De effecten van de kredietcrisis beginnen langzaam maar zeker tot ons door te dringen. Er wordt steeds minder geïnvesteerd. Steeds vaker worden opdrachten ingetrokken omdat klanten hun financiën niet rond denken te krijgen. Elke grote investering houdt risico’s in. Maar we zijn ook het vertrouwen en de durf een beetje kwijtgeraakt. Je hoeft het woord crisis maar te noemen en mensen raken al in paniek. Na de val van Fortis sloegen sommige mensen meteen aan het hamsteren alsof de hongerwinter op het punt stond opnieuw uit te breken. Tegelijkertijd werd er minder uitgegeven aan luxe producten. Ook lieten we de auto wat vaker staan. Zeker stellen wat we hebben lijkt een veilig alternatief. In crisissituaties reageren mensen zeer basaal. We laten ons dan eerder leiden door onze emoties dan door onze ratio.
Het vertrouwen kwijt
We gaan af op wat we voelen en dat is natuurlijk op zich niet zo raar. Alles wat we tot nu toe nog logisch dachten te kunnen beredeneren, laat ons plotseling in de steek. Tot nu toe dachten we bijvoorbeeld rotsvast te kunnen vertrouwen op het vermogen van grote banken. Als we even wat geld overhielden, konden we dat veilig wegzetten op de bank, liefst tegen een zo hoog mogelijke rente. We begrepen wel dat beleggen met risico’s gepaard gaat, maar over ons spaarboekje maakten we ons niet zo’n grote zorgen. En als we extra geld nodig hadden om te investeren of uit te breiden, konden we met een goed bedrijfplan altijd rekenen op de bank. Deze zekerheden liggen opeens onder vuur. Er is crisis in de wereld en niemand vertrouwt elkaar meer. De basis daarvan is emotie.
