U voert een selectiegesprek met drie kandidaten. De eerste kandidaat raakt tijdens haar verhaal haar neus aan. "Zij zal wel niet de waarheid spreken," denkt u gelijk. Uw conclusie over de tweede kandidaat is zelfs nog sneller. Als u hem ophaalt, ziet u hem zitten met zijn armen over elkaar. O jee, denkt u. Deze man is wel erg gesloten. Tenslotte ontmoet u een vrouw die een stevige handdruk geeft en u recht in uw ogen aankijkt. U bent overtuigd! Zij moet het worden! Maar dat hoeft u helemaal niet te vertellen. De kandidaat wist al lang dat zij het werd. U hield immers uw vingertoppen tegen elkaar! Is de beoordeling van lichaamstaal werkelijk zo simpel? Veel mensen denken van wel.
Wat is lichaamstaal? (1)
Als ik spreek over lichaamstaal vraag vaak ik aan anderen wat zij daar onder verstaan. De meeste mensen zeggen dan: communicatie zonder woorden. Vaak krijg ik daarbij meteen een opsomming. Lichaamstaal is: lichaamshouding, beweeglijkheid, mimiek, gebaren, oogcontact, blikrichting, de hoek ten opzichte van elkaar, intonatie, gebruik van ruimte, enzovoorts. Ook komt het voor dat mensen voorbeelden beginnen op te sommen: iemand die zijn neus aanraakt die liegt, iemand met zijn armen over elkaar die sluit zich af en iemand die in zijn nek wrijft is boos. Dat zou natuurlijk best kunnen. Deze interpretaties worden in verschillende boeken over non-verbale communicatie genoemd als waarheid. De voorbeelden zijn echter een eigen leven gaan leiden. Een tijd geleden sprak ik een manager die bij een sollicitatieronde werkelijk zijn keuze voor een kandidaat had laten afhangen van de stevigheid van haar handdruk. De overige kwaliteiten waren gelijk. Haar hand gaf de doorslag!
