In een vergadering is niet altijd iedereen evenredig aan het woord. Vaak zijn er mensen die zodanig de boventoon voeren, dat er lastig tussen te komen is. Anderen doen hun mond niet open en stellen zich ‘t liefst zo onzichtbaar mogelijk op. Bij veel managers bestaat het idee dat het belangrijk is om iedereen evenredig aan het woord te laten. De zwijgers worden dan actief uitgenodigd om ook wat te zeggen. Dit is niet altijd verstandig. Zwijgers zwijgen immers niet voor niets!
Wie zijn die zwijgers? U kent ze wel… mensen die tijdens een vergadering een achteraf hoekje kiezen, zich klein maken, zich verbergen achter hun hand en oogcontact vermijden. Deze mensen verstaan vaak uitstekend de kunst om zich onzichtbaar op te stellen. Vooral bij de meest heftige discussies ontbreekt hun inbreng. Als een spreker zich tot hen richt, verschijnt er een verlegen lachje op hun gezicht en blikken ze naar beneden. Door hun gedrag laten ze blijken dat ze liever overgeslagen worden. En als ze direct worden aangesproken proberen ze er soms met een paar zinnen in zeer algemene bewoordingen vanaf te komen. Ze doen er in ieder geval niet erg hun best voor om hun mening duidelijk te laten gelden.
Stemt iemand toe door te zwijgen? Het Nederlandse spreekwoord: wie zwijgt stemt toe, gaat er vanuit dat een persoon die niets zegt, blijkbaar weinig weerstand heeft tegen een geponeerde stelling. Kinderen bewijzen dat het tegengestelde eerder waar is. Vraag een kind van vijf jaar maar eens of hij een vervelend klusje wil doen. De kans is groot dat hij zwijgt en wegkijkt. Door niets te zeggen, kan hij immers altijd de indruk wekken dat hij het niet gehoord heeft. Zwijgen is in deze eerder een soort verzet, dan dat er toestemming mee wordt gegeven. Hetzelfde geldt voor de zwijgers in een vergadering. Het is onjuist te veronderstellen dat iemand die zijn stem niet laat horen instemt en dat hij wel wat gezegd zou hebben als hij tegenstander was.
