Komen uw medewerkers ook regelmatig aan uw bureau om te vragen hoe ze hun dagelijkse problemen moeten oplossen? Neem hun aapjes niet op uw schouder, maar leer ze zelf na te denken, betoogt Michel Hoetmer.
De manager zat aan zijn bureau. Eindelijk had hij tijd gevonden om het belangrijke rapport over zijn afdeling te schrijven. Hij was diep in gedachten verzonken toen er plotseling een hoofd om de deur verscheen. Het was Jan. Met een bescheiden glimlach zei hij: "Mag ik je eventjes storen?" De manager antwoordde een beetje afwezig: "Ja .. eh, wat is er aan de hand?"
Tafereel Jan begon hem een lang verhaal te vertellen over een lastige klant. Hij eindigde zijn verhaal met: "Hoe los ik dat op?" Gelukkig was het antwoord niet moeilijk. De manager legde geduldig uit hoe Jan deze situatie moest oplossen. Jan ging tevreden terug naar zijn werkplek. Hetzelfde tafereel speelde zich die dag nog een paar keer af. Van het rapport kwam weinig terecht.
Gemakzucht Medewerkers onderbreken uw werkzaamheden voor van alles en nog wat. Ze kiezen voor de weg van de minste weerstand. De baas weet vast wel hoe dat varkentje gewassen moet worden, dus laat ik het hem maar vragen. Het is pure gemakzucht. In management jargon spreekt men wel van aapjes op de schouder.
Aapje De medewerker heeft een probleem, een aapje, en loopt naar u toe. Het aapje springt van zijn schouder naar de uwe. Ik deed vroeger precies hetzelfde. Meestal werkte dat perfect. Ik hoefde niet na te denken en mijn chef zorgde voor een pasklaar antwoord. Totdat. Juist totdat ik te maken kreeg met een manager die voor het aapjesprobleem een slimme oplossing had bedacht.
Tegenvraag Als ik hem vroeg: "Mag ik je wat vragen?" Beantwoordde hij mijn vraag met een tegenvraag: "Michel als je met een probleem komt wil ik één ding van je weten: heb je er zelf al goed over nagedacht?" Als ik dan "ja" zei, ging hij verder met: "En wat zie je dan zelf als ideale oplossing van dit probleem?" De eerste keer zei ik bijna automatisch "ja" op de eerste vraag. Dat is toch logisch anders zou ik mijn baas er niet mee lastigvallen, nietwaar? Niet waar dus en ik trapte in zijn val. Want uit het antwoord op de tweede vraag bleek dat ik helemaal niet had nagedacht. Mijn manager antwoordde kalm: "Michel ik denk dat je er nog eens goed over moet nadenken, als je er over een uur niet uit bent gekomen, kun je gerust opnieuw bij me langswippen."
Zelf nadenken Met het schaamrood op mijn wangen verliet ik zijn kantoor. En ik verzeker u: ik loste het probleem zelf op zonder hem nog lastig te vallen. Dit ritueel werd nog een aantal keren herhaald, niemand kan me verwijten dat ik geen doorzetter ben, maar telkens liep ik in dezelfde val. Op kalme wijze dwong hij mij telkens eerst zelf na te denken alvorens hem lastig te vallen. Op den duur kwam ik alleen nog maar met problemen bij hem die ik werkelijk niet zelf kon oplossen. Ik dacht er beter over na en was zodoende in staat de problemen beter te beschrijven, waardoor mijn manager sneller oplossingen kon bedenken.
