die studie hun helemaal niet paste, naast alle andere verplichtingen. Althans, zo voelden zij het. Want dat het ook echt zo is, kom ik zelden tegen. Wat ik wel weet: ze denken dat ze druk zijn, dat ze geen ruimte hebben voor andere dingen. Maar dat is maar weerstand. Want hoewel ze de oorzaak buiten zichzelf leggen, is er eerder in henzelf iets dat ze tegenhoudt. Ik ben benieuwd of jij je daarin herkent.
De mens lijdt het meest…
"Druk, druk, druk…" zijn ze, de mensen waarmee ik aan het eind van deze week sprak. Het viel me achteraf op dat (niet) verder studeren bij alle vier onderdeel van hun ontwikkelingsthema is. Van alle twijfels die ze hadden, was tijdgebrek wel de belangrijkste. In werkelijkheid gaat het zelden om tijdgebrek. Eerder om de vrees om ergens aan te beginnen en het niet af te kunnen maken. Of de vrees om ergens halfweg te ontdekken dat je echt teveel hooi op je vork hebt genomen. Of om op een ander vlak minder te gaan presteren, met alle gevolgschade. Minder presteren in werk, relatie of op het vlak van sociale verplichtingen.
