Veel mensen werken om hun bestaan zeker te stellen. Het werk komt op de tweede plaats, of later. Er is ook een categorie werkers die er meer gewicht aan toekent: die wil wat betekenen voor de samenleving. De arbeidsvoorwaarden komen niet op de eerste plaats. Voor hen is het ‘niet zeuren, maar aanpakken’.
Bevlogenheid niet zaligmakend
In de zorg, het onderwijs en het publieke domein werken bijzondere mensen. Met een bijzondere arbeidsethiek. Bijna zonder uitzondering kozen ze hun baan omdat ze iets wilden betekenen voor de maatschappij. Ze doen hun werk met een buitengewone overtuiging, met passie, met heilig vuur. We kennen ze allemaal: verplegers, onderwijskrachten en overheidsdienaren. Het zijn de mensen die niet gauw staken bijvoorbeeld. Want ‘nee’ zeggen zit ook niet in hun genen. Zelfs de ambtenaar, met een toch hardnekkig stoffig imago, is veel gevallen juist een bevlogen buffelaar.
In al die beroepsgroepen is die gedrevenheid een valkuil die slachtoffers eist.
