Op 11 maart 2011 werd Japan overvallen door een allesvernietigende Tsunami. De wereld werd geschokt door de beelden van de ramp en reageerde invoelend. Ook in Nederland leven we enorm mee met de bevolking van Japan en we maken ons een voorstelling van wat dit voor deze mensen betekent. Tegelijkertijd is het (letterlijk en gevoelsmatig) ver weg en gaat het leven hier gewoon door. We aanschouwen de televisiebeelden met afschuw, maar tegelijkertijd kunnen we de impact van zo’n ramp gevoelsmatig moeilijk tot ons laten doordringen. Hoe zou u reageren als u werd getroffen door een catastrofe van deze grootte? Wat doet u als u alles kwijt bent wat u lief hebt en u alleen nog wordt omringd door de gevolgen van destructie?
Maandag 14 maart publiceerde het AD deze foto van persbureau Reuter op de voorpagina. We zien hier een betraande Japanse vrouw die temidden van de verwoestingen apathisch voor zich uitstaart. De emotie van de vrouw op de foto roept een gevoel van herkenning op. Als je alles kwijt bent en je het gevoel hebt dat je niets meer aan de situatie kunt veranderen, leidt dat tot volledige apathie. Je voelt je dan getroffen door een onbeheersbaar lot. De situatie overkomt je – geen enkele actie lijkt dan nog zinvol. Je doet niets meer. We kunnen ons deze reactie goed voorstellen; waarschijnlijk zouden we ook zo reageren.
