De meeste gesprekken zijn gevuld met pauzes, haperingen, ‘eh’s’ en ‘hm’s’. En naar mate het gespreksonderwerp gewichtiger wordt, komen dit soort onderbrekingen steeds vaker in onze zinnen voor. We hebben geleerd deze stemtaal te negeren bij anderen, om ons goed te kunnen focussen op de inhoud. Maar als een spreker in elke zin ‘eh’ zegt, kan dat enorm afleiden en als storend worden ervaren. Veel mensen oefenen zich erin om tijdens het spreken zo min mogelijk te aarzelen of ‘eh’ te gebruiken. Iemand die zonder onderbrekingen spreekt, komt veelal zelfverzekerder en vastberadener over. Toch heeft iemand die ‘eh’ zegt zeker geen spraakgebrek. Het heeft zelfs een aantal belangrijke functies bij de regulatie van een gesprek.
Een klank zonder inhoud? U kent het wel. Tijdens een radio-interview wordt een deskundige gevraagd zijn mening te geven over een precaire kwestie. In elke zin laat de kenner verschillende keren het woord ‘eh’ vallen. Als hij dat slechts enkele keren deed, zou het u niet eens opvallen, want u heeft geleerd dat woord te negeren. Maar nu deze persoon het erg vaak gebruikt, stoort het u bij het luisteren naar zijn verhaal. Het geeft u bovendien het gevoel dat de spreker weinig zeker van zijn zaak is, omdat hij steeds moet nadenken over alles wat hij zegt. Iemand die vloeiend en zonder onderbrekingen spreekt, komt in veel gevallen betrouwbaarder over. Het woord ‘eh’, komt over als een klank zonder waarde of inhoud. Het lijkt een nutteloze toevoeging die alleen informatie geeft over de onzekere gemoedstoestand van de spreker, die er problemen mee heeft uit zijn woorden te komen. Logopedisten en trainers in spreekvaardigheid doen daarom veel moeite ons dit af te leren en ons vloeiend te laten spreken. Toch is het geenszins noodzakelijk om het woord ‘eh’ volledig uit uw vocabulaire te schrappen. Het is zelfs nuttig.
