Aantal vechtscheidingen onder Nederlandse expats stijgt
20 april 2015 -
Steeds meer Nederlandse expat gezinnen vertrekken onvoldoende voorbereid naar het buitenland waardoor zij zich niet realiseren welke nare consequenties een eventuele scheiding kan hebben.
Wendy van der Stroom staat in binnen-en buitenland Nederlandse expats en/of hun partners bij in (echt)scheidingszaken en schrikt van de onwetendheid van haar cliënten over allerlei juridische complicaties die een scheiding in het buitenland kunnen hebben. Niet alleen voor de scheidende partners, ook voor de in het buitenland geboren kinderen. Met haar top vijf wil zij de ogen van werkgevers en werknemers openen en roept zij hen op om zich gedegen te laten voorbereiden als een expat bestaan wordt overwogen.
Vechtscheidingen in het buitenland
Het aantal vechtscheidingen onder Nederlandse expats in het buitenland neemt toe. In verhouding tot voorgaande jaren blijkt dat steeds meer jonge gezinnen naar het buitenland vertrekken zonder door hun werkgever voldoende te zijn geïnformeerd over de consequenties van een eventuele scheiding in het buitenland.
Advocatenkantoor SmeetsGijbels roept in Nederland gevestigde ondernemingen op hun medewerkers te (laten) informeren over de gevolgen die (echt)scheidingen in het buitenland kunnen hebben. Het is SmeetsGijbels gebleken dat werkgevers dit onderwerp liever niet aansnijden om eventuele bezwaren tegen een uitzending te voorkomen. Volgens het advocatenkantoor houdt goed werkgeverschap in dat deze medewerkers niet alleen over de plezierige kant van het expatleven moeten worden geïnformeerd, maar dat ook de eventuele negatieve gevolgen hiervan aan bod moeten komen. Daarnaast is het praktisch van belang dat bijvoorbeeld de trouw- en geboorteakten van eventuele kinderen, alsmede de huwelijkse voorwaarden ook in het land van vestiging geregistreerd worden.
Carrièrekansen in het buitenland maken vaak blind
Wendy van der Stroom, internationaal opererende Nederlandse familierechtadvocaat en mediator van SmeetsGijbels, is gespecialiseerd in complexe scheidingszaken waaronder veel kinderzaken en behandelt geregeld zaken met een internationaal karakter. Zij licht deze zorgwekkende ontwikkeling toe: "Het enthousiasme van een eventuele ‘uitzending’ naar het buitenland maakt veel mensen blind. Het is voor velen een mooie stap in de carrièreplanning. Jonge gezinnen nemen de kans met beide handen aan omdat de kinderen nog jong zijn en de middelbare school nog lang niet in zicht is. Moeders nemen plotsslag ontslag bij hun Nederlandse werkgever en kijken er naar uit om zich in het buitenland volledig aan het moederschap te wijden. Ze denken in een ideale wereld terecht te komen. Het tegenovergestelde is in veel gevallen helaas de realiteit."
Top vijf
De top vijf van meest voorkomende problemen bij scheiden in het buitenland:
1.Geen wettelijke erkenning van partner van werknemer indien ongehuwd (bijvoorbeeld Dubai)
2.Verschil in rechtspositie van in het nieuwe land geboren kinderen ten opzichte van kinderen die met de ouders naar het nieuwe land zijn verhuisd.
3.Toepassing van het vermogensrecht van het nieuwe land in plaats van het Nederlandse vermogensrecht.
4.Geen acceptatie van de Nederlandse huwelijkse voorwaarden door buitenlandse rechters.
5.Geen recht op alimentatie in het buitenland voor de minst verdienende partner.
Expat bestaan vergt emotioneel sterke partner
Met slechts basisinformatie die door de werkgever wordt verstrekt gaat men het buitenlandse avontuur aan. En daar gaat het dan helaas toch vaak mis. Manlief (in de meeste gevallen is anno 2015 de man nog steeds de belangrijkste kostwinner) richt zich op zijn veelbelovende carrière en werkt zich letterlijk uit de naad. De vrouw die in het meest positieve geval met haar kinderen niet in een compound voor expats woont, zit plotseling ver weg in het buitenland en ziet na verloop van tijd de muren op zich afkomen. Het is eenzaamheid die de boventoon voert en het almaar sterker wordende gevoel niet meer dan een moeder te zijn die buitengesloten is van de maatschappij creëert een gevoel dat de eenzaamheid overstijgt. De carrière-druk op de kostwinner groeit en het wordt de partner duidelijk dat voor de nabije toekomst op de ander wordt ingezet en zij als moeder de tweede plaats zal innemen. Ze levert geen financiële bijdrage aan het huishouden en wordt voor haar gevoel alleen maar meer afhankelijk van de carrière van de partner, een carrière waarvan wordt verondersteld dat zij deze in alle opzichten zal ondersteunen. De emotionele druk om de kostwinner te faciliteren in de carrière neemt welhaast exponentieel toe.
Van der Stroom vervolgt: "En dan belandt men in een situatie waarin menig partner zich afvraagt of de stap naar het expat-bestaan wel de juiste was. Zingevingsvraagstukken gaan een rol spelen en de daginvulling van de partner/moeder wordt steeds meer beladen. Deze situatie kan vele jaren blijven aanhouden. Totdat de bom barst."
Heel herkenbare situaties. Maar belangrijker is nog om als werkgever zoveel mogelijk te voorkomen dat er dit soort situaties ontstaat of die in een zo vroeg mogelijk stadium te onderkennen. Een praktisch getoetste methode heb ik beschreven: zie link!
Kat
|
|
2
-
08
-
2015
|
17
:
55
uur
Heeel heeeel erg herkenbaar. Twee jaar geleden zijn mijn vriend en ik naar Sint Maarten gegaan waarin hij de kostwinnaar is en ik in prinicipe de thuisblijver. We hadden allebei de wens en vanuit dat standpunt bekeken was het 'IDEAAL'. Niet gerealiseerd dat mijn maatschappelijke positie een vrijstaand huis met zwembad zonder directe buren...hoe romantisch vrij en decadent klinkt dat he...nou die illusie was al heel snel voorbij. We hadden allebei het idee samen dit avontuur aan te gaan maar tot op de dag van vandaag was het geen 'gezamenlijk' avontuur. Zeven maanden thuis gezeten met mijn dochter, enigszins huiverig om haar naar een locale daycare te brengen ivm een andere cultuur waarbij soms een disciplinerende tik mag worden uitgereikt(wat uiteindelijk niet is gebeurd). Het creëren van een leven in een ander land en contacten opdoen binnen een soms opgelegd systeem (zitten in hetzelfde schuitje), ervaarde ik onnatuurlijk, maar uiteindelijk wel heel welkom, al zou ik dat onder niet emigrerende omstandigheden niet eens overwegen. Onze relatie heeft flink onder spanning gestaan en soms nog, met name omdat ik de herschikking binnen ons gezin niet accepteer gewoon omdat ik me er niet mee kan vereenzelvigen, maar het wordt makkelijker. Wij hebben wel een KIT-training ontvangen, die tevens weer erg veel op het werk van mijn vriend was gericht. Er was een onderdeel in opgenomen waarin de 'vrouwen' bij elkaar zaten en er tijdens dat moment besproken werd wat je kon verwachten. Maar onderschikken, herschikken, complete verandering van je dagelijkse leven. Ze zijn er niet verantwoordelijk voor want zo bedoel ik het niet en misschien ook maar beter anders was ik nooit meer gegaan. Je wil wat er gezegd wordt ook in de wind slaan omdat je denkt 'dit gaat niet over mij, want dit is ook mijn droom'. Deels wordt het dat natuurlijk ook wel, terwijl puur relationeel ik niet kan zeggen bij ons en ook bij velen die ik hier zie (mits ze veel van vrouwenclubjes houden) het er niet onder te lijden heeft. Afhankelijk ook hoezeer je hecht aan je eigen individualiteit, eigen ruimte en invulling van persoonlijke tijd.
Ik heb het ingrijpende ervan niet verwacht. Ook je vrienden in NL denken vaak dat we hier in een paradijs wonen en als je lekker om je heen kijkt en van het strand geniet is dat ook zo op dit momenten. Het is voor mijn vriend en voor mijn vrienden haast niet te begrijpen, wat een gevoel van eenzaamheid en nergens bij horen opwekt. Je wordt wel sterker, wordt heel goed in troubleshooten en je krijgt de kans op lang afstand te hebben van het leven zoals je dat in Nederland leefde. Dat vind ik wel een hele fijne bijkomstigheid. Je kunt zeggen dat het een echt avontuur is, maar niet dat van een knapzakkie. Het zal vast niet voor iedereen zo werken, maar ik zie bij mezelf en bij anderen wat de impact van emigreren is. Ik zal me op mijn 80e niet meer afvragen hoe het zou zijn geweest, tot nu toe denk ik wel...als ik het nog een keer zou doen, zou ik bepaalde dingen anders doen. Om tot dat zulk conclusies te komen, moet je het ook doormaken. Al met al, zou ik het wel opnieuw doen, maar niet meer als vrouw van expat...soms denk ik nog dat het onze relatie weleens de kop zou kunnen kosten, andere keren denk ik dat het ons sterk maakt. Lekker ambivalent;). Sorry van de hele lap tekst:)
